ஹரன் பிரசன்னா

நரி வேட்ட (M) – தமிழ்நாட்டில் தமிழ் தமிழ் என்று கூவும் நடிகர்கள் மலையாளத்துப் பக்கமோ தெலுங்குப் பக்கமோ சென்று விட்டால் வாலைச்‌ சுருட்டிக்கொண்டு நடிப்பது கூட பிரச்சினை இல்லை. ஆனால் அவர்களின் உயிருக்கு உயிரான தமிழர்களுக்கு எதிராக நடிக்கவும் தயங்குவதில்லை. ஏற்கெனவே சோமசுந்தரம் சட்டாம்பி என்னும் மலையாளத் திரைப்படத்தில், தமிழர்களைக் கழுத்தறுப்பவர்களாகக் காட்டும் கதாபாத்திரத்தில் நடித்திருந்தார். இந்த முறை சேரன்.

தமிழர்கள் மலையாளக் கதாபாத்திரம் ஏற்று வில்லனாக நடிப்பதில் பிரச்சினை இல்லை. இந்தப் படத்தில் சேரன் தமிழராகவே நடித்திருக்கிறார். நாம் மலையாளிகளை நல்ல விதமாகக் காண்பிப்பதில்லை. எனவே மலையாளிகள் தமிழர்களை நல்லவிதமாக காண்பிக்கிறார்களா என்று கேட்க நமக்குத் தகுதி இல்லை. ஆனால் சேரன் போன்றவர்கள் எப்படி இது போன்ற படத்தில் நடிக்கிறார்கள் என்பது பெரிய ஆச்சரியம். பணம் பத்தும் செய்யும்.

இதை விட கொடுமை என்னவென்றால், இந்தத் திரைப்படம் 2003 வாக்கில் வயநாடு முத்தங்காவில் நடைபெற்ற ஆதிவாசிகள் மீதான போலீஸ் மற்றும் அரச வன்முறையை மையமாகக் கொண்டது. 5 ஆதிவாசிகள் கொல்லப்பட்டிருக்கிறார்கள். அதில் பங்கேற்று ஆணைகள் பிறப்பித்த அதிகாரிகளின் பெயர்களைத் தேடினால் இரண்டு பெயர்கள் கிடைக்கின்றன. ஒருவர் சங்கர் ரெட்டி. அவர் மலையாளியா தெலுங்கரா என்பது உறுதியாகத் தெரியவில்லை. தெலுங்கராக இருப்பதற்கு வாய்ப்பு அதிகம். ஏனென்றால் அவர் மகள் ஆந்திராவில் இருப்பதாக ஏதோ ஒரு செய்திக் குறிப்பு சொல்கிறது. தமிழராக இருக்க வாய்ப்பில்லை என்றே நினைக்கிறேன்.

இன்னொருவர் மலையாளி.

அப்படி இருக்க, இந்தப் படத்தில் அத்தனை கொடூரங்களையும் செய்ய வேண்டிய ஒரு கதாபாத்திரத்தில் வருவது ஒரு தமிழர் என்று வரும்படி திரைக்கதை அமைக்க வேண்டிய அவசியம் என்ன என்பது புரியவில்லை. சேரன் அந்தக் கொடூரமான கதாபாத்திரத்தை இன்னும் கொடூரமாக, நடிக்கவே தெரியாமல் சொதப்பி இருக்கிறார் என்பது தனிப்பட்ட விஷயம். அந்த நேரத்தில் போலீஸ் அதிகாரியாக இருந்தது தமிழர்தான் என்று உறுதி செய்து கொண்டு சேரன் நடித்திருப்பாரா? கடவுளுக்கே வெளிச்சம்.

இந்தப் படத்தில் ஆதிவாசியாக வரும் நடிகர் அசத்திவிட்டார். அவரும் அடிப்படையில் தமிழர்தான் போல. ஆனால் அவர் மீது பிரச்சினை இல்லை. ஏனென்றால் அவரது கதாபாத்திரமே மலையாளக் கதாபாத்திரமாகத்தான் அமைக்கப்பட்டிருக்கிறது. இந்தப் போராட்டத்தில் கொல்லப்பட்ட ஆதிவாசி.

இன்னொரு கொடுமை இந்தப் படத்தில் அரங்கேறி இருக்கிறது. ஒன்றல்ல இரண்டு. இந்தப் படத்தில் ஆதிவாசிகளால் கொல்லப்பட்டதாக போலீசால் சித்தரிக்கப்பட்ட ஒரு போலீசின் பெயர் பஷீர். முஸ்லிம். அவர் தொழுவதை எல்லாம் காண்பிக்கிறார்கள். நல்லது. ஆனால் உண்மையில் கொல்லப்பட்டது, தாழ்த்தப்பட்ட சமுதாயத்தைச் சேர்ந்த போலீஸ்காரர் கே.வி.வினோத். ஒரு தாழ்த்தப்பட்ட காவல் அதிகாரியும் ஆதிவாசிகளுமே இந்தப் போராட்டத்தில் கொல்லப்பட்டார்கள் என்று அன்று கேரளாவில் பேசியிருக்கிறார்கள் .

அதை ஏன் படத்தில் முஸ்லிமாக மாற்றினார்கள் என்று தெரியவில்லை.

Spoilers alert.

இன்னொரு கொடுமை என்னவென்றால், அரசு தரப்பின்படி இந்த வினோத் என்னும் போலீசும் கேரள வனத்துறை அதிகாரியும் போராட்டக்காரர்களால் கடத்தப்பட்டுக் கொல்லப்பட்டதாகச் சொல்லப்பட்டது. ஆனால் இந்தத் திரைப்படத்தில் போலிஸைச் சேர்ந்தவரே சக போலீசைக் கொன்று விட்டு அந்தப் பழியை ஆதிவாசிகள் மீது போடுவதாகக் காண்பிக்கிறார்கள். (கொன்றது மத்திய போலிஸா அல்லது வேறு டீமா என்று இன்னொரு முறை பார்த்தால்தான் புரியும்.) படத்தில் காண்பிப்பதற்கு எந்த ஆதாரமும் எங்கேயும் எனக்குக் கிடைக்கவில்லை.

(பல நண்பர்கள், திரைப்படத்தில் வருவது மத்திய போலிஸ்தான் என்று சுட்டிக் காட்டினார்கள்.)

ஒரு படத்தை எடுக்கும்போது ஆதிவாசிகளுக்கு ஆதரவாக எடுப்பது இயக்குநரின் உரிமை. அதில் தவறில்லை. உண்மைச் சம்பவத்தை அடிப்படையாக வைத்து எடுக்கும் போது கொஞ்சமாவது நியாயம் இருக்க வேண்டும். தலித் கதாபாத்திரத்தை முஸ்லிமாக மாற்றுவது, சக படையினரே போலீசை கொல்வது என்று, எந்த ஆதாரமும் இன்றி அராஜகமாக எடுப்பதெல்லாம் ஏற்றுக்கொள்ளும்படியாகவே இல்லை.

திரைப்படமாகப் பார்த்தால், ஆதிவாசிகள் வரும் காட்சிகள் அனைத்தும் ஓரளவு பார்க்கும்படியாக இருக்கின்றன. அவர்கள் பேசும் மலையாளமும் நிலமும் அழகு. நாய் மறக்க முடியாதது. அதுவும் கடைசி கிராஃபிக்ஸில் நாய் நெருப்போடு ஓடி வருவது நெகிழ்ச்சி.

ஆனால் கதைக்குள் வருவதற்கு முன்பாக டொவினோவின் காதல் காட்சிகளை முக்கால் மணி நேரம் காண்பிக்கிறார்கள். கடும் எரிச்சலைக் கிளப்பும் காதல். அதே போல் இறுதிக் காட்சிகள் எல்லாம் மிகவும் தட்டையாக இருக்கின்றன.

பொறுமை இருந்தால், ஆதிவாசிகளுக்காக ஒரு முறை பார்த்து வைக்கலாம்.

வேதா (H) – தலித் கொடுமைகளுக்கு எதிரான ஒரு ஹீரோயிஸத் திரைப்படம். இந்த வரிக்குள்தான் ஒரு படமாக இந்தப் படத்தின் தோல்வியும் அமைகிறது. தலித் திரைப்படங்களுக்கே உரிய யதார்த்தம் படம் நெடுக மனதை உலுக்கும் வகையில் இருக்கிறது. ஆனால் அதை முறியடிக்கும் விதமோ, கொஞ்சம் கூட யதார்த்தமே இல்லாத ஹீரோயிஸ பாணியில் அமைகிறது.

Spoilers alert.

ஜான் ஆப்ரஹாம் சுடுகிறார் சுடுகிறார் சுட்டுக்கொண்டே இருக்கிறார். யாராக இருந்தாலும் அடித்துப் போட்டு துவம்சம் செய்கிறார். இவர் இதையெல்லாம் செய்யக் கூடியவர்தான் என்று பார்வையாளர்களை நம்ப வைப்பதற்காக, பக்காவாக முதல் காட்சியை வைத்திருக்கிறார்கள். பாகிஸ்தான் ஆக்கிரமிப்பு காஷ்மீரில் தனியாளாகச் சென்று, இந்திய ராணுவ உதவியுடன், பயங்கரவாதிகளைப் போட்டுத் தள்ளுகிறார். எனவே இவர் என்ன வேண்டுமானாலும் செய்யக் கூடியவர்தாம் என்று வலுக்கட்டாயமாக நம்மை நம்பச் சொல்கிறார்கள்.

தலித் பெண் பாக்ஸிங் கற்றுக் கொள்ள நினைப்பதை, எப்படி உயர்ஜாதிக்காரர்கள் எதிரிக்கிறார்கள், எப்படி அந்தப் பெண்கள் பாலியல் வன்கொடுமைக்கும் ஜாதிய வன்கொடுமைக்கும் ஆளாக்கப்படுகிறார்கள் என்பதுதான் மையக் கதை.

ராஜஸ்தானில் நடக்கும் கதை. ராஜஸ்தானின் கிராமங்களையும் அங்கே நடக்கும் அநியாயங்களை ஒளிப்பதிவு அத்தனை அட்டமாசமாக நம் கண் முன்னே கொண்டு வந்து நிறுத்துகிறது. இவையே படத்தின் பலம்.

ஜான் ஆப்ரஹாம் மொத்தமாக ஒரு பக்கம் வசனம் பேசினால் அதிகம். வழக்கம்போல பார்க்கிறார். சிரித்தால் விருது நிச்சயம் என்பது போலவே இருக்கிறார். தாலி கட்டும்போது மறந்து போய் சிரிக்கிறார்.

படத்தின் சுவாரஸ்யம் என்ன? படம் முடிந்த பின்பு சில சுவாரஸ்யங்கள் இருக்கின்றன. இறுதிக் காட்சியில், இந்தக் கதை உண்மைக் கதைகளை மையமாக வைத்து எடுத்தது என்று சில சிலைடுகளைக் காட்டுகிறார்கள்.

நம் ஊரில் தாழ்த்தப்பட்டவர்களுக்கு எதிராக ஜாதிய வன்கொடுமை ஏதேனும் நடக்காவிட்டால்தான் நாம் ஆச்சரியப்படவேண்டும். எனவே ஆதாரம் இல்லாமல் இருக்க வாய்ப்பே இல்லை. இருந்தாலும், இந்த ஆதாரங்களை ஆராய்ந்தேன். அங்கேதான் சில சுவாரஸ்யங்கள் கிடைத்தன.

இந்தப் படம் தாழ்த்தப்பட்டவர்களுக்கு எதிராக நடக்கும் கட்டப் பஞ்சாயத்துகளுக்கு எதிரான படம். இதற்காக உண்மை நிகழ்வுகளைத் தங்களுக்கு வசதியாக, ஒரு திரைப்படத்துக்காக வளைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். தவறில்லை. ஆனால் உண்மை நிகழ்வுகளைப் பற்றியும் நாம் தெரிந்துகொள்ள வேண்டும்.

2015ல் மீனாக்‌ஷி குமாரி மற்றும் அவரது தங்கை இருவரையும் அந்த ஊர்ப் பஞ்சாயத்து பாலியல் பலாத்காரம் செய்ய உத்தரவிட்டதாகச் சொல்லப்படுகிறது. ஏன் சொல்லப்படுகிறது என்று சொல்கிறேன் என்றால், வழக்கில் இதற்கான ஆதாரம் தரப்படவில்லை. பெண்கள் சொன்ன வாக்குமூலத்தை வைத்தே வழக்கு பதியப்படுகிறது. காரணம் என்ன?

2011ல் இந்த இரு பெண்களின் சகோதரன், உயர்ஜாதிப் பெண், அதுவும் திருமணமான பெண்ணுடன் ஓடிப் போகிறான். இதன் காரணமாகவே இப்படி ஒரு தீர்ப்பு. இதை எதிர்த்து வழக்கு 2015ல் பதியப்படுகிறது.

இந்தியாவை மட்டுமல்ல, உலகம் முழுவதும் இந்த வழக்கு, அதாவது இரு பெண்களுக்கு எதிராகச் சொல்லப்பட்ட ஊர்ப் பஞ்சாயத்தின் தீர்ப்பு பேசப்பட்டதாக கூகிள் சொல்கிறது. காரணம், ஆம்னெஸ்டி அமைப்பு இந்த வழக்கைக் கையில் எடுக்கிறது. உத்தரப்பிரதேசத்தில் இருக்கும் சகோதரிகளைப் பாதுகாக்கச் சொல்லி இந்தியாவுக்குச் சொல்லுங்கள் என்ற பிரசாரம் உலகம் முழுக்க வலுக்கிறது. வழக்கம் போல சி என் என், பிபிசி எல்லாம் களத்தில் குதிக்கின்றன.

திரைப்படத்தில், இரு பெண்களின் சகோதரன், திருமணமாகாத ஒரு பெண்ணைக் காதலித்து ஓடிப் போவதாகக் காட்டுகிறார்கள். திருமணமான பெண்ணுடன் ஓடிப் போவதாகக் காட்டி இருந்தால், ஒட்டுமொத்த படத்தின் ஆதாரமும் சிதைந்து போயிருக்கும். இப்படிச் சொல்வதால், பஞ்சாயத்து சொன்னது சரி என்பதல்ல. உண்மையில் பஞ்சாயத்துக்கு இப்படி எல்லாம் தீர்ப்புச் சொல்ல அதிகாரம் இருந்தது என்பதே அசிங்கம்.

சின்ன கவுண்டர் திரைப்படத்தில் இந்தப் பஞ்சாயத்து முறையை எப்படி ரொமாண்டிசைஸ் செய்தோம் என்று நினைத்துப் பார்க்கிறேன். இதில் ஒரு நீதிபதியை கார் ஓட்டுநர் கேள்வி கேட்டு அசிங்கம் வேறு செய்வார். திரைப்படம் என்பது எதை நாம் காட்டுகிறோம் என்பதுதான்!

இந்தப் படத்தில் சுட்டிக் காட்டப்படும் இன்னொரு வழக்கு, 2007 மனோஜ் பாப்லி வழக்கு. இருவரும் காதலித்து ஓடிப் போய் கல்யாணம் செய்கிறார்கள். இருவரும் ஒரே ஜாதி. ஜாட். ஆனால் இவர்களது கல்யாணம் செல்லாது என்று ஊர்ப் பஞ்சாயத்து அறிவிக்கிறது. பெண்ணின் உறவினர்கள் போலிஸ் உதவியுடன் பெண்ணையும் பையனையும் தூக்குகிறார்கள். இருவரையும் சித்திரவதை செய்து, கொன்று, குட்டையில் வீசுகிறார்கள்.

பெண்ணின் குடும்பத்தினர் ஐந்து பேருக்கும் தூக்குத் தண்டனை விதிக்கிறது விசாரணை நீதிமன்றம். பஞ்சாயத்துத் தலைவருக்கு ஆயுள் தண்டனை. போலிஸுக்கு 7 வருடம் சிறை. ஆனால் உச்ச நீதி மன்றம் வரை சென்று போராடி, 2018ல் தூக்குத் தண்டனை ஆயுள் தண்டனையாகக் குறைக்கப்படுகிறது.

இந்த இரண்டு வழக்குகளும் ஊர்ப் பஞ்சாயத்து முறைகளைக் கடுமையாகக் கேள்விக்கு உட்படுத்துகின்றன. இதை அடிப்படையாக வைத்துத் திரைப்படம் தயாரிக்கப்பட்டுள்ளது.

ஒரே ஜாதியில் திருமணம். பெண் வீட்டார் ஏன் கொலை வரை சென்றார்கள்? இருவரும் ஒரே கோத்திரம். ஒரே கோத்திரத்தில் திருமணம் செய்யக்கூடாது என்பதால் கொலைக்கு உத்தரவிட்டிருக்கிறது ஊர்ப் பஞ்சாயத்து! இதை பையன் வீட்டார் எதிர்க்க, அவர்கள் மீதும் கடும் கோபத்தில் இருந்திருக்கிறது பஞ்சாயத்து.

இப்படி ஒரே கோத்திரத்தில் கல்யாணம் செய்துகொண்டவர்களுக்காக ஹீரோ போராடினால் யார் பார்ப்பார்கள்? எனவே திரைப்படத்தில் தங்களுக்குத் தேவையானதை மட்டும் எடுத்துக்கொண்டு திரைக்கதை அமைத்திருக்கிறார்கள்.

இந்தப் படத்தில் மூன்றாவதாகக் காட்டப்பட்ட வழக்கு விவரம் நடந்தது தமிழ்நாட்டில்.

2011ல் ஆறுமுகம் சேர்வை வழக்குத் தீர்ப்பு. 1999ல் மதுரையில் ஜல்லிக்கட்டு சமயத்தில் தாழ்த்தப்பட்டவர்களை அவர்களது சாதியைச் சொல்லித் திட்டப்பட்ட வழக்கு. 500 ரூபாய் அபராதம், ஆறு மாதக் கடுங்காவல் தண்டனை தீர்ப்பு.

மேலே சொன்ன மூன்று வழக்கையும் வைத்துக்கொண்டு திரைக்கதை அமைத்திருக்கிறார்கள்.

கதாநாயகி நீதிமன்றத்தை நம்பி ஓடுகிறாள். நீதிமன்றமே தாக்கப்படுகிறது. ஜாதியின் கைகளுக்குப் பயந்து நீதிபதிகள் உயிரைக் கையில் பிடித்துக்கொண்டு ஓடுகிறார்கள். ஆனாலும் நீதி கேட்டு நிற்கிறாள் கதாநாயகி.

இந்தத் திரைப்படத்தில் ஹீரோவின் பெயர் அபிமன்யு. கடைசியில் ஜாதியவாதிகளின் வியூகத்தில் சிக்கித் தோற்கவேண்டும். ஆனால் அவன் யதா யதா ஹித்தர்மஸ்ய என்று சொல்லி, திரௌபதி வெல்லாமல் விடமாட்டாள் என்று நம்பிக்கையோடு கூறி, வில்லனைக் கொல்கிறான்.

நல்ல படமாக வந்திருக்கவேண்டியது, ரஜினி பாணி ஹீரோயிஸக் காட்சிகளால் கீழிறங்குகிறது. ஆனாலும் பார்க்கலாம்.

Tehran (H) – ஜான் ஆபிரஹாமுக்கு எப்போதுமே ஒரு துரதிர்ஷ்டம் உண்டு. அவரது திரைப்படங்களுக்கு நிச்சயம் ஒரு மினிமம் கேரண்டி இருந்தாலும், ஏனோ அவை அதைத் தாண்டி மிகப் பெரிய வெற்றியைப் பெறாமல் போகும். அவரது திரைப்படங்கள் பெரும்பாலும், நம்ம ஊர் அர்ஜூன் / விஜய்காந்த்தின் திரைப்படங்கள் போல, நம் நாட்டுப் பற்றை ஒட்டியதாகவே இருக்கும். ஆனால் தரம், இவர்களின் படம் போல சப்பையாக இருக்காது. நிச்சயம் நன்றாகவே இருக்கும்.

டெஹ்ரான் அதற்குச் சிகரம் வைத்தது போல வெளியாகி இருக்கிறது. மேக்கிங்கைப் பொருத்தவரை இது ஹிந்திப் படம் என்ற பெயரில் வந்திருக்கும் ஆங்கிலப் படம்.

கதையெல்லாம் அதே நாட்டுப் பற்றுதான். ஆனால் அதை இந்தியாவில் நடந்த ஓர் பயங்கரவாத் தாக்குதல் முயற்சியுடன் முடிச்சுப் போட்டதிலும், அதை ஒட்டி அந்தக் கால அரசியலை மறைமுகமாக, உள்ளுறையாக விமர்சித்துக் காட்டியதிலும்தான் கவர்கிறது.

2012 வாக்கில் உலகின் மூன்று பகுதிகளில் ஒரே நாளில் இஸ்ரேலிய உயரதிகாரிகள் குறிவைக்கப்படுகிறார்கள். ஜார்ஜியா, தாய்லாந்து, மூன்றாவதாக இந்தியா. அதில் சம்பந்தமே இல்லாமல் பூ விற்கும் சிறுமி அநியாயமாகக் கொல்லப்பட, ஜான் அப்ரஹாம் இதற்குப் பின் உள்ள பின்னலைக் கண்டறிய முற்படுகிறார். இது சர்வதேசச் சதி என்று தெரிந்துகொண்டு, அதை முறியடிக்கக் கிளம்புகிறார்.

ஆனால் அவர் இந்தியாவால் கை விடப் படுகிறார். ஏன்? எண்ணெய் மற்றும் ஊழல் அரசியல். இஸ்ரேலால் புறந்தள்ளப்படுகிறார். ஈரானால் குறி வைக்கப்படுகிறார்.

இவற்றை எல்லாம் சமாளித்து எப்படி ஒட்டுமொத்த கும்பலையும் கண்டறிந்து சர்வர்தேச வலைப் பின்னலை முறியடிக்கிறார் என்பது மீதிக்கதை.

தொடக்கத்தில் வரும் சேஸிங் காட்சிகள் கொஞ்சம் சலிப்பைத் தந்தாலும், இந்திய அரசு ஆபரேஷனைக் கைவிடச் சொல்லியும் தன் திட்டப்படி ஜான் ஆப்ரஹாம் ஈரான் செல்ல முடிவெடுக்கும் காட்சியில் இருந்து இறுதி வரை படம் விறுவிறுப்பு குறையாமல் செல்கிறது. அபுதாபி மற்றும் ஈரான் காட்சிகள் கலக்குகின்றன.

வில்லனாக வரும் நடிகர் கலக்கிவிட்டார்.

மொத்தத்தில் தரமான படம். உண்மைச் சம்பவத்தில் எப்படிக் கற்பனையைக் கலந்து சிறப்பாக எடுக்கலாம் என்று பாடம் சொல்லும் இன்னுமொரு திரைப்படம்.

நேரமும் பொறுமையும் இருப்பவர்கள் நிச்சயம் பார்க்கலாம். ஸீ 5ல் கிடைக்கிறது.

பறந்து போ

ஒருவகையில் முக்கியமான படம். எந்த வகையில் என்றால், ஒரு குழந்தையை எப்படி வளர்த்து நாசமாக்கக் கூடாது என்பதை இந்தப் படத்தின் தொடக்க நொடி முதல் இறுதி வரை பார்க்கலாம்.

புதிய வாழ்வில் முறைகள் நம் மரபான வாழ்வியல் முறைகளை மொத்தமாக நசுக்கி, இப்படித்தான் பிள்ளைகளை வளர்க்க வேண்டும் என்று மேலை நாட்டுச் சட்டத்தின் வழியாக நம்மைப் பார்க்கச் சொல்லும். அதை மீண்டும் மீண்டும் வலியுறுத்தும் ஒரு திரைப்படம் இது.

குழந்தைகளின் மீதான வன்முறை, வீட்டில் பள்ளியில் குழந்தைகளை அடிப்பது போன்றவை எல்லாம் சரி என்று யாரும் வாதாடவில்லை. அது நம் மரபில் அதீதமாக இருந்தது என்பதும் உண்மைதான். அது இப்போது குறைந்து இருக்கிறது. இன்னும் குறைய வேண்டும்.

அதே சமயம் குழந்தைகள் சொல்வதை எல்லாம் கேட்டுத் தலையாட்டிக்கொண்டு செல்லம் கொடுத்து அவர்களைக் கொஞ்சம் கூட கண்டிக்காமல் வளர்ப்பது, அந்தச் சிறுவர்களைக் கேடு கெட்டவர்களாகத்தான் மாற்றி வைக்கும். நாளையே அந்தப் பையன்/பெண் வளர்ந்த பிறகு, என்னைக் கண்டித்திருந்தால் நான் இப்படி நாசமாகப் போய் இருக்க மாட்டேன் என்று ஒரு பெற்றோரைப் பார்த்து சொல்லாமல் இருக்க மாட்டான். இருக்க மாட்டாள்.

பொதுவாக, இப்படிக் குழந்தைகளை கண்டிக்கவே கூடாது என்று நினைப்பவர்கள், குழந்தைகளைக் கூட போங்க வாங்க என்று சொல்ல வேண்டும் என்று செயற்கையான ஒன்றைத் திணிப்பார்கள். அதை மட்டும் ஏனோ ராம் மறந்து விட்டார் போல. இப்படிக் குழந்தைகளை போங்க வாங்க என்று அழைப்பவர்கள் தங்கள் தொழில் நிறுவனங்களில் மற்றவர்களை எப்படி அழைப்பார்கள் என்பது தனிக்கதை.

ராம் இத்தனை தட்டையாக சிந்திப்பார் என்பது எதிர்பார்த்த ஒன்றுதான். 9/11 பயங்கவாதத் தாக்குதலுக்கு அமெரிக்காவே காரணம், அதற்குக் காரணம் அந்த டவர்களின் கீழே இருக்கும் கோடி கோடியான தங்கம் என்றெல்லாம் அவர் உளறிக் கொட்டிக் கொண்டிருந்தது நினைவிருக்கிறது.. இப்பேற்பட்டவர்களின் சிந்தனைகளில் இவ்வளவுதான் வரும்.

இந்தத் திரைப்படமும் அப்படித்தான் வந்திருக்கிறது. இக்கரைக்கு அக்கரை பச்சை என்பதைப் பிள்ளைகளிடம் புரிய வைக்க வேண்டும். இருப்பதை விட்டுவிட்டு பறப்பதற்கு ஆசைப்படாதே என்பதையும் புரிய வைக்க வேண்டும். எப்போது கண்டிக்க வேண்டுமோ அப்போது கண்டிக்க வேண்டும். எப்போது செல்லம் கொடுக்க வேண்டுமோ அப்போது செல்லம் கொடுக்க வேண்டும். கஷ்டத்தைச் சொல்லிக் கொடுத்து வளர்க்க வேண்டும். எல்லாவற்றிலும் ஒரு சமநிலை முக்கியம். அந்தச் சமநிலையைப் பற்றிய பிரக்ஞை கொஞ்சம் கூட இல்லாமல், அதை ஒட்டுமொத்தமாகப் புறக்கணித்துவிட்டு இந்தப் படம் கிறுக்குத்தனமாக எடுக்கப்பட்டிருக்கிறது.

உண்மையில் நல்ல குழந்தைகளை வளர்க்க விரும்புவர்கள் இந்தப் படத்தை உங்கள் குழந்தைக்குக் காண்பிக்கவே காண்பிக்காதீர்கள்.

அப்படியானால் இந்தப் படம் யாருக்கானது? அதீதப் பணம், இரவு நைட் கிளப், தினம் தினம் பீஸா பர்கர் என வாழ்பவர்களுக்கானது. இவர்கள் தங்கள் குழந்தைகளை எப்படி வளர்க்க வேண்டும் என்று நினைப்பார்களோ அந்த மேலை நாட்டுச் சிந்தனையை, இலைட் வளர்ப்பை அப்படியே காட்சிப்படுத்தி இருக்கும் ஒரு திரைப்படம் இது. இயக்குநர் அதை ஒரு மிடில் கிளாஸ் வழியாகச் சொன்னதுதான் அராஜகம்.

இதில் மதம் மாறிக் கல்யாணம் செய்து கொண்டவர்கள் என்ற எக்ஸ்ட்ரா ஃபிட்டிங் வேறு. கிறித்துவப் பெண் தனது சகோதரி கிறித்துவப் பெண்ணைச் சாபமிட்டுப் போகிறார். அந்தக் காட்சி ஓரளவு நேர்மையாக எடுக்கப்பட்டிருக்கிறது. ஆனால் ஹீரோயின் ஹீரோவை அன்பாகச் சாத்தான் என்று அழைப்பது நெருடவே செய்கிறது. அவர்களுக்குள் இருக்கும் அன்னோன்யத்தில் அப்படி அழைப்பது தவறில்லை என்பதை ஏற்றுக் கொள்கிறேன். ஆனால் அவன் பதிலுக்கு  அந்தப் பெண்ணை பிணத்தைக் கும்பிடுறவங்க என்றெல்லாம் ஒரு வார்த்தை கூட அழைப்பதில்லை. ஸூடோ இயக்குநருக்கு அப்படித் தோன்றாது.

திரைப்படமாகவும் ஒரே போன்ற காட்சிகள் மீண்டும் மீண்டும் வந்து எரிச்சலை ஏற்படுத்துகின்றன. அதீதமாகச் சொல்லப்படும் எதுவும் எரிச்சலைத்தான் தரும். அதிலும் கடைசிக் காட்சிகள் போதும்டா உங்க படம் என்று சொல்ல வைத்து விடுகிறது. அதேசமயம் சில காட்சிகள் மனம் விட்டுச் சிரிக்க வைக்கின்றன என்பதும் உண்மைதான். குறிப்பாக, மிர்ச்சி சிவா மரத்தின் மேல் படுத்திருக்கும் காட்சி.

இந்தப் படத்தின் ஆச்சரியம் என்ன? மிர்ச்சி சிவாவுக்கு இத்தனை இயல்பாக சீரியஸாகவும் நடிக்க வரும் என்று நான் எதிர்பார்க்கவில்லை. அசத்தி விட்டார். அதைவிட அ ந்த மலையாளப் பெண் ஹீரோயின் படம் நெடுக அப்படி ஒரு நடிப்பு. மற்ற அனைத்து நடிகர்களும் நன்றாக நடித்திருக்கிறார்கள். நடிகர்களுக்காகப் பார்க்கலாம். அப்போது கூட குழந்தைகளுடன் பார்க்காதீர்கள்.

நான் இப்படிச் சொல்வதற்கு முக்கியமான காரணம் இருக்கிறது. நாம் இளம் வயதில் திரைப்படங்களில் காதல் காட்சிகளைப் பார்க்கும்போது ஒரு எண்ணம் தோன்றும். நாம் இப்படி ரொமான்ஸாக ஒரு பெண்ணிடம் பேசினால் எப்படி இருக்கும் என்று. லஞ்சம் வாங்கும் ஒருவனைக் கதாநாயகன் போலீசில் பிடித்துக் கொடுக்கும் போது நமக்கு ரத்தம் முறுக்கேறும். ஆனால் எதார்த்தத்தில் அது அத்தனை எளிதல்ல என்பது நமக்குத் தெரியும். சிறு குழந்தைகளுக்குப் பிற குழந்தைகளுடன் ஒப்பிட்டுச் சிந்திக்கும் எண்ணம் மிக எளிதில் தொற்றிக் கொள்ளும். அதை இந்தப் படம் ஆயிரம் மடங்கு தூண்டிவிடுகிறது. அதற்காகத்தான் சொல்கிறேன், உங்கள் குழந்தைகளைப் பத்திரமாகப் பாதுகாத்துக் கொள்ளுங்கள்.

***

வடிவேலிடம் ஒரு பைத்தியம் கேட்குமே, இசைனா என்னனு தெரியுமா என்று. அதற்கு இணையாக ராம் இரட்டைக் கோபுரம் தாக்குதல் பற்றிப் பேசும் வீடியோவைக் கண்டு களியுங்கள்.

Jaanaki V Vs Kerala State (M) – கிறித்துவரான சுரேஷ் கோபியின் கதாபாத்திரம், ‘கன்னியாஸ்திரிகளுக்கத் தொல்லை கொடுக்கும் பாதிரியாருக்கு எதிரான வழக்கை நடத்தாமல் விடமாட்டேன், நேர்மையே முக்கியம்’ என்பதாக அறிமுகம் ஆகிறது. இதுதான் கதை என்று நினைத்தால் கதை வேறு ஒரு பக்கம் நகர்கிறது.

பாலியல் பலாத்காரம் செய்யப்பட்ட ஒரு பெண் தனக்கு நீதி வேண்டும் என்று போராடுகிறாள். அவளது தந்தை இறந்ததற்கு ஒரு வகையில்  ஹீரோவின் பிரபலம் காரணமாக இருக்க, பிரச்சினை பெரிதாகிறது‌. அந்தப் பெண்ணுக்கு எதிராக ஹீரோ சகட்டுமேனிக்கு வாதாட, அந்தப் பெண் கற்பழிக்கப்படவே இல்லை என்று நீதி வழங்கப்படுகிறது.

முன்பு ‘மன்னிக்க வேண்டுகிறேன், என்று ஒரு திரைப்படம் வந்தது. டப்பிங் திரைப்படம். டாக்டர் ராஜசேகரின் திரைப்படம்‌. மேக்கிங் வகையில் மொக்கையாக இருந்தாலும், கதையாக எனக்கு அந்தத் திரைப்படம் அந்த வயதில் பெரிய ஆச்சரியத்தை ஏற்படுத்தியது.

தன் மனைவி மீது சந்தேகப்பட்டு அவளைக் கொலை செய்வதற்காகத் தான் இறந்ததாக உலகை நம்ப வைத்து விடும் ஹீரோ, அவளை கொல்லச் செல்லும் போது அவள் நிரபராதி என்பதைப் புரிந்து கொள்கிறான். தான் இறந்தது போல ஊரை நம்ப வைப்பதற்காக அவன் ஆடிய நாடகம் அவனுக்கே எதிராகிறது. தன்னை நல்லவன் என்று நம்ப வைக்க மீண்டும் போராட ஆரம்பிப்பான். குன்ஸாக இதுதான் திரைக்கதை.

அப்படிப்பட்ட ஒரு திரைப்படம் போல இந்தத் திரைப்படம் நகரும் என்று நினைத்தேன். அதே மாதிரிதான் ஆனது.

ஆனால் பெரிய மைனஸ் பாயிண்ட் என்னவென்றால், சுரேஷ்கோபி தான் முன்பு வாதாடியதற்கு எதிராக வாதாடுவதற்குப் பதிலாக தனது தங்கை வாதாடுவார் என்று சொல்லிவிடுகிறார்.  படத்தின் தலைப்பான ஜானகி வெர்ஸஸ் கேரளா ஸ்டேட் என்பதற்குள் அப்போதுதான் வருகிறார்கள்.

எத்தனையோ மலையாளிகள் திரைப்படத்தில் இருக்க, படத்தின் கருவுக்கான பழியை ஒரு ஹிந்திக்காரன் மேல் போட்டு விடுகிறார்கள். அவன் இந்திக்காரன்தானா என்பதிலும் ஒரு சந்தேகம் இருக்க, எத்தனையோ தேடிப் பார்த்தேன். யாரும் எங்கேயும் அதைப்பற்றி எழுதவே இல்லை. அவன் திடீரென்று பெண் போல மாறுவேடம் போட்டுக் கொண்டு நம்ம ஊர் குலசேகரப்பட்டினம் திருவிழா போல கேரளக் கிராமம் ஒன்றில்  ஆடுகிறான். அங்கே சென்று ஹீரோ பந்தாடி அவனைத் தூக்கிக்கொண்டு வர, படம் முடிவடைந்து விடும் என்று நினைத்தால், படத்தின் ஆதாரக் கேள்வி அப்போதுதான் ஆரம்பமாகிறது.

பலாத்காரம் மூலம் உருவான குழந்தையை தான் ஏன் சுமக்க வேண்டும் என்பதுதான் கதாநாயகியின் கேள்வி. அதற்காகத்தான் அந்தப் பெண் அரசை எதிர்த்துப் போராடுகிறார்.

ஜானகி எதிர் கேரள மாநிலம் என இந்தப் படம் வெளியாவதற்கு முன்பே பல சிக்கல்கள் உண்டாகி இருக்கின்றன. ஜானகி என்பது சீதையைக் குறிக்கும் சொல் என்பதால் இந்தப் படம் ஹிந்து மதத்தினைப் புண்படுத்தக் கூடும் என்று சென்ஸாரில் பெயரை மாற்றச் சொல்லி விடுகிறார்கள். அதற்கு எதிராக தயாரிப்பாளர்கள் கேரள ஹை கோர்ட் செல்ல, நீதிபதி படத்தைப் பார்த்துவிட்டு, அப்படி ஒன்றும் இல்லை ஜானகி என்பது சாதாரணப் பெயர்தான் என்று தீர்ப்பு சொல்லி, இருந்தாலும் ஜானகி வி அதாவது அவரது தந்தை பெயர் வித்யாதரன் எதிர் கேரள மாநிலம் என்ற பெயரில் வெளியாகி இருக்கிறது.

இப்படி மூன்று கதைகளை வைத்துக்கொண்டு எடுக்கப்பட்ட படம் ரொம்ப சுமார். மிக மோசமான நடிப்பு, சுரேஷ் கோபி உட்பட. ஹீரோயினாக வரும் பெண் மட்டுமே மிக நன்றாக நடிக்கிறார். நீதிமன்றக் காட்சிகள் பிடிப்பவர்களுக்கு இந்தப் படம் சுமாராகவாவது தோன்றலாம். மற்றபடி இந்தப் படத்தில் பார்க்க ஒன்றுமே இல்லை.

பார்க்க ஒன்றுமே இல்லாத படத்திற்கு எத்தனை பெரிய விமர்சனம் என்று நீங்கள் நினைக்கலாம். என் வாழ்க்கை உங்களுக்காகத் தியாகம் செய்யப் பட்டது என்பதை நான் ஏன் மீண்டும் சொல்ல வேண்டும்? இனி தியாகம்.

மலையாளப் படங்களுக்கே உரிய கிறித்துவத்தன்மை போலப் படம் முழுக்க கிறிஸ்தவ மயம். ஹீரோ உட்பட பல கதாபாத்திரங்கள் கிறித்துவர்கள். ஒரு முஸ்லிம் கதாபாத்திரம் வருகிறது. அட்டகாசமாக அந்தக் கதாபாத்திரத்தை வடிவமைத்திருக்கிறார்கள். ஒரு மரணத்திற்குத் தான் நேரடியாகக் காரணம் இல்லை என்ற போதும், தானும் அதற்கு ஒரு காரணம் என்று நினைக்கும் அந்தக் கதாபாத்திரம் மிக அழகாக சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. ஆனால் பிரச்சினைக்குரிய ஹிந்திக்காரன் மதம் இந்து மதமாக இருக்கிறது.

நான் பத்தாம் வகுப்பு (அல்லது பன்னிரண்டு) படிக்கும்போது முதன்முதலில் அந்த வார்த்தையைக் கேள்விப்படுகிறேன். ஒத்ததிர்வு. அதாவது resonance என்னும் வார்த்தைக்கான தமிழ் வார்த்தை.

அதற்கு ஓர் உதாரணம் கொடுக்கப்பட்டிருந்தது. மேம்பாலங்களில் நடக்கும் போது ராணுவ வீரர்கள் மார்ச் பாஸ்ட் செய்ய வேண்டிய அவசியம் இல்லை. ஏனென்றால் அவர்களின் நடை அதிர்வெண்ணும் மேம்பாலத்தின் இயல் அதிர்வெண்ணும் ஒன்றாக ஒரு புள்ளியில் இயைந்து, ஒத்ததிர்வு ஏற்பட்டு, பாலம் இடிந்து விட சாத்தியக்கூறு இருக்கிறது. இதுதான் நான் படித்தது.

மொபைல் ஃபோனை வைப்ரேஷன் மோடில் நெஞ்சருகே வைக்கும் போதெல்லாம் எனக்கு ஓர் எண்ணம் தோன்றிக் கொண்டே இருக்கும். நெஞ்சமும் மொபைலும் ஒத்ததிர்வில் ஈடுபட்டால் என்னாகும் என்று. உடனே மொபைலைத் தள்ளு வைத்து விடுவேன்.

இதை எதற்கு இப்போது சொல்கிறேன் என்றால்…

அனிருத் இசை அமைக்கும் திரைப்படங்களைப் பார்க்கும் போதெல்லாம், என்றாவது ஒருநாள் நிச்சயம் ஒரு பத்து பேருக்காவது திரையரங்கில் ஒத்ததிர்வு ஏற்படத்தான் போகிறது. அனிருத் இப்போதே முன் ஜாமீன் வாங்கி வைத்துக் கொள்வது நல்லது.

கூலி – இடைவேளை வரைபடம் பட்டாசு. பெண்கள் தங்கும் விடுதியில் வரும் அந்தச் சண்டைக்காட்சியில் நீண்ட காலத்திற்குப் பிறகு பழைய ரஜினியைப் பார்க்க முடிந்தது.

பின்னர் வரும் தேவையற்ற ஒரு பாடல் படத்தின் போக்கைக் கொஞ்சம் இடறினாலும் அதன் பிறகு வரும் காட்சிகள் குறிப்பாக நாகர்ஜுனா ரஜினியின் காட்சிகள் பிரமாதமாக அமைந்திருக்கின்றன. இடைவேளை பிளாட் அருமை. அதோடு பல மடங்கு எதிர்பார்ப்பையும் தந்து விடுகிறது.

அதன் பிறகு படம் கொஞ்சம் தொய்வடைகிறது. ஏன் எதற்கு ஓடுகிறார்கள், ஒருவரை ஒருவர் ஏன் துரத்துகிறார்கள் என்பதெல்லாம் புரியாமலேயே பல நிமிடங்கள் படம் ஓடுகிறது. பிறகு மீண்டும் கொஞ்சம் பரபரப்பாகிறது.

இறுதிக்காட்சியில் அமீர்கான் வருவதெல்லாம் விக்ரம் திரைப்படத்தை மீண்டும் பார்ப்பது போலவே இருந்தது. ரஜினி நாகார்ஜுனா சௌபின் ஷாபிர் மூவரும் கலக்கி விட்டார்கள். லோகேஷ் விக்ரமின் பாதிப்பில் இருந்து இன்னும் மீளவில்லை என்பது படம் நெடுகத் தெரிகிறது. பல காட்சிகள் விக்ரமை நினைவூட்டுகின்றன. அதுமட்டுமின்றி ரஜினியின் பிற பிடங்களையும் விஜயின் படங்களையும் பல காட்சிகள் நினைவூட்டுவது படத்திற்கு மைனஸ் பாயிண்ட். சத்யராஜ் கௌரவ வேடம் போல அவ்வப்போது வந்து போகிறார்‌ ஸ்ருதிஹாசன் அழுவதைப் பார்க்கச் சகிக்கவில்லை. அப்படியே சௌகார் ஜானகி ஆக்கிவிட்டார்கள்.

விக்ரம், விக்ரமை விட ஜெயிலர், அதை விட இந்தப் படத்தில் கொலைகளின் எண்ணிக்கை கூடிக் கொண்டே போகிறது. பட முழுக்க ரத்தம் ரத்தம் ரத்தம். குடியும் சிகரெட்டும் மீண்டும் தலை தூக்க ஆரம்பித்திருக்கிறது.

ரஜினி காந்த், கமல் திரைப்படங்களில் பிளாஷ்பேக்கில் ஏஐ உதவியுடன் இளமையாகக் காட்ட வேண்டும் என்பது கிட்டத்தட்ட சட்டம் ஆகிவிட்டது. இந்தப் படத்திலும் உண்டு.

உபேந்திராவை இந்த அளவு ஏமாற்றி இருக்கக் கூடாது. ஐயோ பாவம். அதனால்தான் அவருக்கு இயக்கத்தான் வரும் என்று ரஜினி சூசகமாக சொன்னார் போல.

அனிருத் தலைவலி.

மொத்தத்தில் வேட்டையன் அளவுக்கு மோசம் இல்லை. தக் லைஃப் அளவிற்குக் கொடுமை என்று சொல்ல முடியாது. நிச்சயம் ஒரு முறை பார்க்கலாம்.

தன் கதாபத்திரத்தை உணர்ந்து கொண்டு அதற்கேற்றாற் போல் கூடவும் செய்யாமல் குறையவும் செய்யாமல் நடிக்கும் ஒரு சிறந்த நடிகர் இந்தப் படத்திலும் தன் சிறப்பான நடிப்பை மீண்டும் வெளிப்படுத்துகிறார். அந்த ரஜினிக்காக நிச்சயம் பார்க்க வேண்டும்.

—

கூலி ஸ்பாய்லர்‌ அஹெட்.

.
.
.

பார் மகளே பார் என்ற ஒரு திரைப்படம். சிவாஜி பெரிய பணக்காரனாகவும் பணக்காரத் திமிர் கொண்டவராகவும் இருப்பார். தன் இளம் வயதில் ஏழையாக இருந்த போது தன்மகளைத் தன் நண்பனின் மகனுக்குக் கல்யாணம் செய்து தர ஒப்புக் கொண்டிருப்பார். ஆனால் பணக்காரனானதும் பணத் திமிரில் அந்த நண்பனை ஏழை என்று இகழ்ந்து பேச, அந்த நண்பன் எல்லார் முன்னிலையிலும் சிவாஜியிடம், உனக்கு இருக்கும் இரண்டு மகளில் ஒன்று உனக்குப் பிறந்ததில்லை என்று சொல்லிவிடுவார். அந்த நண்பராக நடித்தவர் வி கே ராமசாமி. வி கே ராமசாமியின் வாழ்நாள் காட்சி என்றால் இந்தக் காட்சியைத்தான் நான் சொல்லுவேன்.

அதன் பிறகு சிவாஜியின் தவிப்பும் ஈகோவும் அவரைப் பாடாயப்படுத்தும். எது தன்மகள் என்று தெரிந்து கொள்ள சித்திரவதை அனுபவித்து ஒவ்வொரு நாளும் துடிப்பார். கடைசியில் எந்த மகள் அவரது மகள் என்று தெரிய வரும்போது, தெரிய வேண்டாம் இரண்டுமே என் மகளாக இருக்கட்டும் என்று சொல்லிவிடுவார்.

இந்தக் கதையை 20 நாட்களுக்கு முன்புதான் ஜெயக்குமாரிடம் விமானத்தில் வைத்துச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தேன்.

இன்று கூலி பார்க்கும் போது அந்தப் படத்தின் நினைவு வந்தது.

முதல் காட்சியிலேயே சந்தேகமாக இந்தக் கதையை என்னால் யூகிக்கவும் முடிந்தது.