ஹரன் பிரசன்னா

தென்கரைமுத்து எப்போதாவதுதான் என் அலுவலகத்துக்கு வருவான். சென்னையின் மிகப் பிரபலமான வண்ணத்துப் பூச்சி மேம்பாலத்துக்கு அருகே உள்ள ஒரு பழைய கட்டடத்தில் அலுவலகம். தேசலான காகிதம் காற்றில் மிதந்து வருவதுபோல வரும் தென்கரைமுத்து எங்கள் அலுவலகத்தில் டீ கொண்டு வந்து தரும் பெண்ணையே பார்த்துக்கொண்டிருப்பான். அவள் ஆயிரம் கஷ்டங்களில் அலைந்தபடி இவனை ஒரு பொருட்டாகவே மதிக்கமாட்டாள். அவள் மதிக்காததை இவன் மதிக்கவே மாட்டான். அவளையே பார்த்தபடி இருப்பான்.

இன்று தென்கரைமுத்து வந்திருந்தான். கூடவே கருத்த கோடு போல ஒரு பையனும் வந்தான். தென்கரைமுத்து நேரே என் அறைக்கு வந்து எனக்கு எதிரே உட்கார்ந்துகொண்டான். கூட வந்த பையன் கையைக் கட்டி நின்றுகொண்டிருந்தான். “டீ சொல்லவால?” என்ற கேள்வியை தென்கரை கண்டுகொள்ளவே இல்லை. ஆச்சரியமாக இருந்தது.

பக்கத்தில் இருக்கும் பையனைக் காட்டி, “இவன் ஜோசியம் சொல்வானாம்” என்றான். ஜோதிடமெல்லாம் எனக்கு சுத்தமாகப் பிடிக்காது என்பது தென்கரைக்குத் தெரியும். “எல்லாம் பித்தலாட்டம்” என்று சொல்ல வாயெடுத்தவன், அருகில் நின்றுகொண்டிருந்தவனைப் பார்த்து அமைதியானேன். தென்கரை சொன்னான், “பித்தலாட்டம்னுதான சொல்ல வார? அவனுக்கு காது கேக்காது, வாயும் பேச வராது. நீ என்ன வேணா சொல்லலாம்.”

ஆச்சரியமாக அவனைப் பார்த்தேன். பிறகு எப்படி ஜோசியம் சொல்வான்? ஆர்வமாக எங்கள் கண்களையே பார்த்தபடி நின்றிருந்தான்.

“எங்க ஆஃபிஸ்ல நாலஞ்சு பேருக்கு பாத்தான். அப்படியே நேர்ல பாத்தாமாரி சொல்லுதாம்ல. அதான் இங்க கூட்டிக்கிட்டு வந்தேன். ஜோசியம் பாக்க காசே வேண்டாங்கான். ஒரு டீ போதுங்கான்” என்றான். சிரித்தபடியே, “இப்படித்தாம்ல ஆரம்பிப்பானுவொ. பின்னாடி பரிகாரம்பான், செய்வினைம்பான், எடுக்கணும்பான்” என்றேன். “அப்படி சொன்னா கூட்டி வருவேனால?” என்று தென்கரை சொன்னதும் அந்தப் பையனை மீண்டும் ஏற இறங்கப் பார்த்தேன். அதிகபட்சம் 20 வயது இருக்கலாம். கருத்து மெலிந்து கைகளைக் கட்டிப் பணிவாக நின்றவன் ஆர்வமாக எங்களைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.

“மொதல்ல நான் பாக்கேன். எங்க ஆஃபிஸ்ல வெச்சி பாத்து இவன் எதாவது ஏடாகூடமா சொல்லிட்டா பிரச்சினைன்னுதான் இங்க கூட்டியாந்தேன்” என்றவன், தன் கையை அந்தப் பையனிடம் நீட்டினான்.

அந்தப் பையன் அவன் கைகளைக் கூர்ந்து நோக்கிவிட்டு, சைகையில் சொல்ல ஆரம்பித்தான். தென்கரையின் அப்பா கண்டக்டராக இருந்தவர். அம்மாவுக்கு தீராத வியாதி. இவன் ஒரு பையன் மட்டுமே. இவனுக்கும் ஒரு பையன் மட்டுமே. பையனுக்கு எதிர்காலம் கணினி துறையில். எல்லாவற்றையும் சொன்னவன், தென்கரைக்குப் பெண்கள் மேல் இருந்த தீரா மயக்கத்தையும் சொல்ல ஆரம்பித்தான். பெண்கள் போல் சைகை செய்தவன் அவனைப் பார்த்து 4 விரல்களைக் காண்பித்து பின்னர் நான்கு நான்கு விரல்களாக நான்கைந்து முறை காண்பிக்கவும் தென்கரை சொன்னான், “சரிடே.. நிறுத்துடே” என்றவன் என்னைப் பார்த்து, “தாயலி.. கூட இருந்து பாத்த மாதிரியே சொல்லுதானே.”

தென்கரை என் கையைக் காட்டச் சொன்னான். “படுத்தாத.. இதெல்லாம் ஃப்ராடு” என்றேன். “புட்டு புட்டு வைக்கான் கண்ணு முன்னாடியே.. பணம் வேண்டாங்கான். இதுல என்னல ப்ராடு?” என்றவன் என் கையை இழுத்து அவனிடம் நீட்டினான். அந்தப் பையன் என் கைகளைக் கூர்ந்து நோக்கினான். பின்னர் என் கண்களைக் கூர்ந்து நோக்கினான். உடனே பெண் போல சைகை செய்து, கழுத்தில் தாலி கட்டுவது போலவும் சைகை செய்து, ரெண்டு ரெண்டு என்று விரல்களைக் காட்டினான். தென்கரை என்னைப் பார்த்துக் கிண்டலாகச் சொன்னான், “அடப் பக்கி.. ஃப்ராடு நீதாம்ல.”

அவனிடம் இருந்து கைகளை உதறிக்கொண்ட நான், உடனே என் பர்ஸில் இருந்து ஆயிரம் ரூபாயை எடுத்து அவனிடம் கொடுத்து, கையெடுத்துக் கும்பிட்டு அவனைப் போகச் சொன்னேன். “எதுக்குல இவ்ளோ பணம்?” என்று சொன்ன தென்கரையை நான் பொருட்படுத்தவே இல்லை. பணத்தை வாங்கிக்கொண்ட அந்தப் பையன் என் கண்களையே கூர்ந்து பார்த்துவிட்டு வெளியே போனான். அவன் போனதும் தென்கரை சொன்னான், “எதுக்குல இவ்ளோ பணம் கொடுத்த? ஏன் இப்படி பதர்ற? உன்ன பத்தி எங்களுக்கு தெரியாதா? அவன் சொல்லிட்டா ஆச்சா?”” நான் சொன்னேன், “அவன் ரெண்டு பொண்டாட்டின்னு சொன்னதே கொஞ்சம் பதட்டமா இருந்துச்சு மக்கா. அதான்.”

பக்கத்து வீட்டுக்காரர் அவர். முதல்முறை அவர் பேசியபோது ஒன்றுமே புரியவில்லை. நாங்கள் அந்த வீட்டுக்குக் குடி வந்து இரண்டு மூன்று நாள்களில், என்னைப் பார்த்து அவர் சொன்னது இதுதான். ‘பக்கத்து வீட்ல யாரும் திருடலை.’ சிரித்துக்கொண்டே உள்ளே போனார். ஆள் தொளதொளவென கதர்ச் சட்டைதான் அணிவார். ஒரு முடி விடாமல் அனைத்தும் நரைத்திருந்தது. சோடா புட்டி கண்ணாடி அணிந்திருந்தார். முன்னே தெரிந்த இரண்டு பற்கள் பெரிய புளியங்கொட்டை சைஸில் இருந்தன. அதே நிறத்திலும். தலையை நடுவாக வகிடெடுத்துச் சீவி இருந்தார். மொத்தத்தில் எந்த வகைக்குள்ளும் சிக்காதவராக இருந்தார். அன்றுதான் முதலில் அவரைப் பார்க்கிறேன். அவர் பாட்டுக்கு ‘பக்கத்து வீட்ல யாரும் திருடலை’ என்று சொல்லிவிட்டுத் தன் வீட்டுக்குள் போய்விட்டார். யார் இவர், என்ன சொல்கிறார், யார் வீட்டில் திருடவில்லை, இது என்ன கதை என எதுவும் பிடிபடவில்லை.

பின்னர் கண்டுபிடித்தேன். அவர் எல்லாவற்றையும் வேண்டுமென்றே மாற்றி மாற்றிப் பேசுவாராம். அது ஒரு விளையாட்டு அவருக்கு. திருடி விட்டார்கள் என்றால் திருடலை என்பாராம். திடீரென ‘இன்னும் போஸ்ட் எரியலை’ என்பாராம். அதாவது தெருவில் உள்ள பொது விளக்கை ஈபிக்காரன் அணைக்கவில்லை, இன்னும் எரிந்துகொண்டிருக்கிறது என்று நாம் புரிந்துகொள்ள வேண்டுமாம். அவர் வீட்டில் இருந்து ஒரு குட்டிப் பெண்ணிடம் பேசிக் கண்டுபிடித்த கதை இதுவெல்லாம்.

எனக்கு வயது 40க்கு மேல். அவருக்கு 65 இருக்கலாம். நான் என்ன சின்ன பையனா என்னிடம் இப்படி விளையாட என்று தோன்றியது. பிறகு இப்படியும் ஒரு கேரக்டரா என்ற சுவாரசியம் வந்துவிட்டது.

அடிக்கடி எதாவது சொல்வார். கரண்ட்டு வந்துட்டு என்பார். கரண்ட் போயிருக்கும். கரண்ட் போயிட்டு என்பார், கரண்ட் வந்திருக்கும். ரசித்துப் பாடிக்கொண்டே ‘பாட்டு சகிக்கலை’ என்பார். மாப்பிள்ளை ரொம்ப நல்ல மாதிரி என்பார். ‘பத்தினி அவ’ என்பார். எப்படிப் புரிந்துகொள்வது என எனக்குத் திக்கென்று இருக்கும். ‘எங்க வீட்டு கிரண்டர் செமயா ஓடுது, உங்க வீட்ல ஓடலையா?’ என்பார். அதைப் புரிந்துகொள்ளவே எனக்கு ஐந்து நிமிடம் ஆகும். ஒருமுறை ‘நீங்க ரொம்ப ஒல்லி. நல்லா சாப்பிடுங்க’ என்றார். பதிலுக்கு நான் என்ன சொல்கிறேன் என்பதையெல்லாம் கவனிக்கக் கூட மாட்டார்.

ஒருதடவை அவரது வீட்டுக் குட்டிப் பெண் என்னிடம் சொன்னாள், ‘ஏந்தான் எங்க அப்பா எல்லாத்தையும் இப்படி மாத்தி மாத்தி பேசுதோ?’ நான் அதிர்ச்சியுடன் கேட்டேன், ‘உங்க அப்பாவா?’ அந்தக் குட்டிப் பெண் சொன்னாள், ‘தாத்தாதான். ஆனா அப்பான்னு சொல்வேன். அவர மாதிரியே’ என்றது அந்த ஆறு வயசுப் பிசாசு. கடுப்பாகிவிட்டேன். குடும்பத்திலேயே எதோ பிரச்சினை போல என நினைத்துக்கொண்டேன்.

நேற்று அதிகாலை அவர்கள் வீட்டில் எதோ சத்தம். அவர்கள் வீட்டில் சத்தம் என்றால் எங்கள் வீட்டில் தெளிவாகக் கேட்கும். ஆனால் இந்த முறை தெளிவில்லாமல் இருந்தது. ஓடிப் போய்ப் பார்த்தேன். அந்தப் பெரியவரின் மனைவியை ஒரு ஸ்ட்ரெச்சரில் வைத்து ஆம்புலன்ஸில் ஏற்றிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவருக்கு நினைவே இல்லை. பாவமாக இருந்தது. அவர்கள் வீட்டில் இன்னும் யாருடனும் அத்தனை பழகவில்லை என்பதால் என்ன ஏது என்று கேட்க கூச்சமாக இருந்தது.

இன்று காலை அவர்கள் வீட்டை எட்டிப் பார்த்தேன். வீட்டைப் பூட்டிக்கொண்டு அந்தப் பெரியவர் வேர்க்க விறுவிறுக்க வெளியே வந்துகொண்டிருந்தார். மருத்துவமனைக்குப் போகிறார் போல. அவரிடம் “வீட்ல எப்படி இருக்காங்க?” என்று வாய் தவறிக் கேட்டுவிட்டேன். அவர் பதில் சொல்வதற்குள் பதறியடித்து என்  வீட்டுக்குள் போய்க் கதவை மூடிக்கொண்டேன்.

#குறுங்கதை

இப்படி அத்தை வந்து என்னைப் பிடித்துக்கொள்வாள் என்று நான் நினைக்கவே இல்லை. எதோ ஆவி விளையாட்டு, ஆவியுடன் பேசலாம் என்று ஆரம்பிக்கப் போய், நான் பார்த்தே இராத, நான் பிறப்பதற்கு முன்பே செத்துப் போய்விட்ட என் அத்தை வந்து என்னைப் பிடித்துக்கொண்டாள். மனைவி பிரசவத்துக்காக ஊர் போயிருந்த நேரத்தில் அத்தை தினம் தினம் வந்து அன்பாக மிரட்டுவாள், ‘தாயம் விளையாட வா.’

செத்துப் போன அத்தையின் மாமாவை நன்றாகத் தெரியும். அவர் அத்தையின் துராங்காரத்தைப் பற்றிப் பல தடவை சொல்லி இருக்கிறார். இப்போது அத்தை பேயாகவும் ஆகிவிட்டதால் கொஞ்சம் பயமாகத்தான் இருந்தது. தினமும் இரவு பத்து மணிக்கு அத்தையுடன் தாயம் விளையாடவேண்டும். மூன்று மாதமாக இந்தக் கதை ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது. யார் வீட்டில் என்ன நடந்தாலும் அத்தைக்குக் கவலை இல்லை. இனி முடியாது என்று மெல்ல அத்தையிடம் சொன்னபோது அவளது நிஜ முகத்தைக் காட்டினாள். பயந்து போய்விட்டேன். செத்துப் போன அம்மாவைப் பிடித்து, ‘இது என்னம்மா அத்தை இப்படி படுத்துது?’ என்று கேட்டேன், ‘அவளை ஒண்ணும் பண்ண முடியாதுடா… தாயம்தான விளையாடச் சொல்றா? விளையாடு’ என்று சொல்லிவிட்டாள்.

தாயக்கட்டை ஆட்டத்தில் எனக்குத் தெரியாததே இல்லை என்றாகிவிட்டது. தாயம், பன்னிரண்டு, ஆறு, ஈரஞ்சு, மூணு என்றால் ஒரு காய் எந்தக் கட்டத்தில் இருந்து எங்கே போகும் என்பதை அத்தைப் பேய் சொல்வதற்கு முன்பாக நான் சொல்லிவிடுவேன். தனக்கு நிகராக தாயம் ஆடத் தெரிந்த ஒரே ஆள் நான்தான் என்று அத்தைப் பேய் பாராட்டினாள்.

ஒரு கட்டத்தில் ஆட்டம் சலித்துப் போனது. எரிச்சலாக வந்தது. விடுபடவும் வழி தெரியவில்லை. அம்மா வந்து ‘மாமாவை கேட்டுப் பாருடா’ என்று சொல்லிவிட்டுப் போனாள். மாமா செத்துப் போய் பத்து வருடம் இருக்கும். எப்படியோ மாமாவைப் பிடித்தேன். பாசமாகப் பேசினார். முதலில் ‘நீ வேணா அத்தைகிட்ட உன் பொண்டாட்டிய பேசச் சொல்லி பாரேன்’ என்றார். ‘ஐயோ.. மாசமா இருக்கா.. வாயில்லாப் பூச்சி மாமா’ என்றேன். அத்தைப் பேயின் தாய விளையாட்டு அட்டகாசத்தைச் சொல்லவும், தான் உதவுவதாகச் சொன்னார். கொஞ்சம் பயந்துகொண்டேதான் சொன்னார்.

மாமா பேயை அத்தைப் பேய் எதிர்பார்க்கவில்லை. மாமாவைப் பார்த்ததும் அத்தையின் முகம் மாறிப் போனது. உக்கிரமானது. ‘உன்னை யார் வரச் சொன்னா?’ என்றாள். ‘நீயெல்லாம் ஒரு பொம்பளையா? மருமவன ஏன் இந்தப் பாடு படுத்துத?’ என்று கேட்ட மறு நொடி, மாமாவின் செவுளிலேயே அத்தை விட்ட அறையைப் பார்த்ததும் என் அடி வயிறு கலங்கிப் போனது. மாமா அவமானத்துடன் உட்கார்ந்திருந்தார். மெல்ல சமாளித்துக்கொண்டு, ‘எனக்கும் அடிக்கத் தெரியும். ஆனா வேண்டாம்னு பாக்கேன். தாயம் தாயம்னு அவன போட்டு உசிர எடுக்கியே.. என் கூட ஆடி ஜெயிச்சு காட்டு பாப்பம்’ என்றார். அத்தை வீடதிரச் சிரித்தாள்.

மாமா முதலிலேயே என்னிடம் சொல்லிவைத்த திட்டம்தான் அது. அத்தை வீராவேசமாக ஒப்புக்கொண்டாள். மாமா பத்து எண்களைச் சொல்வாள். அத்தை சரியாக அதை வீசவேண்டும். வீசிவிட்டால் மாமா தோற்றார். இல்லையென்றால் அத்தை தோற்றுவிட்டாள்.

மாமா சொல்ல ஆரம்பித்தார். ‘தாயம்.’ சரியாகத் தாயம் விழுந்தது. அத்தை சிரிக்கவே இல்லை. மாமா அடுத்து சொன்னார், ‘ஈரஞ்சு.’ அத்தை தாயத்தை இடதுகையில் உருட்டினாள். விழுந்தது. ‘பன்னெண்டு ஈராறு தாயம் அஞ்சு மூணு’ என்றார் மாமா. அத்தனையும் வரிசையாக விழுந்தது. அடுத்து மாமா என்னைப் பார்த்தபடியே சொன்னார், ‘ஏழு.’

அத்தை கடுப்பாகி மீண்டும் மாமாவை அறையப் போகும்போது நான் கத்தினேன். ‘இதெல்லாம் மொதல்லயே நீ யோசிச்சிருக்கணும். கை நீட்டத் தெரியுதுல்ல?’ என்றேன். அத்தை கடுப்போடு சொன்னாள், ‘கள்ளாட்ட இது.’ மாமா சொன்னார், ‘போடுதியா? ஓடுதியா?’ அத்தை மௌனமாக உட்கார்ந்திருந்தாள். தோல்வி என்று இதை அவளால் ஒப்புக்கொள்ள முடியவில்லை. மாமா நீண்ட காலப் பழியைத் தீர்த்துவிட்ட பெருமிதத்தில் இருந்தார். நான் அமைதியாக இருந்தேன். அத்தை தாயக்கட்டையை இடது கையில் உருட்டினாள். ஏழு விழுந்தது.

அந்த அறையை விட்டு அலறிக்கொண்டே நான் வெளியே ஓடினேன். அத்தை அடித்த அடியில் மாமா நிச்சயம் மீண்டும் செத்திருப்பார். அதன்பின்பு அத்தையின் தொல்லை இல்லை. மாமாதான் என்னிடம் பேசவேண்டும் என்று துடியாய்த் துடித்தார். நான் பிடிகொடுக்கவே இல்லை. ஒரே ஒரு தடவை என்று கெஞ்சியதால் சம்மதித்தேன். ஒன்று மட்டும் சொன்னார். ‘மருமவனே, அத்தை கல்யாணம் ஆகி வந்தப்ப வாயில்லாப் பூச்சியாத்தாண்டா இருந்தா.’

ஒரு இரவு மட்டும் துப்பாக்கி கிடைக்கும். போலிஸின் துப்பாக்கி. குண்டுகள் தனியே தரப்படும். யாரைச் சொல்கிறார்களோ அவர்களைக் கொலை செய்யவேண்டும். மீதி குண்டுகளையும் துப்பாக்கியையும் ஒழுங்காக போலிஸிடம் கொடுத்துவிடவேண்டும். மற்றதை எல்லாம் போலிஸ் பார்த்துக் கொள்ளும். எளிய வேலை. தல குணாதான் நம்பர் 1 ஆள். நம்பகமானவன். அடுத்து டமால் குமார். அன்று ஒரு துப்பாக்கியும் இரண்டு குண்டுகளும் தல குணாவுக்குத் தரப்பட்டன. ஆனால் பட்சி பறந்துவிட்டது. போலிஸுக்குச் சொல்லிவிட்டு துப்பாக்கியுடன் குடிக்கப் போனான். அங்கே டமால் குமார் குடித்துக்கொண்டிருந்தான். இருவரும் புன்னகைத்துக் கொண்டார்கள். பேசத் தொடங்கினார்கள். போதையில் குமார் புலம்பத் தொடங்கினான். ஒரே ஒப்பாரி. கோபம். காறி காறித் துப்பினான்.

‘பொம்பளைங்கள நம்பக்கூடாதுரா குணா. நல்லா தெரியும் குணா, அவளுக்கு இன்னொருத்தன் கூட தொடர்பு இருக்குன்னு. ஒவ்வொரு நாளும் துப்பாக்கியோட அவள போட்ரணும்னுதான் போவேன். ஆனா முடில. நெஜமா லவ் பண்ணேன் குணா அவள. துரோகம் பண்ணிட்டா.. இன்னைக்கி விட மாட்டேன். இன்னையோட முடிஞ்சது அவ கதை. அவ கண்ணை பாத்தாலே எனக்கு பத்திக்கிட்டு எரியுது. ஒண்ணுமே நடக்காத மாதிரி அப்படியே அவ விரலால என் உடம்பெல்லாம் வருடுவா பாரு. ச்சை தூ.. ஒரு மாச போராட்டம் இன்னைக்கு முடியப் போகுது குணா.. இன்னைக்கு போடறேன். உன்கிட்ட பேசினதும் இன்னும் கொஞ்சம் தெம்பு வந்த மாதிரி இருக்கு. ஓத்தா.. நாளைக்கு அவ செத்தா. ஆம்பளைக்கு துரோகம் பண்ற பொம்பளைகிட்ட என்னடா கருணை?’ என்றான்.

குணா அமைதியாக இருந்தான். தன் வீட்டுக்குப் போனான். தன் மனைவியின் கண்ணைப் பார்த்தான். அவனை வருடும் விரல்களைப் பார்த்தான். அவன் உடல் பற்றிக்கொண்டு வந்தது. குமார் சொன்னது காதில் ஒலித்தது. ‘சாவுடி.’ கையில் இருந்த துப்பாக்கியால் சுட்டான். ஒரு குண்டில் அவள் பொத்தெனச் சரிந்தாள். அப்படியே அடங்கிப் போனாள். அவள் அருகே உட்கார்ந்து கொண்டு அழுதான். ‘எப்படி லவ் பண்ணேண்டி உன்ன.. ஙொம்மாள..’ துப்பாக்கியுடன் குமாரைப் பார்க்க ஓடினான்.

குணாவைப் பார்த்ததும் குமார் சொன்னான், “முடில தல. ரொம்ப லவ் பண்ட்டேனா.. நாம மட்டும் என்ன ஒழுங்கா சொல்லு? ஏரியால எவள‌ விட்டுவெச்சோம் சொல்லு? என்னவோ நேரம் தப்பு பண்ணிட்டா.. சொன்னா கேட்டுக்கப் போறா… ஏன் அவள போடணும்? அவனை போட்டுட்டா? என்னன்ற? எனக்காக அவனை நீயே போடு குணா. நீதான் தல போட்ற” என்றான்.

அதற்குப் பின் டமால் குமார் பேசவே இல்லை. போலிஸிடம் வெற்றுத் துப்பாக்கியை மட்டும் குணா கொடுத்தான்.

–

இரட்டைத் தோட்டாக்கள் கதைச் சுருக்கத்தைப் படித்து முடித்தார் தரணீதரன். சாராய பிஸினஸ். அரசியல் செல்வாக்கு. ஆள் பலம். சுற்றி எப்போதும் ரௌடிகள். திரைப்படத் தயாரிப்பாளர். தன் மேஜை ட்ராயரில் இருந்து துப்பாக்கியை எடுத்து அதில் இருக்கும் குண்டுகளை எல்லாம் அன்லோட் செய்து குப்பைக் கூடையில் போட்டார். ‘தாயோளிங்க, வீட்டுக்குள்ள இருந்து பாத்த மாதிரியே ஸ்க்ரிப்ட் எழுதுறானுங்க.. மொதல்ல இவனுங்களை போடணும்’ என்றார்.

சரியாக எங்கள் தெருவைத் தாண்டிப் போகும்போது எங்களுடன் நிற்கும் சூர்யா அண்ணனைத் திரும்பிப் பார்த்து வெட்கமாகப் புன்னகைத்தபடி போனாள் சாந்தி. எங்கள் எல்லாருக்குள்ளும் மின்சாரம் பாய்ந்தது போல இருந்தது. சூர்யா அண்ணன் மயங்கியே விழுந்துவிட்டான். எப்பல ஸ்வீட் என்று கேட்டுக் கொண்டிருக்கும்போதே, அவனுடன் கூடப் படித்துக்கொண்டிருந்தவன் சொன்னான், ‘சீக்கிரம் ரூம் போடுல.’ சூர்யா அண்ணன் அமைதியே உருவாகச் சொன்னான், சீரியஸாகச் சொன்னான், இது தெய்வீகக் காதல்-ல என்று. மற்றவர்கள் கமுக்கமாகச் சிரிப்பதாக வெளிப்படையாகவே சிரித்தோம். அது தனக்குப் பிடிபடவில்லை என்ற ரீதியில் கமுக்கமாக இருந்தான் சூர்யா அண்ணன்.

தினம் அவள் எந்த எந்தத் தெருவில் எல்லாம் போகிறாளோ அங்கெல்லாம் போய் நின்றான் சூர்யா அண்ணன். அந்தப் பெண் யாரும் எதிர்பார்க்காத பொழுதொன்றில் ஓரக் கண்ணால் அவனைப் பார்த்துப் புன்னகைத்துவிட்டுப் போனாள். சூர்யா அண்ணன் கிறுகிறுத்துப் போய் நின்றான். எதோ ஒரு தெருவில் இருவரும் தெரியாமல் ஒருவரை ஒருவர் லேசாக உரசிக்கொண்ட போது இருவரும் மாறி மாறி ஸாரி சொல்லிக்கொண்டார்கள்.

‘எவ்ளோ நாள் பாத்துக்கிட்டே இருப்ப, பேசுல’ என்றான் இன்னொரு அண்ணன். உங்களுக்குப் புரியாது, இது தெய்வீகக் காதல் என்றான் சூர்யா அண்ணன். ‘அவ அமைதி என்னைய கொல்லுதுல.. இதெல்லாம் அனுபவிச்சாத்தான் தெரியும். எல்லாம் வாய தொறந்து பேசினாத்தானா?’ என்றான். ‘எத்தன நாளைக்கி..’ என்று தொடங்கிய இன்னொரு அண்ணனை அனைவரும் சேர்த்து வாயைப் பொத்தினோம்.

சூர்யா அண்ணன் தன் நண்பர்களிடம் ஒரு உதவி கேட்டான். தன்னிடம் பைக் இல்லாததால் பைக் இருக்கும் ஒருவன் வந்து காலை ஒன்பது மணிக்கு அவனை பிக் அப் செய்துகொள்ள வேண்டும். அப்படிச் செய்ய முடிந்தால் அவளை பாளை பஸ் ஸ்டாண்டில் இன்னொரு தடவை பார்க்கலாம். உடனே ஒருத்தன் தான் டிரைவர் வேலை செய்வதாக ஒப்புக்கொண்டான்.

அவன் ஒன்பது மணிக்கு வரும் முன்னரே இன்னொருத்தன் எட்டு மணிக்கு சூர்யா அண்ணன் வீட்டில் வந்து ஹாரன் அடித்தான். ‘ஒம்பது மணிக்கு அவன் வாரேன்னான்.. இன்னும் ஒரு மணி நேரம் இருக்கு.. நீ எதுக்குல இப்பமே வந்த?’ என்ற சூர்யா அண்ணனிடம் அவன் சொன்னான், ‘நீ வால சொல்லுதேன்’ என்று இழுத்துக்கொண்டு போனான்.

பழைய பேட்டையின் ஒரு திருப்பத்தில் பஸ் ஒன்று வந்தது. அந்த பஸ்ஸில் ஃபுட் போர்டில் தொங்கியபடி, துப்பாட்டாவை தலையில் முண்டாசு போல கட்டி, கூலிங் க்ளாஸ் போட்டு, பாட்டம் பேண்ட்டை பாதி காலுக்குச் சுருட்டி, விசில் அடித்தபடி, முன்னே போகும் சைக்கிளில் இருக்கும் ஒரு பையனை, பஸ்ஸில் இருந்தவாறே சாந்தி தட்ட, அந்தப் பையன் தட்டுத் தடுமாறி முன்னே போய் விழுந்தான். உடனே அவள் விசில் அடித்துக் குதித்தாள். புதிய சாந்தியைப் பார்த்து சூர்யா அண்ணன் எச்சில் விழுங்கிக் கொண்டிருக்கும்போது, அவனைக் கூட்டிக்கொண்டு போன அண்ணன் சொன்னான், ‘சரியா ஒம்பது மணிக்கு பாளை பஸ் ஸ்டாண்டுக்கு வேற மாதிரி வருவா. போகணுமா?’

பத்தாம் வகுப்புத் தேர்வுகளை நடத்தாமல் விட்டது சரியான முடிவல்ல. வேறு வகையான முடிவுகளை ஆராய்ந்திருக்கலாம்.

* ஐந்து கட்டங்களில் தேர்வுகளை நடத்தி இருக்கலாம். எந்த நாள் முடியுமோ அந்த நாளில் தேர்வுகளில் பங்கெடுக்க மாணவர்களுக்கு அனுமதி அளித்திருக்கலாம்.

* யாரேனும் இரண்டு முறை ஒரே தேர்வை எழுதினால் அதில் எந்த மதிப்பெண் அதிகமோ அதை எடுத்துக் கொள்ளலாம். ஒரு மாணவர் இரண்டு முறைக்கு மேல் எழுதக்கூடாது என்ற வரன்முறையையும் கொண்டு வரலாம்.

* இண்டர்னல் மதிப்பெண்களை முழுமையாக வழங்கலாம்.

* இண்டர்னல் போக 80 மதிப்பெண்களுக்குப் பதிலாக 40 மதிப்பெண்களுக்குத் தேர்வு வைக்கலாம். மிக எளிதாக மாணவர்கள் தேர்வு எழுதும்படியாக ஒரு வரி வினா விடையை அதிகமாகவும் மற்றவற்றைக் குறைவாகவும் வைக்கலாம். இதனால் தேர்வு நேரத்தை ஒரு மணி நேரமாகக் குறைக்கலாம்.

* ஒரு பள்ளி முழுக்க பத்தாம் வகுப்பு மாணவர்கள் மட்டுமே எழுதப் போவதால் ஒரு வகுப்பில் ஒரு பென்ச்சில் ஒருவரை மட்டுமே அமரச் சொல்லி எழுதச் சொல்லலாம்.

* ஐந்து முறை தேர்வுகள் நடத்தப்படுவதால் நிச்சயம் மாணவர்கள் கூட்டம் குறையும் என்று எதிர்பார்க்கலாம்.

* ஐந்து வேறு வேறு வினாத்தாள்கள் என்றால் எப்படி பொதுவாகக் கருதமுடியும் என்ற கேள்வி எழும். எதோ ஒரு வகையில் அனைத்து வினாத்தாள்களையும் எளிமையாகவே கேட்கலாம். இதன்மூலம் சுற்றி வளைத்து ஒரு பொதுவான தேர்வுப் பட்டியலைக் குறைந்தபட்சம் அடையலாம்.

* பாடத்தின் பின் பக்க கேள்விகளில் இருந்து 80% கேள்விகளும், உள்ளே இருந்து 20% கேள்விகளும் வரும் என்று சொல்லலாம். இது ஆவரேஜ் மற்றும் பிலோ ஆவரேஜ் மாணவர்களுக்குப் பெரிய அளவில் உதவும்.

* ப்ளூ ப்ரிண்ட்டை மாற்றி அமைத்து எந்த எந்த பாடங்களை மாணவர்கள் படிக்காமல் விடலாம் என்று ஒரு சலுகை அளிக்கலாம்.

* அல்லது சில பாடங்களைக் குறைத்து அறிவிக்கலாம்.

* காலாண்டு, அரையாண்டு மதிப்பெண்களில் ஒரு குறிப்பிட்ட சதவீதத்தை மட்டும் சேர்த்துக் கொள்ளலாம். வருகைப் பதிவேட்டின்படியும் கொஞ்சம் சலுகை மதிப்பெண் தரலாம். இதன்மூலம் மாணவர்கள் தேர்ச்சி பெறுவது கடினம் என்கிற நிலை மாறும். அதே சமயம் ஒட்டுமொத்தமாக எதோ ஒரு தரவரிசை கிடைக்கும். அதை வைத்து மேற்கொண்டு படிக்கப் போகும் துறையைத் தேர்ந்தெடுக்க மாணவர்களுக்கும் பள்ளிகளுக்கும் உதவும்.

* பள்ளி ஆரம்பிப்பதற்கு பத்து நாள் முன்பாகக் கூட தேர்வுகளை நடத்தலாம். பத்தாம் வகுப்பு முடித்து பதினொன்றாம் வகுப்பு போகும் மாணவர்களுக்குப் பாடச் சுமையைக் குறைத்து, பள்ளி நடக்காத இந்தக் காலத்தைச் சரி செய்யலாம். அதேபோல் கல்லூரி செல்லும் மாணவர்களுக்கும் செய்யவேண்டும்.

* எந்தப் பள்ளி மாணவரும் பக்கத்தில் இருக்கும் எந்தப் பள்ளியிலும் (தமிழகம் முழுக்க) தேர்வு எழுத அனுமதிக்கலாம். தேர்வு எழுத பள்ளியைத் தேர்ந்தெடுப்பது மாணவர்கள் உரிமை என்றாக்கலாம்.

* சான்றிதழில் கொரோனா காலம் என்று அச்சிட்டுத் தரலாம்.

* இந்த வருடம் படிக்கப் போகும் மாணவர்களுக்கான தேர்வு தொடர்பான அறிவிப்புகளையும் இப்போதே வெளியிடவேண்டும். பாடத்திட்டத்தை மறுவரையறை செய்யலாம்.

அந்தப் பூனை குறுக்கே போனது. குறுக்கே போனதும் அந்த மனிதன் செத்துப் போவான் என்று பூனை நினைத்தது. ஆனால் பூனை செத்துப் போய்விட்டது. எப்படி இது சாத்தியம் என்று நினைப்பதற்குள் பூனை செத்துப் போய்விட்டதால் எப்படி இது சாத்தியமானது என்று அதனால் யோசிக்கவே முடியவில்லை.

பூனையின் ஆத்மா யமலோகம் போனது. அங்கே சித்திர குப்தன் பூனைக்கு மறுபிறப்பு உண்டு என்று சொல்லி பாம்பாக அதை மீண்டும் பூமிக்கு அனுப்பி வைத்தான். பாம்பாக மாறிய பூனை குஷியாகிவிட்டது. எப்படியாவது அந்த மனிதனை போட்டே தீரவேண்டும் என்று வன்மம் கொண்டது.

பாம்புகளோடு பாம்புகளாக இந்தப் பாம்பு கடும் கோபத்தோடும் சீற்றத்தோடும் திரிந்தது. மனிதர்கள் ஏனோ அதற்கு வித்தியாசமாகப் பட்டார்கள். ஆனாலும் பாம்பு சீற்றத்துடன் இருந்தது. முந்தைய ஜென்மத்து மனிதனை மட்டும் அது மறக்கவில்லை. இந்தப் பூனைக்கு இது எப்படி இன்னும் நினைவிருக்கிறது என்று சித்திர குப்தன் தலையைச் சொறிந்தாலும், யாரிடமும் இதைப் பற்றிச் சொல்லாமல் மறைத்துவிட்டான்.

தன்னைவிட இன்னொரு பாம்பு அதிகம் சீறுவதைப் பார்த்தது பாம்பு. உடனே அதை நண்பனாக்கிக் கொண்டது. இப்படியே எல்லாப் பாம்புகளும் ஒன்று சேர்ந்து ஒட்டுமொத்த மனிதர்களையும் ஒரே போடாகப் போட்டுவிட்டு.. இப்படி நினைத்துக்கொண்டிருக்கும்போதே எதோ ஒரு மனிதக் கை அந்த இன்னொரு பாம்பை அப்படியே தூக்கியது. மறு நொடியில் அந்த இன்னொரு பாம்பு கொதிக்கும் எண்ணெய்ச் செட்டியில் பொறிக்கப்பட்டுக் கொண்டு இருந்தது. இதைப் பார்த்ததும் நம் பாம்பு பயந்து போய்விட்டது. என்னடா இது கொடுமை என்று கடுப்பாகி நுனி வாலில் நான்கு நாள்கள் அசையாமல் நின்று தற்கொலை செய்துகொண்டது. மீண்டும் யமலோகம் போனது.

யமன் அந்தப் பாம்பின் அடுத்த பிறவி என்ன என்று சித்திர குப்தனிடம் பேசியபோது, “மறு பிறப்பில் என்னை ஏன் எங்கோ கொண்டு போய் போட்டீர்கள்?” என்றது பாம்பு. யமன் ஆச்சரியப்பட்டார். எங்கோ தவறு நிகழ்ந்திருக்கிறது, இல்லையென்றால் இதெல்லாம் எப்படி பாம்புக்கு நினைவிருக்கும் என்று யோசித்தார். தவறுக்குப் பிராயசித்தம் செய்வது போல் அன்பாகப் பேசினார்.

தன் இஷ்டப்படி தான் பிறக்கவேண்டும் என்று பாம்பு எகிறியது. யமன் பாம்புக்கு ஒரு சலுகை தந்தார். இதுவரை நிகழ்ந்த அத்தனை மனிதப் பிறப்பு, மற்ற எல்லா ஜீவராசிகளின் பிறப்பையும் அந்தப் பாம்பின் ஆத்மா ஒரு நொடிக்குள் வாழ்ந்து கொள்ளலாம் என்று சொன்னார். ஒரே நொடியில் அத்தனை காலத்தையும் அது வாழ்ந்து பார்த்து, அதற்குப் பிடித்தமான பிறப்பைத் தேர்ந்தெடுக்கலாம் என்று யமன் உறுதி அளித்தார்.

ஒரு நொடி நிகழ்ந்தது. பாம்பு ஆணாக, பெண்ணாக, நாயாக, பூனையாக, செடியாக, கொடியாக, தாசியாக, வேசியாக, நல்லவனாக, கெட்டவனாக, புழுவாக, பூச்சியாக வாழ்ந்து பார்த்தது. தான் குறுக்கே போன மனிதனாகவும் வாழ்ந்து பார்த்தது. அப்போது மீண்டும் பூனையாகி மீண்டும் செத்துப் போனது. ஒரு நொடி முடிந்து போனது.

யமன் சொன்னார், “நன்றாக யோசித்துச் சொல் பாம்பே. இது எவருக்கும் கிடைக்காத ஒரு வாய்ப்பு. பேரதிர்ஷ்டம்.”

பாம்பு சொன்னது, “நான் அதே இடத்தில் மீண்டும் பாம்பாகவே பிறந்துகொள்கிறேன்.”