ஹரன் பிரசன்னா

முனியப்பன் என்கிற வெங்கடேஷ் திருநெல்வேலியின் பஸ் ஸ்டாண்டில் கதிர்வேலைப் பார்த்தபோது, இருபத்தைந்து வருடங்களுக்குப் பின்னால் அப்படியே தூக்கி வீசப்பட்டான். தன்னை இழுத்துப் பிடித்து நிகழ்காலத்துக்குக் கொண்டு வந்து, கதிவேலைப் பார்த்து ஒரு நொடி சிரித்து, இவன் வெங்கடேஷ் அவன் அடுத்த நொடியில் கண்டுபிடித்து அவனும் சிரித்து, ‘நீ எங்கல இங்க?’ என்ற கேள்விக்கு வெங்கடேஷ் சொன்ன பதில், ‘சீராளன் நம்பர் இருக்கால உன்கிட்ட?’ சீராளன் பள்ளியின் சூப்பர் ஸ்டார். ஆங்கிலம் பொளந்து கட்டுவான். கதிர்வேல் சொன்னான், ‘அமெரிக்கால இருக்கானாம்.’

தானும் சீராளனும் சேர்ந்து அடித்த கொட்டங்கள் ஒவ்வொன்றாக வெங்கடேஷுக்கு நினைவுக்கு வந்தன. உயிரியியல் வாத்தியார் வரும் முன் அவரைக் கரப்பான் பூச்சி போல வரைந்து வைத்தது, ஒரு சிட்டிகை போட்டால் நூறு முறை தும்மும் பொடியை எல்லாருக்கும் கொடுத்து தமிழ் வாத்தியார் வரும்போது ஒவ்வொருவரும் நூறு முறை தும்மி அவரை அலறி ஓட்ச வைத்தது, மாஸ் கட் அடித்துவிட்டு கலைவாணி தியேட்டருக்கு ஓடியது, நாடோடித் தென்றல் படத்துக்குப் போய் ‘ஒரு கணம் ஒரு யுகமாக’ பாடல் ஒன்ஸ்மோர் கேட்டு ராயல் தியேட்டரில் சண்டை போட்டது, பெண்ணின் படம் வரைந்து பாகங்களைக் குறித்து வைத்தது..

உணர்ச்சிப் பெருக்கில் வெங்கடேஷ் கண்ணீர் துளிர்க்க சீராளனுக்கு வாட்ஸப்பில் ஒரு மெசேஜ் அனுப்பினான். ‘யார்னு தெரியுதால?’ ஐந்து நிமிடம் காத்திருந்தான். பதில் இல்லை. ‘வெங்கடேஷ்ல’ என்று அனுப்பினான். அதற்கும் பதில் இல்லை. தான் அனுப்பிய மெசேஜை சீராளன் படித்துவிட்டதாக வாட்ஸப் சொல்லியது. தன்னை மறந்துவிட்டானோ என்று வெங்கடேஷுக்குத் தோன்றியது. மீண்டும் தெளிவாக ‘வெங்கடேஷ், ப்ளஸ் டூல ஒண்ணா படிச்சோம்’ என்று மெசேஜ் அனுப்பினான். அப்போதும் பதில் இல்லை. வெங்கடேஷால் நம்பவே முடியவில்லை. சீராளனா இப்படி? இருக்காது என்று நினைத்து அவனை போனில் அழைத்தான். அழைப்பு கட் செய்யப்பட்டது. உடனே வாட்ஸப்பில் ஒரு மெசேஜ் வந்தது. ‘பிஸி.’ வேலையாக இருப்பான் போல என அமைதியாகக் காத்திருந்தான். அவனதுநினைவுகள் அவன் படித்த பள்ளியையே சுற்றி சுற்றி வந்தன.

அன்று முழுவதும் சீராளன் அழைக்கவோ மெசேஜ் அனுப்பவோ இல்லை. அன்று இரவு முழுவதும் சீராளன் நினைவாகவே இருந்தது வெங்கடேஷுக்கு. மறுநாள் எழுந்ததும் முதல் வேலையாக அவனுக்கு ஒரு மெசேஜ் அனுப்பினான் வெங்கடேஷ். ‘ஃபீரியால?’ சீராளனிடம் இருந்து எந்தப் பதில் இல்லை. பத்து நிமிடம் காத்திருந்துவிட்டு, மீண்டும் போனில் அழைத்தான். அந்த அழைப்பையும் சீராளன் கட் செய்தான். உடனே வாட்ஸப்பில் இன்னொரு மெசேஜ் அவனிடம் இருந்து வந்தது. ‘பிஸி.’

இவன் எப்பவுமே இப்படி பிஸியாத்தான் இருப்பானா என்கிற எண்ணம் வந்தது வெங்கடேஷுக்கு. அவன் அப்படி நினைத்துக் கொண்டிருக்கும்போதே அடுத்த மெசேஜை சீராளன் அனுப்பி இருந்தான். ‘விஜயலட்சுமி நம்பர் இருந்தா அனுப்பி வை.’ வெங்கடேஷுக்குள் இருந்த முனியப்பன் அடுத்த மெசேஜை அனுப்பினான். ‘நீ பிஸின்னா தாயோளி நான் என்ன இங்க செரச்சிக்கிட்டால இருக்கேன்? நானும் பிஸி மயிருதான்.’

ஆடி அமாவாசை. ஆடி அமாவாசையில் ஆரம்பித்தால் அடுத்த மூன்று மாதத்துக்கு உட்காரவே முடியாது என்று பத்மநாபனின் அம்மா சொல்லிக்கொண்டே இருப்பாள். வரிசையாகப் பண்டிகைகள். ஆனால் இன்று அப்படிச் சொல்ல அந்த அம்மா இல்லை. அவள் இறந்து மூன்று வருடங்கள் ஆகிவிட்டன. இப்போதெல்லாம் அந்த வசனத்தை பத்மநாபன் சொல்ல ஆரம்பித்திருந்தார். முன் தலையில் ஒரு முடி வெள்ளையாகிவிட்டிருந்தது.

ஆடி அமாவாசைக்கு முதல்நாளே வேண்டிய எல்லா சாமான்களையும் வாங்கி வைத்துக்கொண்டார். ‘இலை வாங்கிட்டியாடா? உன் பொண்டாட்டி எதையும் ஞாபகப்படுத்த மாட்டா. இலை உங்க பையன் வாங்கிட்டு வரலைன்னா நான் என்ன பண்றதுன்னு சொல்லிக் காட்டுவா. அதோட நீங்களாவது ஞாபகப்படுத்திருக்கலாமே அத்தைம்பா’ என்று அம்மா பேசுவதைப் போலவே பத்மநாபனுக்குக் கேட்டுக்கொண்டே இருந்தது. கடைத் தெருவில் முதலில் இலையைத்தான் வாங்கினார்.

காலையில் எழுந்து குளித்துவிட்டு, பூஜை செய்துவிட்டு, தர்ப்பணம் விட்டுவிட்டு, பிண்டம் வைக்கத் தயாரானார். வீட்டில் செய்த அனைத்தையும் ஒரு இலையில் வைத்து, கொஞ்சம் எள்ளையும் சேர்த்துக் கொடுத்தாள் அவரது மனைவி. ‘நானும் கூட வரேன்ப்பா’ என்ற ஏழு வயது மகனிடம், ‘நீயெல்லாம் எதுக்கு? அவர் மட்டும் போகட்டும்’ என்று சொல்லிவிட்டாள் அவள். ஒரு கையில் தட்டு, அதன் மேல் இலையில் பிண்டம். இன்னொரு கையில் ஒரு செம்பில் நீருடனும், மொட்டை மாடிக்குப் போனார்.

மொட்டை மாடியின் ஒரு ஓரத்தில் கொஞ்சம் நீரை ஊற்றி, அதன் மேல் பிண்டம் இருக்கும் இலையைத் தட்டுடன் வைத்து, பிண்டத்தை இரண்டாகப் பரப்பி வைத்தார். அம்மாவுக்கு ஒன்று, அப்பாவுக்கு ஒன்று. இலை பறக்காமல் இருக்க, அங்கே கிடந்த இரண்டு செங்கல்லையும் இலையின் மேல் ஓரமாக வைத்தார். கா கா என்று நான்கைந்து முறை கத்தினார். பக்கத்து வீட்டில் இருந்து ஒருவர் வந்து எட்டிப் பார்த்துவிட்டுப் போனார். பூணூலுடன் சட்டை போடாமல் ஒரு துண்டுடன் மட்டும் வந்தது அப்போதுதான் அவருக்கு உறைத்தது. மீண்டும் கா கா என்று கத்தினார். ஒரு காக்காயும் வரவில்லை. ஐந்து நிமிடம் பொறுத்துப் பார்த்துவிட்டு, மொட்டைமாடிக் கதவைத் தாழிட்டுவிட்டுக் கீழே வந்துவிட்டார். சாப்பிட்டார். உறங்கிப் போனார்.

ஆடி மாதக் காற்றில் அம்மியும் பறக்கும் என்று அம்மாவின் குரல் கேட்கவும் சட்டென விழித்தார். மணி ஐந்தரை ஆகி இருந்தது. காப்பி குடித்தார். அம்மா இருந்திருந்தால், மதியம் செய்த சித்ரான்னத்தையும் ஆமவடையையும், நமத்துப் போன அப்பளத்தையும், பாயாசத்தையும் கொண்டு வந்து தருவாள். பண்டிகை அன்று மாலைக் காப்பி கிடையாது. அந்த நினைவுடனேயே மொட்டை மாடிக்குப் போனார். கூடவே அவரது மகனும் வந்தான்.

தாழ்ப்பாளைத் திறந்து மொட்டைமாடிக்குப் போனவர் முதலில் பிண்டம் வைத்த தட்டைத்தான் பார்த்தார். அதில் ஒரு பருக்கை கூட இல்லை. அவருக்கு ஆச்சரியமாகிப் போனது. ஒரு பருக்கையைக் கூட விடாமல் அம்மாவும் அப்பாவும் சாப்பிட்டுவிட்டார்கள் என்று நினைத்து சந்தோஷப்பட்டுக் கொண்டார். மகனிடம் அதே சந்தோஷத்தில் சொன்னார். மகன் ‘தாத்தா பாட்டியாப்பா’ என்றான். ‘ஏம்ப்பா இவ்ளோ தூரம் வந்துட்டு கீழ வரலை’ என்று கேட்டவனை அப்படியே கட்டிக்கொண்டார். மகன் கேட்டான், ‘எங்கப்பா இலையைக் காணோம்? அதையுமா சாப்ட்டாங்க?’ என்றான். அப்போதுதான் கவனித்தார். தட்டின் மேல் இலை இல்லை. இலை பறக்காமல் இருப்பதற்காக அவர் வைத்த இரண்டு செங்கற்கள் மட்டும் இருந்தன. ஆடி மாதக் காற்றில் இலை பறந்திருக்குமோ என்று சுற்றிலும் பார்த்தார். எங்கேயும் இலை இல்லை. சுத்தமாகக் காற்றும் இல்லை. யாரும் வந்திருக்க வாய்ப்பே இல்லை. ஒரு நொடி யோசித்தவர், ‘வாடா போகலாம்’ என்று பையனைக் கூட்டிக்கொண்டு விடுவிடுவெனக் கீழே வந்தார். மகன், ‘என்னப்பா?’ என்றான். ‘ஒண்ணுமில்லை’ என்றார்.

Spoilers ahead.

ஈட (ம) – மலையாளப் படங்கள் பொதுவாக மெல்ல நகரும் படங்கள் என்றால், இப்படம் மெல்ல மெல்ல மெல்ல நகரும் படம். ஹிந்துத்துவவாதிகளைச் சேர்ந்த ஒரு பையனும் (ஆனால் தீவிரமான ஹிந்துத்துவவாதி அல்ல), தீவிர கம்யூனிஸ்ட்டுக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஒரு பெண்ணும் காதலிக்கிறார்கள். தீவிர கம்யூனிஸ்ட், தீவிர ஹிந்துத்துவவாதி என்று சொன்னால் கூடப் போதாது. இருவரும் கண்ணூர்க்காரர்கள்! தொடர்ந்து மாறி மாறி அரசியல் கொலைகள் செய்யும் ‘பழக்கம்’ உள்ளவர்கள். யார் உயிர் யாரால் எப்போது போகும் என்று தெரியாது. அப்படியான இடத்தில் ஒரு காதல். இரண்டு தரப்பையும் நியாயமாக காண்பிக்க இயக்குநர் முயன்றாலும், கம்யூனிஸப் பாரம்பரியத்தை அவர் விட்டுக்கொடுக்கவில்லை. உதாரணமாக, அன்பும் காதலும் உள்ள ஒரு ஹிந்துத்துவவாதி, ஹிந்துத்துவக் கொள்கைக்காக ஜெயிலுக்குப் போக ஒத்துக்கொள்ளும் ஒரு ஹிந்துத்துவவாதி, ஹீரோவுக்குப் பிடித்தமான நண்பனான ஹிந்துத்துவவாதி கம்யூனிஸ்ட்டுகளால் கொல்லப்படும் செய்தி மட்டுமே வருகிறது. அவரது பிணம் மட்டுமே காட்டப்படுகிறது. பதிலுக்குப் பழிவாங்க ஹிந்துத்துவவாதிகள் கையெறி குண்டுகள் செய்கிறார்கள். ஹீரோயினின் அண்ணனான, அன்பே உருவான கம்யூனிஸ்ட்டு கொல்லப்படுவதை வெறும் செய்தியாகச் சொல்லவில்லை. ஹிந்துத்துவவாதிகள் ஓட ஓட விரட்டிக் கொல்வதைக் காண்பிக்கிறார்கள். அதிலும் அந்த அண்ணனை நம் ஹீரோ எச்சரிக்கிறான். இருந்தாலும் அதையெல்லாம் பொருட்படுத்தாமல் அந்த கம்யூனிஸ்ட் தைரியமாக அரசியல் கொலையை எப்போதும் எதிர்நோக்கியே இருக்கிறான். ஓட ஓட விரட்டிக் கொல்லப்படுகிறான். அத்தனை வெட்டியும் எங்கே அவன் பிழைத்துவிடுவானோ என்று ஹிந்துத்துவவாதிகள் அவன் உடலெங்கும் மண்ணையும் தூவிவிட்டுப் போகிறார்கள். கம்யூனிஸ்ட்டுகளை அன்பே உருவாகக் காண்பிக்கிறார்கள். ஹிந்துத்துவவாதிகளுக்கு இடதுகை ட்ரீட்மெண்ட்தான். ஹிந்துத்துவவாதி தரப்பில் இருந்து ஹீரோ நியாயம் பேசுகிறான். இதெல்லாம் எதற்கு என்கிறான். ஆனால் கம்யூனிஸ்ட்டு தரப்பில் இருந்து யாரும் வாயையே திறப்பதில்லை. கம்யூனிஸ்ட் அரசியலுக்குள்ளே இருக்கும் பாதகமான விஷயங்களையும் சின்ன சின்ன காட்சிகளில் சொல்கிறார்கள். கம்யூனிஸ்ட் ஒருத்தன் ஹிந்துத்துவர்களின் நண்பனான ஹீரோவுக்கு அடைக்கலமெல்லாம் தருகிறான். கடைசியில் ஹீரோவை கம்யூனிஸ்ட்டுகள் ஓட ஓட விரட்டிக் கொல்லப் பார்க்கிறார்கள். நியாயமாகக் காட்டி இருக்கிறார்களே என்று நினைத்துவிடாதீர்கள். அது எல்லாத் திரைப்படங்களிலும் வரும் க்ளைமாக்ஸ் காட்சியில் விரட்டைப் போலவும் சண்டையைப் போலவும்தான் உள்ளது. ஹிந்துத்துவவாதிகள் அரசியல்படுகொலை செய்வதைப் போல இல்லை. இந்த அளவுக்காகவது எடுத்திருக்கிறார்களே என்று தோன்றுவதும் சரிதான். அதே நேரத்தில், எதை எப்படி எடுக்கிறோம், எதை எப்படி விடுக்கிறோம் என்பதில் உள்ள நிலைப்பாட்டையும் புரிந்துகொள்ள வேண்டியது அவசியம்.

இருபத்தைந்து வயதுப் பையனும் இருபது வயசுப் பெண்ணும் ஏன் எப்போதும் அவார்ட் பட ஹீரோ ஹீரோயின் போலக் காதலிக்கிறார்கள் என்று தெரியவில்லை. ஒரு சிரிப்பில்லை, ஒரு கட்டிப்பிடித்தல் இல்லை, ஒரு மலர்ச்சி இல்லை. ஆனால் ஹீரோ ஷேன் நிகம் (ஷெய்ன் நிகம்!) நடிப்பு அட்டகாசம். மலையாளம் திறமையுள்ள நடிகர்களின் பட்டாளத்தையே உருவாக்கிக் கொண்டிருக்கிறது. அடுத்த பத்து வருடங்களில் கிடைக்கப் போகும் எல்லா விருதுகளும் மலையாள நடிகர்களுக்கே போகப் போகின்றன. மொழி மாஃபியா என்று அப்போது கதறிப் பயனில்லை.

நால்பத்தியொண்ணு (ம) – ஒரு கம்யூனிஸ்ட் இன்னொரு கம்யூனிஸ்ட்டை சபரிமலைக்குக் கூட்டிப் போகிறான். கூட்டிக்கொண்டு போகும் கம்யூனிஸ்ட் தீவிர கம்யூனிஸ்ட். கடவுள் நம்பிக்கை, பாரம்பரியம், பண்பாடு என எதிலும் நம்பிக்கை இல்லாதவன். லெனினும் மார்க்ஸும் சொன்னது மட்டுமே வாழ்க்கை என்று வாழ்பவன். பாரம்பரியத் திணிப்புக்காகத் தன் திருமணத்தையே துறந்தவன். இன்னொரு கம்யூனிஸ்ட்டோ கடவுள் நம்பிக்கை உள்ளவன். ஒரு ஹிந்து ஆதரவாளரைக் கொன்றவன். கட்சி வேறொருவனை ஜெயிலுக்கு அனுப்ப, பார்வையற்ற தன் மகளுக்காக வெளியே இருப்பவன். பெரிய குடிகாரன். இவன் குடியைத் திருத்த சபரிமலைக்குப் போகும் ஒரு முடிவை கட்சி எடுக்கிறது. சிந்தாவிஷ்டயாய சியாயமளே படத்தின் அதே யோசனையை அரசியல் ரீதியாக அணுகி இருக்கிறார்கள். குடிகார கம்யூனிஸ்ட் தான் சபரிமலைக்குப் போகவேண்டும் என்றால், தீவிர கம்யூனிஸ்ட்டும் உடன் வரவேண்டும் என்கிறான். நம்பமுடியாத இந்த ஒரு திருப்பம் நிச்சயம் ஒரு சிரிப்பை வரவழைக்கிறது. இருவரும் போகிறார்கள். பின்பு என்ன ஆகிறது என்பதுதான் படம். கம்யூனிஸ்ட்டுகள் ஒருத்தனைத் திருத்த ஏன் இப்படிப் பைத்தியக்காரத்தனமாக யோசிக்கிறார்கள் என்பது நியாயமான கேள்வி. பதில் ஒன்றுதான், அவர்கள் கம்யூனிஸ்ட்டுகள் அல்லவா! ஆனால் சமீபத்தில் நடந்த சபரிமலைப் பிரச்சினையில் கம்யூனிஸ்ட்டுகள் கூடப் பாரம்பரியத்தின் பக்கம் நின்றது நினைவுக்கு வரலாம். அதை ஒட்டித்தான் இதைப் புரிந்துகொள்ளவேண்டும்.

இயக்குநருக்குப் பெரும் குழப்பம். யாரைத் திட்டுவது, யாரைக் கைவிடுவது என்பதில். எதோ ஒரு குன்ஸாக பேலன்ஸ் செய்து படம் எடுத்திருக்கிறார். தீவிர கம்யூனிஸ்ட் கடைசி வரை தன் பிடிப்புகளில் இருந்து விலகுவதில்லை. கடவுள் என்பதற்கான வரையறை என்ன என்பதற்கு அவனுக்கு யார் யார் மூலமெல்லாமோ விடை கிடைக்கிறது. ஆனாலும் அவன் கம்யூனிஸ்ட்டாகவே இருக்கிறான். குடிகார கம்யூனிஸ்ட் மனம் திருந்துகிறான். ஆனால் உடல்நலமில்லாமல் சபரிமலையிலேயே செத்துப் போகிறான். கடைசியில் வரும் இயக்குநரின் குரல் சொல்கிறது, ஒரு பகுத்தறிவுவாதியாக இல்லாவிட்டால் இப்படி ஒரு முடிவை எடுத்து, இறந்து போன கம்யூனிஸ்ட்டுக்கு இத்தனை பணத்தையும், அதனால் பார்வையற்ற மகளுக்குப் பார்வையும் கிடைக்கச் செய்திருக்க முடியுமா என்று. அதாவது தீவிர கம்யூனிஸ்ட் பொய் சொல்லி குடிகார கம்யூனிஸ்ட்டின் குடும்பத்துக்கு அவன் மரணத்துக்குப் பிறகு அரசாங்கத்தின் இழப்பீட்டுத் தொகையைப் பெற்றுத் தருகிறான். இந்த சமயோசிதப் பொய்க்கு ஏன் ஒருத்தன் கம்யூனிஸ்ட்டாகவோ பகுத்தறிவு வாதியாகவோ இருக்கவேண்டும்? சாதாரணமாக யாருக்குமே அந்த நேரத்தில் தோன்றுவதுதானே? உண்மையில் நியாயம் பார்க்கும் கம்யூனிஸ்ட் இதைச் செய்யக் கூடாது. பொதுவான தர்மம் என்பதைத் தன் நோக்கில் பார்க்கும் ஆன்மிகவாதி வேண்டுமானால் செய்யலாம்! ஆனால் இயக்குநர் தலைகீழ் நியாயம் கற்பிக்கிறார். அதோடு மனம் திருந்திய ஒரு கம்யூனிஸ்ட் சபரிமலைக்குப் போனதால் செத்துப் போகிறான் என்று புரிந்துகொள்ளவும் இடம் தருகிறார். யாரை அனுசரித்து நடந்துகொள்ளவேண்டும் என்பதில், குழப்பத்தைத் தாண்டிய புத்திசாலித்தனமும் தெரிகிறதுதான்.

சுமாரான படம்தான். செக்யூலரிஸ மத ஜல்லிக் காட்சிகளும் உண்டு. தீவிர ஐயப்ப பக்தர்கள் இந்தப் படத்தைப் பார்த்தால் கடுப்பாகிவிடுவார்கள். ஆனாலும், சபரிமலையைக் காண்பிக்கும் காட்சிகளுக்காகப் பார்க்கலாம். குழப்பமாகத்தான் இயக்குநர் யோசிக்கிறார் என்றாலும், இப்படியாவது யோசிக்கிறார்கள் மலையாளத்தில். தமிழைப் போல அல்ல.

*

அஞ்சாம் பாதிரா (ம) – அட்டகாசம். தமிழில் ராட்சசன் மட்டும் வரவில்லை‌ என்றால் இப்படத்தைக் குற்ற உணர்ச்சியுடன்‌ பார்க்க வேண்டி இருந்திருக்கும். இப்படம்‌ பல இடங்களில், கதையில் ராட்சசனையும் நிபுணனையும் கொஞ்சம் சைக்கோவையும் நினைவூட்டுகிறது. இது‌போன்ற படங்களுக்கு ஃப்ளாஷ்பேக் எத்தனை முக்கியம் என்பதை ராட்சசனும் இப்படமும் நினைவூட்டுகின்றன. கிறித்துவ தேவாலயங்களில் நடக்கும் பாலியல் பிரச்சினைகளை அப்படியே ஹிந்து சாமியார்களாகக் காட்டி எடுப்பதுதான் தமிழ்த் திரை உலகத்தின் வழக்கம். இப்படம் மலையாளப் படம் என்பதால் அந்தக் கிறுக்குத்தனத்தை எல்லாம் செய்யவில்லை. தமிழ்ப் படங்களில் ஹிந்து மதம் சித்திரிக்கப்படுவதை அணுகுவதைப் போல ஏன் மலையாளப் படங்களை அணுகத் தேவையில்லை என்பதற்கு இப்படம் ஒரு உதாரணம். இப்படியான படங்களும் மலையாளத்தில் வருகின்றன. இதைப் படித்துவிட்டு இப்படம் மத ரீதியான படம் என்று நினைத்து விடவேண்டாம். சைக்கோ த்ரில்லர் படம். பொறுமையாகப் பார்க்கவும்.

*

பாபம் செய்யாதவர் கல்லெறியட்டே (ம) – சுமாரான படம். ஒரு புருஷனுக்குப் பல பொண்டாட்டிகள். ஒரு பொண்டாட்டிக்குப் பல காதலர்கள். 18+ கதை, ஆனால் 13+ படம். மிகப்பெரிய குண்டைக்கூட, இந்தா‌ வாழைப்பழம் என்று தருகிறார்கள். மெல்லிய நகைச்சுவை படம் முழுக்கவே இருக்கிறது. ஹீரோயின் நடிப்பு பிரமாதம். அங்காமாலி டைரீஸ், வைரஸ் மூலம் மலையாளப் படங்களுக்குள் வந்தவர்களுக்கு இப்படம் ஒத்துவராது. பொறுமையுடன் பார்க்கவேண்டிய வசனத் திரைப்படம். ஹிந்துத்துவவாதிகள் அந்த ஃபாதர் கதாபாத்திரத்துக்காகப் பார்க்கலாம். தமிழில் இப்படி எடுத்தால் ஜெமினி மேம்பாலத்தை ஸ்தம்பிக்க வைத்துவிடுவார்கள் – கிறித்துவர்கள் அல்ல, அரசியல்வாதிகள்! பாவம் செய்யாதவர்கள் முதல் கல்லை எறியுங்கள் என்று சொல்லி ஒரே வெள்ளையாக அடித்துவிட்டார்கள். பாவம் செய்திருந்தாலும் பரவாயில்லை, கல்லெறிங்கடா என்று தோன்ற வைத்துவிட்டது இறுதிக்காட்சிகள்!

*

சூஃபியும் சுஜாதயும் (ம) – ஹிந்துத்துவவாதிகள் நெஞ்சு வெடித்துவிடக்கூடாது என்பதற்காகவே முதல்‌காட்சியில் சூஃபி செத்துப் போய்விடுகிறான். அடுத்த காட்சியில் ஹிந்துவுக்கு சுஜாதா வாழ்க்கைப்பட்டுவிடுவதையும் காண்பித்துவிடுகிறார்கள். ஆனாலும் நெஞ்சு வெடித்துத்தான் போகிறது. பாங்கொலி கேட்கும்போதெல்லாம் ஆடுகிறாள். தொழத் தயாராகிறாள் சுஜாதா. சூஃபியோ பாங்கு சொல்கிறான், சுஜாதாவைக் கட்டிப்பிடிக்கிறானே ஒழிய ஹிந்துக் கடவுளைக் கும்பிடுவதில்லை. ஏனென்றால் சுஜாதா ஒரு ஹிந்து. அவள்தானே தொழவேண்டும்! சுஜாதாவாக வரும் அதிதி ராவின் கண்கள் கலங்கடிக்கின்றன. ஜெயசூர்யா கேரக்டரின் பெயரை இளிச்சவாயன் என்று வைத்திருக்கலாம். படத்தின் பெயரையே கூட சூஃபியும் இளிச்சவாயனும் என்றே கூட வைத்திருக்கலாம். பாதிக்குப் பின் வரும் ஜெயசூர்யாவின் காட்சிகள் மிகச் சிறப்பாக வந்திருக்கின்றன. பாங்கொலி‌ போக மீதம் இருக்கும் நேரத்தில் படத்தில் வசனங்களும் வருகின்றன. இன்னுமொரு ‘நடுநிலை’ திரைப்படம்.

*

Forensic (M). Very cruel one. A serial killer murders children for a pathetic motive. Worst one. Serial killing of children, my God, horrible. 🙁 Never try to watch it. Its worse as a movie too. A movie I want to forget. Director sucks. Hope some sense prevails at least in his next project.

*

Kappela (Malayalam) – பதற வைக்கும் இன்னொரு படம். இரண்டு பதற்றம். ஒன்று, திரைப்படத்தின் முதல் காட்சியில் இருந்து கடைசிக் காட்சி வரை தொடரும், திரைக்கதை தரும் பதற்றம். இன்னொன்று, வழக்கமான ஒன்றுதான். ஒரு அப்பாவி அழகான கிறித்துவப் பெண்ணை அப்பாவி போல் நடித்து ஏமாற்றி விற்கப் பார்க்கும் ஒரு ஹிந்துவிடம் இருந்து ஒரு ரௌடி காப்பாற்றும் கதை. இயக்குநர் பெயரை கூகிள் செய்து பார்த்துக் கொள்ளவும். அவர் பெண்ணைக் காப்பாற்ற உதவுபவராகவும் நடிக்கிறார். ஸ்ரீநாத் பாசிக்காகவும் திரைக்கதை மற்றும் அதைக் கையாண்ட விதத்துக்காகவும் பார்க்க வேண்டிய படம். எனக்கு ஒரு குறை, நல்ல ரௌடியின் மதம்தான் தெரியவில்லை. கிறித்துவராக அல்லது முஸ்லிமாக இருக்கலாம் என நினைக்கிறேன். இன்னொரு முறை பார்த்தால் கண்டுபிடித்து விடுவேன். ஆனால் பார்க்க மனம் ஒப்பவில்லை. கலைக்கு (ஹிந்து) மதம் (மட்டும்) கிடையாது என்பவர்கள் ஒன்றிப் போய்ப் பார்க்கலாம். ஏனென்றால் எல்லாமே தற்செயல்தானே!

பின்குறிப்பு: ஒன்றுமில்லாத‌ படத்தைத் தூக்கிப் பிடிப்பதில்லை. அடிப்படையில் நேர்மையற்ற படங்கள் எனக்குத் தேவையில்லை. மத ரீதியான ஆராய்ச்சிக்காகத்தான் இனி படமே பார்க்கப் போகிறேன். எவ்வித மதத்தையும் விட்டு வைக்காமல் விமர்சிக்கும் அல்லது ஒரு குறிப்பிட்ட மதத்தை ஒரு லாபத்துக்காக தூக்கிப் பிடிக்காத படங்களை மட்டுமே கலை என்ற வகையில் அணுகுவேன். இப்படி நூறு பேர் செய்யாவிட்டால் தமிழ் சினிமா போலிகளின் உலகமாகவே தொடரும்.

*

பீட்டர் பாலாஜி என்று அவன் பெயரைச் சொல்லும்போது எல்லாருமே துணுக்குறுவார்கள். அது பீப்பாவுக்கு கொஞ்சம் மகிழ்ச்சியாகத்தான் இருக்கும். அவன் பீட்டர் பாலாஜி என்ற பீப்பாவாகி இரண்டு வருடங்கள் இருக்கும். உடம்பும்தான். மனதோடு சேர்ந்து உடலும் ரட்சிக்கப்பட்டுவிட்டது. ஏன் ஏன் என்று யார் கேட்டாலும் அவன் ஒரு மாதம் வாயே திறக்கவில்லை. அடுத்த ஒரு மாதத்தில் அவனுக்கும் மேரிக்கும் கல்யாணம் ஆனது. பீப்பாவின் வீட்டுப் பக்கத்தில் இருந்து ஒரு ஈ காக்காய் கூட வரவில்லை. தான் செத்தாலும் தன் முகத்தில் விழிக்கக்கூடாது என்று பாலாஜியின் அம்மா போட்ட சாபத்தில் உண்மையில் பீப்பா கொஞ்சம் நிம்மதியானான் என்றுதான் சொல்லவேண்டும்.

அடுத்த  மூன்று மாதங்களில் குரோம்பேட்டையில் மூன்று அறை ஃப்ளாட் ஒன்று வாங்கிக் குடியேறினான். கேட்டட் கம்யூனிட்டி. மொட்டை மாடிக்குக் கூட்டிக்கொண்டு போன ப்ரோக்கர் அங்கே இருந்து தூரத்தில் தெரியும் தாமஸ் மவுண்ட்டைக் காண்பித்தான். பீப்பாவின் உள்ளம் நெகிழ்ந்தது. அந்த மலையில்தான் அவன் ரட்சிக்கப்பட்டான். அங்கேதான் அவன் முதன்முதலாக மேரியைப் பார்த்தான். மொட்டை மாடியிலேயே தேவாலயத்தின் மணி அவன் மனதுக்குள் கேட்டது. அந்த வீடுதான் என முடிவு செய்தான். வாழ்க்கை மாறியது. பழைய பழக்கங்கள், தொடர்புகள் என எல்லாவற்றையும் எளிதாக மறந்தான். புதிய வீட்டுக்குக் குடியேறினான். புது மனைவி. புதிய வாழ்க்கை.

தினம் தினம் மொட்டை மாடிக்கு வந்து தாமஸ் மவுண்ட்டை அங்கிருந்தபடியே பார்ப்பான். தாமஸ் கையில் ஜபமாலையுடன் அங்கும் இங்கும் திரிவதாகக் கற்பனை செய்துகொள்வான். ஒருநாளைப் போல ஒருநாள் மொட்டை மாடிக்கு வந்து தாமஸைப் பார்க்காவிட்டால் அவனுக்குத் தூக்கம் வராது. எல்லாமே அற்புதம்தான். அவ்வப்போது வந்து தொந்தரவு செய்யும் அம்மாவின் முகத்தைத் தவிர. ஒருநாள் அவளும் செத்துப் போனாள். ஷவரின் கீழே நின்று அரை மணி நேரம் குளித்ததில் பழைய எதுவும் தன்னிடம் ஒட்டிக்கொள்ளவில்லை என்று நிம்மதியானான். இரண்டு வருடங்களில் இரண்டு குழந்தைகள். வாழ்க்கை இத்தனை சுவாரஸ்யமானதா? அன்றுதான் திடீரென திருமலை அவன் வீட்டுக் கதவைத் தட்டினான். ஒன்றாகக் கல்லூரியில் படித்தவன். எரிச்சலானான். லேசாகச் சிரித்தான்.

மேரி சிரிக்கக்கூட இல்லை. உம்மென்று முகத்தை வைத்துக்கொண்டு “ம்” என்றாள். திருமலை அவர் வீட்டை சுற்றிச் சுற்றிப் பார்த்தான். பீப்பாவுக்கு ஒட்டவே இல்லை. அவனை அழைத்துக்கொண்டு மொட்டை மாடிக்குப் போனான். திருமலை லொட லொடவென பேசிக்கொண்டே இருந்தான். பீப்பா தலையைக் கூட அசைக்கவில்லை. அவன் போனால் போதுமென்று இருந்தது.

திருமலையைக் கவனிக்காமல் தூரத்தில் தெரியும் தாமஸ் மவுண்ட்டைப் பார்க்க ஆரம்பித்தான். மனதுக்குள் மணியோசை கேட்டது. தன் நெஞ்சில் இருந்த சிலுவையைப் பிடித்துக்கொண்டு அப்படியே நின்றான். திருமலை, “உன்கிட்டதான்டா பேசிக்கிட்டே இருக்கேன்” என்று சத்தமாகச் சொன்னபோதுதான் கண்ணைத் திறந்து அவனைப் பார்த்தான். இவன் இன்னும் போகவில்லையா? பீப்பா சொன்னான், “என்ன சொன்ன?” திருமலை, “என்ன அங்க பாத்து நின்னுக்கிட்டு இருக்க?” பீப்பா சொன்னான், “தாமஸ் மவுண்ட். புனித தாமஸ். உனக்கெல்லாம் புரியாது.” திருமலை மலையைத் திரும்பிப் பார்த்தான். கூர்ந்து பார்த்தான். மலையைப் பார்த்தபடியே சொன்னான், “இதுவா? தாமஸ் மவுண்ட்டா? இந்தப் பக்கம் எப்படிடா தாமஸ் மவுண்ட்டு? இது திருநீர் மலைடா.”

தொப்பென்ற சத்தம் கேட்டுத் திரும்பிப் பார்த்தபோதுதான் பீப்பா நெஞ்சைப் பிடித்துக்கொண்டு ஒரு பீப்பாயைப் போலச் சரிந்து விழுந்து கிடந்தது திருமலைக்குத் தெரிந்தது.

விதவிதமான கனவுகள். அந்த அளவுக்கு இருந்தாலும் பரவாயில்லை. கலவரமூட்டும் கனவுகள். ராமநாதனுக்கு அது ஒரு புதிய அனுபவமாக இருந்தது. பயம் இல்லை, ஆனால் என்னவோ ஒரு சின்ன நெருடல். தினம் தினம் கனவா? அந்தக் கனவுகளுக்குள் என்னவோ இருப்பதாகத் தேடினான். எங்கோ ஒரு திருப்பத்தில் எதோ ஒரு பிணம் என்பதாகக் கனவு வரும். பக்கத்தில் போய்ப் பார்க்க அவனுக்குச் சங்கடமாக இருக்கும். சுற்றி இருப்பவர்களைப் பார்த்தால் எல்லாருமே உறவினர்கள் போல இருக்கும். விழிப்பு வந்துவிடும். இன்னொரு நாள் கனவில் எதோ ஒரு விபத்து என்று வரும். சுற்றிலும் உறவினர்கள் நிற்பார்கள். இவன் அருகில் நெருங்கிப் போகவும் விழிப்பு வந்துவிடும்.

இப்படி வகை வகையான கனவுகள், கொஞ்சம் நெருடலூட்டும் கனவுகள். மனைவியிடம் சொல்லலாம். உடனே அவளுக்கு நெற்றியில் வேர்க்கும். லேசாக மூச்சு வாங்கும். அப்படியே சாய்ந்துவிடுவாள். எனவே யோசித்தான்.

மலையாள மாந்த்ரீகரிடம் போனான். அவர் பிரசன்னம் பார்த்தார். மறைக்காமல் சொன்னார். “என்னவோ நடக்கப் போகிறது. எதோ ஒன்று துரத்துகிறது. முடிந்த வரை ஓடு. ஆனால் தப்பிப்பது கஷ்டம். கவனம்.”

ராமநாதன் தன் மகன் மகளிடம் சொல்லலாமா என்று யோசித்தார். காலேஜுக்குப் போகும் வயசில் இது எதற்கு அவர்களுக்கு? வேறு வழியில்லை, மனைவியிடம் சொல்லி விட வேண்டியதுதான். பக்குவமாக. மிகப் பக்குவமாக.

மனைவியை அழைத்து சூடாக ஒரு டீ கொடுத்தார். உடல்நிலையை விசாரித்தார். புதிய கணவனைப் பார்த்தது போல் அவள் கலவரத்துடன் “என்னங்க?” என்றாள். அவள் நெற்றியில் லேசாக வியர்வை. ராமநாதன் சொன்னார், “ரிலாக்ஸ். ரிலாக்ஸ். கூல்.” ஏசியை பதினெட்டில் வைத்தார். அவள் குளிர்ந்தாள்.

மெல்ல மெல்லச் சொன்னார். மூன்று மாதக் கனவுகளைச் சொன்னார். அவள் கண்கள் அகல விரிந்தன. கனவுகளின் வசீகரத்தில் அவளுக்கு வேர்க்கவில்லையோ. நிம்மதியானார். கடைசியாகச் சொன்னார், “ஒவ்வொரு கனவுலயும் என்னமோ நடக்குது. நம்ம உறவுக்காரங்க சுத்தி நிக்கறாங்க.” அவளது கண்களையே பார்த்தார்.

அவள் ஆச்சரியத்தோடு சொன்னாள், “எனக்கும் இதே கனவுங்க. அப்படியே டிட்டோ. அதே மூணு மாசமா. என்னால நம்பவே முடியலைங்க. எப்படிங்க இது? அடிபட்டு கிடக்கிறது, ஆக்ஸிடெண்ட் ஆகி கிடக்கிறது ஆம்பளைக் கால்ங்க.” ஏசியை மீறி ராமநாதனுக்கு நெற்றியில் வேர்த்தது.

தென்கரைமுத்து எப்போதாவதுதான் என் அலுவலகத்துக்கு வருவான். சென்னையின் மிகப் பிரபலமான வண்ணத்துப் பூச்சி மேம்பாலத்துக்கு அருகே உள்ள ஒரு பழைய கட்டடத்தில் அலுவலகம். தேசலான காகிதம் காற்றில் மிதந்து வருவதுபோல வரும் தென்கரைமுத்து எங்கள் அலுவலகத்தில் டீ கொண்டு வந்து தரும் பெண்ணையே பார்த்துக்கொண்டிருப்பான். அவள் ஆயிரம் கஷ்டங்களில் அலைந்தபடி இவனை ஒரு பொருட்டாகவே மதிக்கமாட்டாள். அவள் மதிக்காததை இவன் மதிக்கவே மாட்டான். அவளையே பார்த்தபடி இருப்பான்.

இன்று தென்கரைமுத்து வந்திருந்தான். கூடவே கருத்த கோடு போல ஒரு பையனும் வந்தான். தென்கரைமுத்து நேரே என் அறைக்கு வந்து எனக்கு எதிரே உட்கார்ந்துகொண்டான். கூட வந்த பையன் கையைக் கட்டி நின்றுகொண்டிருந்தான். “டீ சொல்லவால?” என்ற கேள்வியை தென்கரை கண்டுகொள்ளவே இல்லை. ஆச்சரியமாக இருந்தது.

பக்கத்தில் இருக்கும் பையனைக் காட்டி, “இவன் ஜோசியம் சொல்வானாம்” என்றான். ஜோதிடமெல்லாம் எனக்கு சுத்தமாகப் பிடிக்காது என்பது தென்கரைக்குத் தெரியும். “எல்லாம் பித்தலாட்டம்” என்று சொல்ல வாயெடுத்தவன், அருகில் நின்றுகொண்டிருந்தவனைப் பார்த்து அமைதியானேன். தென்கரை சொன்னான், “பித்தலாட்டம்னுதான சொல்ல வார? அவனுக்கு காது கேக்காது, வாயும் பேச வராது. நீ என்ன வேணா சொல்லலாம்.”

ஆச்சரியமாக அவனைப் பார்த்தேன். பிறகு எப்படி ஜோசியம் சொல்வான்? ஆர்வமாக எங்கள் கண்களையே பார்த்தபடி நின்றிருந்தான்.

“எங்க ஆஃபிஸ்ல நாலஞ்சு பேருக்கு பாத்தான். அப்படியே நேர்ல பாத்தாமாரி சொல்லுதாம்ல. அதான் இங்க கூட்டிக்கிட்டு வந்தேன். ஜோசியம் பாக்க காசே வேண்டாங்கான். ஒரு டீ போதுங்கான்” என்றான். சிரித்தபடியே, “இப்படித்தாம்ல ஆரம்பிப்பானுவொ. பின்னாடி பரிகாரம்பான், செய்வினைம்பான், எடுக்கணும்பான்” என்றேன். “அப்படி சொன்னா கூட்டி வருவேனால?” என்று தென்கரை சொன்னதும் அந்தப் பையனை மீண்டும் ஏற இறங்கப் பார்த்தேன். அதிகபட்சம் 20 வயது இருக்கலாம். கருத்து மெலிந்து கைகளைக் கட்டிப் பணிவாக நின்றவன் ஆர்வமாக எங்களைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.

“மொதல்ல நான் பாக்கேன். எங்க ஆஃபிஸ்ல வெச்சி பாத்து இவன் எதாவது ஏடாகூடமா சொல்லிட்டா பிரச்சினைன்னுதான் இங்க கூட்டியாந்தேன்” என்றவன், தன் கையை அந்தப் பையனிடம் நீட்டினான்.

அந்தப் பையன் அவன் கைகளைக் கூர்ந்து நோக்கிவிட்டு, சைகையில் சொல்ல ஆரம்பித்தான். தென்கரையின் அப்பா கண்டக்டராக இருந்தவர். அம்மாவுக்கு தீராத வியாதி. இவன் ஒரு பையன் மட்டுமே. இவனுக்கும் ஒரு பையன் மட்டுமே. பையனுக்கு எதிர்காலம் கணினி துறையில். எல்லாவற்றையும் சொன்னவன், தென்கரைக்குப் பெண்கள் மேல் இருந்த தீரா மயக்கத்தையும் சொல்ல ஆரம்பித்தான். பெண்கள் போல் சைகை செய்தவன் அவனைப் பார்த்து 4 விரல்களைக் காண்பித்து பின்னர் நான்கு நான்கு விரல்களாக நான்கைந்து முறை காண்பிக்கவும் தென்கரை சொன்னான், “சரிடே.. நிறுத்துடே” என்றவன் என்னைப் பார்த்து, “தாயலி.. கூட இருந்து பாத்த மாதிரியே சொல்லுதானே.”

தென்கரை என் கையைக் காட்டச் சொன்னான். “படுத்தாத.. இதெல்லாம் ஃப்ராடு” என்றேன். “புட்டு புட்டு வைக்கான் கண்ணு முன்னாடியே.. பணம் வேண்டாங்கான். இதுல என்னல ப்ராடு?” என்றவன் என் கையை இழுத்து அவனிடம் நீட்டினான். அந்தப் பையன் என் கைகளைக் கூர்ந்து நோக்கினான். பின்னர் என் கண்களைக் கூர்ந்து நோக்கினான். உடனே பெண் போல சைகை செய்து, கழுத்தில் தாலி கட்டுவது போலவும் சைகை செய்து, ரெண்டு ரெண்டு என்று விரல்களைக் காட்டினான். தென்கரை என்னைப் பார்த்துக் கிண்டலாகச் சொன்னான், “அடப் பக்கி.. ஃப்ராடு நீதாம்ல.”

அவனிடம் இருந்து கைகளை உதறிக்கொண்ட நான், உடனே என் பர்ஸில் இருந்து ஆயிரம் ரூபாயை எடுத்து அவனிடம் கொடுத்து, கையெடுத்துக் கும்பிட்டு அவனைப் போகச் சொன்னேன். “எதுக்குல இவ்ளோ பணம்?” என்று சொன்ன தென்கரையை நான் பொருட்படுத்தவே இல்லை. பணத்தை வாங்கிக்கொண்ட அந்தப் பையன் என் கண்களையே கூர்ந்து பார்த்துவிட்டு வெளியே போனான். அவன் போனதும் தென்கரை சொன்னான், “எதுக்குல இவ்ளோ பணம் கொடுத்த? ஏன் இப்படி பதர்ற? உன்ன பத்தி எங்களுக்கு தெரியாதா? அவன் சொல்லிட்டா ஆச்சா?”” நான் சொன்னேன், “அவன் ரெண்டு பொண்டாட்டின்னு சொன்னதே கொஞ்சம் பதட்டமா இருந்துச்சு மக்கா. அதான்.”

பக்கத்து வீட்டுக்காரர் அவர். முதல்முறை அவர் பேசியபோது ஒன்றுமே புரியவில்லை. நாங்கள் அந்த வீட்டுக்குக் குடி வந்து இரண்டு மூன்று நாள்களில், என்னைப் பார்த்து அவர் சொன்னது இதுதான். ‘பக்கத்து வீட்ல யாரும் திருடலை.’ சிரித்துக்கொண்டே உள்ளே போனார். ஆள் தொளதொளவென கதர்ச் சட்டைதான் அணிவார். ஒரு முடி விடாமல் அனைத்தும் நரைத்திருந்தது. சோடா புட்டி கண்ணாடி அணிந்திருந்தார். முன்னே தெரிந்த இரண்டு பற்கள் பெரிய புளியங்கொட்டை சைஸில் இருந்தன. அதே நிறத்திலும். தலையை நடுவாக வகிடெடுத்துச் சீவி இருந்தார். மொத்தத்தில் எந்த வகைக்குள்ளும் சிக்காதவராக இருந்தார். அன்றுதான் முதலில் அவரைப் பார்க்கிறேன். அவர் பாட்டுக்கு ‘பக்கத்து வீட்ல யாரும் திருடலை’ என்று சொல்லிவிட்டுத் தன் வீட்டுக்குள் போய்விட்டார். யார் இவர், என்ன சொல்கிறார், யார் வீட்டில் திருடவில்லை, இது என்ன கதை என எதுவும் பிடிபடவில்லை.

பின்னர் கண்டுபிடித்தேன். அவர் எல்லாவற்றையும் வேண்டுமென்றே மாற்றி மாற்றிப் பேசுவாராம். அது ஒரு விளையாட்டு அவருக்கு. திருடி விட்டார்கள் என்றால் திருடலை என்பாராம். திடீரென ‘இன்னும் போஸ்ட் எரியலை’ என்பாராம். அதாவது தெருவில் உள்ள பொது விளக்கை ஈபிக்காரன் அணைக்கவில்லை, இன்னும் எரிந்துகொண்டிருக்கிறது என்று நாம் புரிந்துகொள்ள வேண்டுமாம். அவர் வீட்டில் இருந்து ஒரு குட்டிப் பெண்ணிடம் பேசிக் கண்டுபிடித்த கதை இதுவெல்லாம்.

எனக்கு வயது 40க்கு மேல். அவருக்கு 65 இருக்கலாம். நான் என்ன சின்ன பையனா என்னிடம் இப்படி விளையாட என்று தோன்றியது. பிறகு இப்படியும் ஒரு கேரக்டரா என்ற சுவாரசியம் வந்துவிட்டது.

அடிக்கடி எதாவது சொல்வார். கரண்ட்டு வந்துட்டு என்பார். கரண்ட் போயிருக்கும். கரண்ட் போயிட்டு என்பார், கரண்ட் வந்திருக்கும். ரசித்துப் பாடிக்கொண்டே ‘பாட்டு சகிக்கலை’ என்பார். மாப்பிள்ளை ரொம்ப நல்ல மாதிரி என்பார். ‘பத்தினி அவ’ என்பார். எப்படிப் புரிந்துகொள்வது என எனக்குத் திக்கென்று இருக்கும். ‘எங்க வீட்டு கிரண்டர் செமயா ஓடுது, உங்க வீட்ல ஓடலையா?’ என்பார். அதைப் புரிந்துகொள்ளவே எனக்கு ஐந்து நிமிடம் ஆகும். ஒருமுறை ‘நீங்க ரொம்ப ஒல்லி. நல்லா சாப்பிடுங்க’ என்றார். பதிலுக்கு நான் என்ன சொல்கிறேன் என்பதையெல்லாம் கவனிக்கக் கூட மாட்டார்.

ஒருதடவை அவரது வீட்டுக் குட்டிப் பெண் என்னிடம் சொன்னாள், ‘ஏந்தான் எங்க அப்பா எல்லாத்தையும் இப்படி மாத்தி மாத்தி பேசுதோ?’ நான் அதிர்ச்சியுடன் கேட்டேன், ‘உங்க அப்பாவா?’ அந்தக் குட்டிப் பெண் சொன்னாள், ‘தாத்தாதான். ஆனா அப்பான்னு சொல்வேன். அவர மாதிரியே’ என்றது அந்த ஆறு வயசுப் பிசாசு. கடுப்பாகிவிட்டேன். குடும்பத்திலேயே எதோ பிரச்சினை போல என நினைத்துக்கொண்டேன்.

நேற்று அதிகாலை அவர்கள் வீட்டில் எதோ சத்தம். அவர்கள் வீட்டில் சத்தம் என்றால் எங்கள் வீட்டில் தெளிவாகக் கேட்கும். ஆனால் இந்த முறை தெளிவில்லாமல் இருந்தது. ஓடிப் போய்ப் பார்த்தேன். அந்தப் பெரியவரின் மனைவியை ஒரு ஸ்ட்ரெச்சரில் வைத்து ஆம்புலன்ஸில் ஏற்றிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவருக்கு நினைவே இல்லை. பாவமாக இருந்தது. அவர்கள் வீட்டில் இன்னும் யாருடனும் அத்தனை பழகவில்லை என்பதால் என்ன ஏது என்று கேட்க கூச்சமாக இருந்தது.

இன்று காலை அவர்கள் வீட்டை எட்டிப் பார்த்தேன். வீட்டைப் பூட்டிக்கொண்டு அந்தப் பெரியவர் வேர்க்க விறுவிறுக்க வெளியே வந்துகொண்டிருந்தார். மருத்துவமனைக்குப் போகிறார் போல. அவரிடம் “வீட்ல எப்படி இருக்காங்க?” என்று வாய் தவறிக் கேட்டுவிட்டேன். அவர் பதில் சொல்வதற்குள் பதறியடித்து என்  வீட்டுக்குள் போய்க் கதவை மூடிக்கொண்டேன்.

#குறுங்கதை