ஹரன் பிரசன்னா

பேட்டை: சிந்தாதிரிப் பேட்டையின் சித்திரம்

தமிழ்ப் பிரபா எழுதி இருக்கும் நாவல், காலச்சுவடு வெளியீடு. நாவலின் முக்கியமான பலம், இதன் அசல் தன்மை. தன் வாழ்க்கையில் இருந்து மனிதர்களையும் கதைகளையும் எடுத்துக்கொண்டதால் நாவலாசிரியரின் நெஞ்சிலிருந்து உணர்வுபூர்வமாக முகிழ்ந்த நாவலாகிறது. இது ஒரு வகையில் பலம், சிறிய வகையில் பலவீனமும்கூட. ஆனால் அந்த பலவீனத்தைத் தாண்டி நாவலின் அசல் தன்மை, இந்த சுய சரிதைச் சாயலாம் கூடுதல் கனம் கொள்கிறது.

சென்னைத் தமிழ் இத்தனை சிறப்பாகக் கையாளப்பட்ட இன்னொரு நாவல் இருக்குமா என்பது சந்தேகமே. சென்னைத் தமிழோடு அதன் கதாபாத்திரங்கள் ஒவ்வொன்றும் அவர்களுக்கே உரிய தனித்துவத்தையும் பெறுவது நாவலின் மிகப் பெரிய வெற்றி. ஒவ்வொரு கதாபாத்திரத்தையும் தனித்தனியே மெனக்கெட்டு விவரிக்காமல் கதை மற்றும் நிகழ்வுகளின் போக்கிலேயே அவை அவற்றுக்குரிய உச்சத்தைப் பெறும் வகையில் நாவல் எழுதப்பட்டுள்ளது.

சென்னையின் சேரிகளில் இருக்கும் கிறித்துவ தாழ்த்தப்பட்டவர்களின் கதைகளை இத்தனை அருகில் நான் வாசித்ததில்லை. அவர்கள் மதத்தில் கிறித்துவர்களாகவும் பண்பாட்டில் கிறித்துவ மற்றும் ஹிந்துக்களாகவும் வாழ்கிறார்கள். ஐயப்பனுக்கு மாலை போட்டுக்கொள்ளும் கிறித்துவர்களின் பண்பாடு ஒரு சான்று. மதத்தைப் பரப்ப நினைக்கும் சபைகளை இத்தனை உடைத்துப் போட்டு எழுதியது ஆச்சரியம்தான். அதனால் இது ஹிந்து மதத்தைத் தூக்கிப் பிடிப்பதும் இல்லை. சேரிகளின் வாழ்க்கை முறை இப்படித்தான் என்று வெளிப்படையாகப் பேசும் நாவல். கூடவே ஹிந்து மதத்துக்காரர்களின் பிரச்சினைகளையும் சேரி வாழ் மக்களின் பார்வையில் நாவன் முன்வைக்கவும் செய்கிறது.

இடையில் ரூபன் நாவல் எழுதுவதாகச் சொல்லும் அத்தியாயங்கள் மட்டுமே நிலையில்லாமல் அலைபாய்கின்றன. சௌமியனின் ஆவி இறங்கிவிட்ட பின்பு ரூபனைச் சுற்றி நாவல் வேகம் கொள்கிறது. ரூபன், சௌமியன், ரெஜினா, நகோமியம்மா, குணசீலன், இவாஞ்சலின் என பல கதாபாத்திரங்கள் நம் மனதில் நிற்கின்றன.

வட சென்னைக்கே உரிய பல குணங்களை நாவல் தொட்டுச் செல்கிறது. சுவரில் படம் வரைவது, கேரம் விளையாட்டு எனப் பல விஷயங்கள் நாவலில் வெறுமனே களம் என்கிற அளவில் இல்லாமல், கதையோடும் கதாபாத்திரங்களோடும் இடம்பெறுகின்றன.

பேட்டை, நல்ல முயற்சி.

புனைவில் (உண்மையில் ஒட்டுமொத்தத்தில்) எடிட்டர் பற்றிய தேவைகளை, எல்லைகளைத் தெளிவாகச் சொல்லி இருக்கிறார் ஜெயமோகன்.

அதனால்தான் நான் ஏதேனும் புத்தகத்தை வாசித்து திருத்தி கருத்து சொல்ல நேர்ந்தால், படைப்பாளியின் ஒப்புதல் இல்லாமல் வரிகளைச் சேர்க்கவே மாட்டேன். அவரிடம் தெளிவாகச் சொல்லித்தான் செய்வேன். அவர் அதை மறுக்கும் பட்சத்தில் நான் அதை வற்புறுத்தவும் மாட்டேன். என் கருத்தை, என் நோக்கைச் சொல்வது மட்டுமே என் வேலை என்கிற அளவில் மட்டுமே செயல்படுவேன்.

யாரேனும் என்னை எடிட்டர் என்று சொன்னாலும் தெளிவாக நான் எடிட் செய்யவில்லை, திருத்தம் மட்டுமே செய்தேன் என்று சொல்லி, படைப்பு அவர்களுக்குரியது என்கிற எண்ணத்தை அவர்களுக்கு வரும்படிப் பேசுவேன். ஏனென்றால் நான் செய்ததும் அதை மட்டுமே.

எடிட்டிங் தொடர்பாக சில தனிப்பட்ட அனுபவங்கள் – என் கதை தொடர்பானவை.

நான் எழுதும் கதைகளில் உள்ள பிரச்சினைகளை எத்தனை முறை நான் படித்தாலும் என்னால் கண்டுபிடிக்க முடியாது. 🙂ஆனால் மற்றவர்கள் எழுதுவதில் உள்ள சிக்கலை ஒரே வாசிப்பிலேயே ஓரளவுக்குக் கண்டுகொள்ள முடியும். இப்படிப்பட்ட நிலையில் என்னிடம் அகப்பட்டவர்தான் ஜெயஸ்ரீ கோவிந்த ராஜன். எழுதத் துவங்கியதில் இருந்து சமீப காலம் வரை என் எல்லாக் கதைகளையும் படித்து அதிலுள்ள பிரச்சினைகளை, பொருத்தமின்மைகளை, குளறுபடிகளைச் சொல்பவர் அவர்தான். (யார் கதை எழுதினாலும் எடிட் செய்வார். 😛)

அராத்து எழுதிய நூல் தற்கொலை குறுங்கதைகள். அராத்து ஃபேஸ்புக்கில் தொடர்ச்சியாக எழுதிய தற்கொலை குறுங்கதைகளின் தொகுப்பு. ஃபேஸ்புக்கில் இல்லாத கதைகளும் இப்போது வெளியாகி இருக்கும் தொகுப்பில் உள்ளன என்று நினைக்கிறேன்.

அராத்துவின் பிரேக் அப் குறுங்கதைகளே எனக்குப் பிடித்திருந்தது. தற்கொலை குறுங்கதைகளைவிட ஒரு படி மேல் என்பது என் எண்ணம். இரண்டாவது புத்தகம் என்பதால் ஏற்பட்ட அனுபவம், விழிப்பு காரணமாக இருக்கலாம். ஆனால் அராத்து இதை மறுக்கக்கூடும். எப்போதும் மனதில் தோன்றுவதை அப்படியே எழுதுவதே அவரது பாணி எனக்கூடும்.

குற்றவாளிக்கூண்டில் மநு?, எஸ். செண்பகப்பெருமாள், கிழக்கு பதிப்பகம்.

மிகச் சிறிய புத்தகம். மநுவின் மீது சொல்லப்படும் குற்றச்சாட்டுகளுக்குப் பின்புலமான மநு ஸ்மிருதிகளைப் பற்றி விளக்கும் நூல். இந்த நூல் சொல்லும் கருத்துகளை இப்படித் தொகுத்துக் கொள்கிறேன்.

* மொத்தம் ஏழு மநு ஸ்மிருதிகள் தொகுக்கப்பட்டுள்ளன. இப்போது இருக்கும் ஸ்மிருதி ஏழாவது மநு ஸ்மிருதி. விஸ்வேதேவர் தொகுத்தது இது.

90களின் சினிமா, கிழக்கு வெளியீடு, ரூ 120

அபிலாஷ் சந்திரனின் 90களின் சினிமா புத்தகம் வாசித்தேன். 90களில் வந்த சினிமாக்களைப் பற்றி என்பதைவிட அந்த சினிமாக்கள் சொல்ல வரும் செய்திகளைப் பற்றியும் அவை சினிமாவிலும் சமூகத்திலும் செலுத்தும் தாக்கம் பற்றியும் விவாதிக்கும் புத்தகம் என்பதே சரியானது. ஒவ்வொரு திரைப்படத்தையும் அதன் உலகளாவிய/இந்திய அளவிலான/பிராந்திய அளவிலான சினிமாக்களுடன் முன் – பின் தொடர்ச்சியுடன் அபிலாஷ் எப்படிப் பார்த்திருக்கிறார் என்பது பெரிய ஆச்சரியம் தருகிறது. மிகப் பொறுமையாக ஒரு திரைப்படத்தின் பல்வேறு கோணங்களையும் சாத்தியங்களையும் மிக நுணுக்கமாகப் பதிவு செய்திருக்கிறார் அபிலாஷ். உலக/மலையாள/தமிழ்த் திரைப்படங்களில் மிக ஆழமான கவனம் உள்ளவர்களுக்கு மட்டுமே இப்படி ஒரு நூல் எழுதுவது சாத்தியம்.

இவையெல்லாம் இப்புத்தகத்தின் மிகப்பெரிய ப்ளஸ். இனி நான் சொல்லப்போவதெல்லாம் இந்நூலை நான் வாசித்தபோது எனக்கு ஏற்பட்ட குழப்பங்களைப் பற்றியும் ஒப்புதலின்மையைப் பற்றியும். இதனால் இந்த நூலை நான் நிராகரிக்கிறேன் என்பது பொருளல்ல. மாறாக, இந்நூலை நிச்சயம் ஒரு முக்கியமான நூலாகப் பார்க்கிறேன் என்பதற்கு மேலே எனக்கு ஏற்படும் எண்ணங்கள்.

இந்த நூலில் அபிலாஷ் சொல்லி இருக்கும் அனைத்துப் படங்களையும் இயக்கிய இயக்குநர்களும் இந்த நூலை வாசிக்க நேர்ந்தால் எப்படி உணர்வார்கள் என்று யோசித்துப் பார்க்கிறேன். திரை இயக்குநர்களின் அனைத்துக் காட்சிகளின் அடிப்படையையும் அவர்களது திறமையையும் நான் சந்தேகிக்கவில்லை என்றாலும், அவர்கள் வைக்கும் ஒவ்வொரு காட்சிக்குப் பின்னரும் ஒரு தொடர்ச்சி இருக்கிறது என்று நான் நம்பத் தயாராக இல்லை. சில நேரங்களில் கிடைக்கும் ஒரு மின்னல் ஒரு காட்சி உருவாக்கத்துக்குக் காரணமாக இருக்கலாம். வம்படியாகக் கேள்வி கேட்க வைக்கும் உத்தி, திரும்பிப் பார்க்க வைக்கும் பாணி, எதையாவது வித்தியாசமாகக் காட்டவேண்டும் என்கிற நிர்ப்பந்தம் எனப் பல விஷயங்கள் உள்ளன, ஒரு காட்சியை வைக்க. ஆனால் அபிலாஷ் இக்காட்சிகளின் பின்னணியில் ஒரு சித்திரத்தை உருவாக்கப் பார்க்கிறார். நான் பெரும்பாலும் இதை ஏற்கவில்லை. முக்கியக் காட்சிகளுக்கு இடையேயான பின்னணி, ஓர் இயக்குநரின் மனச்சாய்வு அவரது எல்லாப் படங்களுக்கும் தரும் பின்னணி இவற்றையெல்லாம் மறுக்கவில்லை. ஆனால் ஒவ்வொரு சிறிய காட்சிக்குப் பின்னாலும் இருக்கும் ஒரு தொடர்ச்சியை என்னால் ஏற்கமுடியவில்லை. ஆனால் அபிலாஷ் இவற்றை நிரூபிக்க மிகப்பெரிய அளவில் மெனக்கெடுகிறார்.

திரைப்படங்களில் வரும் ஆண் தன்மை பற்றி இந்நூல் முழுக்க விவாதிக்கப்படுகிறது. ஆண் தன்மை பற்றிய விவாதங்களை, வேறு விவாதங்களை முன்வைக்கும்போதும்கூட அபிலாஷால் கைவிடமுடியவில்லை. ஆண் ஆண் நட்பை எல்லாமும் கூட, இயக்குநர் மிகத் தெளிவாக அது நட்பு என்று காட்டினாலும், அவற்றுக்குள் ஒரு ப்ரொமான்ஸ் அல்லது ஓரினச் சேர்க்கை விழைவு இருக்கமுடியும் என்று காண்கிறார். நம் தமிழ்ப்படங்களில் நண்பர்களின் நட்பை இப்படிச் சந்தேகிக்கும் அளவுக்கே காண்பிக்கிறார்கள் என்பதை ஒப்புக்கொள்கிறேன். நட்பையும் ஆண் பெண் காதலையும் தனித்தனியே காட்ட இவர்களுக்குத் தெரியவில்லை என்பதுதான் பிரச்சினையே ஒழிய, அல்லது இப்படிக் காட்டியே பழக்கப்பட்டுவிட்டார்கள் என்பதுதான் பிரச்சினையே ஒழிய, இவர்கள் மனத்துக்குள்ளே ஓரினச் சேர்க்கையை அல்லது ப்ராமன்ஸைக் காட்டும் எண்ணம் உள்ளது என்பதை என்னால் ஏற்கமுடியவில்லை.

பொதுவாக இதைப் போல இல்லாத ஒன்றை இருப்பதாக நம்பி அதற்கான ஆதாரத்தைத் தர விரும்பும் எழுத்தாளர்கள் செய்யும் குழப்பத்தை, தவறை (அதாவது என் பார்வையில் இது தவறு) அபிலாஷும் செய்கிறார். அர்ஜுனன் – கிருஷ்ணன் உறவு வரை இந்தச் சந்தேகத்தையும் குழப்பத்தையும் நீட்டிச் செல்கிறார். அங்கிருந்து பிதாமகன் என்று தாவியதைக்கூடப் பொறுத்துக்கொள்ளலாம் என்றாலும், நந்தா, தளபதி என்றெல்லாம் போனது அராஜகம். நாம் என்ன நினைக்கிறோமோ அதை மட்டும் தேடிச் சென்று அதை மட்டுமே கண்ணில்பட்டுக் கண்டடையும் பயணம் இது.

அதேபோல் ஆண் மையக் கதாநாயகர்களின் காதல்களையெல்லாம் விவரிக்கும்போது எப்படி அவர்கள் நாயகி முன்னால் நாயகியை நாயகனாக்கி, தான் நாயகியாக மாறுகிறார்கள் என்று பற்பல இடங்களில் விவரிக்கிறார். இவையும் என்னால் ஏற்கமுடியாதவை. ஆண் மையக் காதல் என்று இவர் சொல்லும் காட்சிகளை மட்டுமே ஆண் மையக் காதல் என்று ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டிய அவசியமில்லை. ஆண் மையத் திரைப்படத்தில் ஒரு ஆண் மைய நாயகன் ஒரு பெண் முன்னால் குழைவது ஓர் உத்தி மட்டுமே ஒழிய, ஓர் இயக்குநரின் ரசனை மட்டுமே அன்றி, அதற்குப் பின்னே ஆண் சரியும் காரணங்களெல்லாம் இல்லை என்று மட்டுமே நான் நினைக்கிறேன். ஆனால் ஆண் மைய போலிஸ் கதாபாத்திரங்கள் எப்படியெல்லாம் நாயகி முன்பு தங்கள் ஆண் தன்மையை இழக்கிறார்கள் என்று மிக விரிவாக ரசனையாக எழுதிச் செல்கிறார் அபிலாஷ்.

மதுரைக்காரப் படங்களின் பின்னணி குறித்த அலசலிலும் துரோகங்களின் அலசலிலும் ஒரு நல்ல தொடர்ச்சி உள்ளது. இதே போன்ற தொடர்ச்சியை அபிலாஷின் மற்ற விரிவுகளில் காண இயலவில்லை. ஆனால் இப்படி ஒரு திரைப்படத்தைப் பார்க்க யோசிக்க விவாதிக்க ஒருவருக்கு இடம் இருக்கிறது என்பதை மறுக்கமுடியாது என்பதுவே இப்புத்தகத்தின் இடம். அதை மிக அழகாக ஆழமாக மிகமிக விரிவாகப் பயன்படுத்திக்கொள்கிறார் அபிலாஷ். ஒரு திரைப்படத்தை இப்படிக் காண வேண்டிய அவசியம் என்ன என்று நாம் பல சமயங்களில் நினைக்கும் அளவுக்கு, நம் கற்பனைக்கெட்டாத, இயக்குநரின் கற்பனைக்கே எட்டியிராதோ என்ற அளவுக்கான யூகங்களையெல்லாம் அபிலாஷ் முன் வைக்கிறார். ஷங்கரின் உருமாற்றம் குறித்த கட்டுரை இதற்கு நல்ல உதாரணம். உருமாற்றம் தொடர்பாகப் பல நல்ல உதாரணங்களைச் சொல்லும் அபிலாஷ், குண்டு வெடித்து அதனால் ஏற்படும் உருமாற்றங்களைக்கூட தன உதாரணங்களுக்குள் சேர்த்துக்கொள்வது கொஞ்சம் ஓவர். எந்த அரசியல் படங்களில் குண்டு வெடிக்காமல் அதனால் உருமாற்றம் நடக்காமல் இருந்துவிட முடியும்?

திரைப்படங்கள் குறித்த மிக முக்கியமான பல கட்டுரைகளைத் தொடர்ச்சியாக
அபிலாஷ் எழுதி வருவது ரசனைக்குரியது. வணிகத் திரைப்படங்களைப் பற்றிப் பேசுவதே தீட்டு என்ற சிற்றிதழ்ச் சூழல் இன்று தகர்க்கப்பட்டுவிட்டது. வணிகத் திரைப்படங்களை அவற்றுக்கான இலக்கணங்களுடன் எல்லைகளுடன் அணுகுவதும் அவசியமானதே. இதை மிகக் கறாராக நிகழ்த்திக் காட்டியுள்ளது இப்புத்தகம்.

ஹரன் பிரசன்னா

உடலெனும் வெளி, அம்பை, கிழக்கு பதிப்பகம்.

பெண்ணிய எழுத்தாளர்களைப் பற்றிய ஒரு தொகை நூல் என்னும் அளவுக்கு ஆழமான நூல் இது. சில நூல்கள் நம்மை வியப்பிலாழ்த்தும். இது எப்படி சாத்தியம் என்று வியப்பைக் கொண்டு வரும். அப்படியான ஒரு நூல் இது. இதுபோன்ற ஒரு நூலை ஒருவர் சட்டென நினைத்து எழுதிவிட முடியாது. வாழ்க்கை முழுமைக்கான வாசிப்பும் அர்ப்பணிப்பும் தான் தேர்ந்த ஒன்றில் தளராத தொடர்ச்சியும் இருந்தால் மட்டுமே இத்தகைய நூல் சாத்தியம்.

தொடக்க காலங்களில் இருந்து சமீபத்திய பெண்ணிய எழுத்தாளர்கள் வரை அனைத்துப் பெண்ணிய எழுத்தாளர்களின் நூல்களையும் வாசித்து, அவற்றைத் தன் ரசனை மற்றும் பொதுப் பார்வையில் மதிப்பிட்டு, அதில் தேர்ந்தவற்றை நமக்குச் சொல்லியிருக்கிறார் அம்பை. தேந்தெடுத்து எழுதியது இவை என்றால், அவர் எத்தனை வாசித்திருப்பார் என்பதும், அந்த நூல்களைக் கண்டடைய அவர் எப்படி முயன்றிருப்பார் என்பதும் பெரிய ஆச்சரியத்தைத் தருகிறது. இத்தகைய நூல்களுக்கு இப்படியான உழைப்பு நிச்சயம் தேவை. இல்லையென்றால் நூல் தரமற்றுப் போய்விடும்.

பூனைக்கதை (நாவல்), பா.ராகவன், கிழக்கு பதிப்பகம், விலை ரூ 350

பா.ராகவனின் நூல் ஒன்றுக்கு விமர்சனம் எழுதுவது என்பது ஒரு சங்கடம்தான். ஏனென்றால் மிக மரியாதைக்குரிய நண்பர்களில் ஒருவர் அவர். எனவே வெளிப்படையாக எழுதுவது என்பதில் எனக்குக் கொஞ்சம் சிக்கல்கள் உண்டு. இதன் மற்றொரு பக்கம் சுவாரஸ்யமானது. அவரிடம் நேரில் பேசும்போது அவரது புத்தகங்களைப் பற்றிய என் வெளிப்படையான கருத்துகளை வைத்துள்ளேன். பாராவின் மிக முக்கியப் பண்பு, எந்த ஒரு சிறு நெருடலும் இன்றி, அவற்றை என் கருத்துகள் என்ற அளவில் ஏற்றுக்கொள்பவர். இன்று நேற்றல்ல, நான் பாராவை முதன்முதலில் சந்தித்த தினம்தொட்டு, கிழக்கில் அவருடன் ஒன்றாகப் பணிபுரிந்த காலங்களிலும், அவர் கிழக்கைவிட்டு விலகி திரைப்படம் தொலைக்காட்சி என்று திசைமாறியபோதும் இதேபோலப் பழகியிருக்கிறார். அது அவரது இயல்பு. இந்த நாவலை எனக்கு சமர்ப்பித்திருக்கிறார். கொஞ்சம்கூட எதிர்பாராதது இது. இது அவரது பெருந்தன்மை என்பதைத் தவிர வேறெதுவும் இல்லை. நான் இந்தப் பெருந்தன்மைக்கு அருகதையுடையவன் அல்ல என்பது எனக்குத் தெரியும். அந்தப் பெருந்தன்மைக்கு இன்னொரு நன்றி.

மெகா சிரீயல்களில் பக்கம்பக்கமாக வசனம், புத்தகங்களில் லிட்டர் லிட்டராக ரத்தம் என்று சென்றுகொண்டிருந்த பாராவின் வாழ்வில், சென்ற புத்தகக் கண்காட்சியின்போது எப்போதும்போல் பேசிக்கொண்டிருந்த எதோ ஒரு சமயத்தில் நாவல் எழுதவேண்டும் என்கிற எண்ணம் அவருக்கு ஏற்பட்டது. உண்மையில் இது துரதிர்ஷ்டவசமானது என்றே நான் நினைத்தேன் என்பதை வெளிப்படையாகச் சொல்லிவிடுகிறேன். புவியிலோரிடம் மட்டுமே நான் வாசித்த பாராவின் ஒரே நாவல். பாராவின் அபுனைவு எழுத்துகள் எனக்கானது அல்ல என்றொரு எண்ணம் எனக்கு உண்டு. இதை முன்வைத்துத்தான் ப்ளாக்கர் வரலாற்றுக் காலங்களில், எல்லோரையும் விமர்சிக்கும் நான் (ஹரன்பிரசன்னா!) ஏன் பாராவை விமர்சிப்பது இல்லை என்ற கேள்விகளெல்லாம் எழுப்பப்பட்டன. இக்கேள்விக்கான அப்போதைய ஒரே பதில், நான் வாசித்ததில்லை என்பதுதான். நான் வாசித்த அவரது முதல் அபுனைவு நூல், ஆர் எஸ் எஸ். அடுத்தது பொலிக பொலிக. இப்போது புனைவில் பூனைக்கதை. ஆர் எஸ் எஸ் விமர்சனத்துக்குட்பட்டுப் பிடித்திருந்தது. புவியிலோரிடம் அதன் தைரியமான கான்செஸ்ப்ட் காரணமாக என் பார்வையில், என் சாய்வில், முக்கியமான நூல். பொலிக பொலிக – பிரமிக்க வைக்கும் வேகம் கொண்ட, ஒருவகையில் ஒரு மாதிரிநூல்.

இந்த முன்குறிப்புகள் அவசியமானவை என்பதால் இதை இத்தனை தூரம் சொல்லவேண்டியதாகிவிட்டது. இனி பூனைக்கதை குறித்து.

அபுனைவில் இருந்து பாரா நாவலுக்கு வருவதன் பயம், நாவலை வாசித்த சில பக்கங்களில் இல்லாமல் போனது. ஆகப்பெரிய கற்பனை ஒன்றை, வரலாற்றின் முன்னொரு காலத்தில் நிகழும் அதீத கற்பனையை, மாய யதார்த்தம் (முற்றிலும் மாய யதார்த்தம் அல்ல) போன்ற ஒரு பூனையால் நிகழ்காலத்தோடு இணைக்கிறார். மிக நுணுக்கமான ஒற்றுமைகள் பின்னி வருகின்றன. நாம் அந்த நுணுக்கங்களைத் தேடிச் செல்லவேண்டும். தேடிச் சென்றால் இரண்டு களங்களுக்குரிய ஒற்றுமைகள் மெல்ல மெல்ல விரியும். இல்லாவிட்டாலும், இரண்டு பெரும் உலகங்கள் நம் முன் இரண்டு பேருருவத்துடன் உரையாடவே செய்யும்.

வெளிப்பாட்டுத் தன்மையில் இலகுவான நாவல், அதீதக் கற்பனையின் உள்ளே சில சிக்கலான விஷயங்களைப் பேசுகிறது. ஆறு கலைஞர்களின் முன்வாழ்க்கையில் அந்தக் காலத்தின் வர்ணாசிரம ஜாதிய அடுக்களின் வெளிப்பாடுகள் மேலோட்டமாகத் தெரிகின்றன. அதன் விளைவுகள் அப்பட்டமாக. அதீதக் கற்பனைக்குத் தரப்படவேண்டிய ஆதாரத்தை பாரா பாபரின் நாட்குறிப்பிலிருந்தும் ராமானுஜரின் விஜயத்திலிருந்தும் எடுத்துக்கொள்கிறார். இப்படியாக ஒரு கற்பனை, சில நிஜங்களின் மீது கட்டியெழுப்பப்படுகிறது.

கற்பனையின் மீது அமர்த்தப்பட்ட நிஜம் இன்னொரு கற்பனையால் முழுக்க ஆட்கொள்ளப்பட்டு இன்றைய யதார்த்த உலகில் வெளிப்படுகிறது. அந்த உலகம், இதுவரை அதிகம் நாவல்களில் பேசப்படாத மெகா சீரியல் தயாரிப்பின் உலகம். ஒரு திரைப்படம் உருவாக்குவதற்கு நிகரான, அதைவிட அதிகமான வலியும் சவாலும் துரோகம் அரசியலும் நிறைந்த உலகம் இது என்பதை பாரா மிக அழகாகச் சொல்கிறார். கற்பனை உலகின் வசன பாணி எல்லாம் மாறிப்போய் யதார்த்த உலகில் வேறொரு வசன பாணியை நாவல் கைக்கொள்கிறது. ஒருவகையில் அசோகமித்திரனின் திரைப்படங்கள் குறித்த நாவல்களில் காணக்கிடைக்கும் பாணி. திரைப்பட உருவாக்கத்துக்கும் மெகா சீரியல் உருவாக்கத்துக்கும் உள்ள வேறுபாடுகள் புலப்பட்டாலும் விளைவைப் பொருத்தவரை இரண்டு உலகங்களும் ஒரே மாதிரியானவையே. மெகா சீரியல்களை பெரும்பாலானவர்கள் திரைப்படத்தை நோக்கிய ஒரு பயணமாகவோ அல்லது திரைப்படத் தோல்விகளின் தொடர்ச்சியாகவே பார்க்கிறார்கள். எனவேதான் திரைப்படத் துறையின் அதன் குணத்தின் முன்னொட்டும் பின்னொட்டுமாகவே தொலைக்காட்சி உலகமும் இருக்கிறது.

தொலைக்காட்சித் தொடர்கள் தொடர்பான அத்தியாயங்களின் வேகம் பிரமிப்பைத் தருகிறது. நடிகையின் ஆவி பேசும் வசனமும், பூனைக்கு சார் சொல்லும் கதாபாத்திரத்தின் இயல்பும் நடிகர்களின் அவல வாழ்க்கையைச் சொல்லாமல் சொல்கின்றன.

நாவலைப் படித்துமுடிக்கும்போது ஒட்டுமொத்தாக ஒரு பிரமிப்பு நிச்சயம் ஏற்படுகிறது. சந்தேகமே இன்றி பாரா இதுவரை எழுதிய புனைவுகளில் சிறந்தது இந்த நாவல்தான். அபுனைவு மொழியிலிருந்து கிட்டத்தட்ட பாரா முழுவதும் விலகிவந்து இந்த நாவலை உருவாக்கி உள்ளது, என் பார்வையில் பெரிய சாதனை. (கிட்டத்தட்ட என்ற வார்த்தை முக்கியம், ஏனென்றால் அங்கங்கே சில வார்த்தைகளில் பாராவுக்குள் இருக்கும் அபுனைவு_வெறி_மிருகம் விழித்துக்கொள்கிறது.)

நாவலில் ஒரு வாசகனாக நான் செரிக்க கஷ்டப்பட்ட சில இடங்களைச் சொல்லவேண்டும். ஒன்று, மிகத் தட்டையான அதன் தலைப்பு. உண்மையில் நாவலுக்குள்ளே இருக்கும் கற்பனையின் விளையாட்டை இந்நாவலின் தலைப்பு சரியாகப் பிரதிபலிக்கவில்லை. அதற்குக் காரணம், பாராவின் இயல்பு என்றே நினைக்கிறேன். அல்லது நாவலின் உள்ளடக்கமே முக்கியம், தலைப்பு அல்ல என்ற தலைப்பு குறித்த அலட்சியமா? அதீதமான வலியைக்கூட பகடி மூலம் கடக்க நினைக்கும் ஓர் இயல்பாகக்கூட இருக்கலாம். (இன்னொரு உதாரணம், ஓர் உபதலைப்பின் பெயர் மலச்சிக்கலில் இருந்து விடுதலை!) அது நாவலின் தலைப்பிலும் வந்துவிட்டது போன்ற ஒரு தோற்றம். இரண்டாவது, பூனை என்பது பல வகைகளில் மாய யதார்த்த உருவமாகி இரண்டு வேறுபட்ட உலகங்களுக்குள்ளும் அந்த அந்த காலத்துக்கான யதார்த்தத் தேவைகளுக்குள் பயணமாகிறது என்றாலும், ஒரு கட்டத்தில் அது அதீதமாகிவிடுகிறது. எங்கெல்லாம் தேவை என்பது சவாலாகிறதோ அங்கெல்லாம் பூனையைக் கொண்டு கடக்க முற்படுவது போல. இதில் ஒரு எழுத்தாளனுக்கு சுதந்திரம் இருக்கிறது என்பது உண்மைதான். அதேபோல் ஒரு வாசகனின் சுதந்திரத்தில் குறுக்கிடும் அளவுக்கு அது இருப்பது நியாயமா என்றும் தோன்றுகிறது. இன்னொரு முக்கியமான (என்) பிரச்சினை, லாஜிக் இல்லாத ஒன்றின் மேல் கட்டி எழுப்பப்படும் எல்லாவற்றுக்கும் லாஜிக் இருக்கவேண்டும் என்ற நியாயம் சில இடங்களில் மீறப்பட்டிருப்பது. குறிப்பாக எலியின் திடீர் மாயத்தன்மை. உண்மையில் இந்நாவலில் உள்ள ஒரே பெரிய சறுக்கல். இங்கே பூனை, எலி என்றெல்லாம் சொல்வதை வைத்து எதோ விளையாட்டு என்று எண்ணிவிடக்கூடாது. அவை வேறொரு உலகத்தில் நிகழ்கின்றன என்பதைப் புரிந்துகொள்ளவேண்டும்.

நாவலின் மொழிநடையில் பெரிய அளவுக்கு ஈர்ப்பு இருக்கிறது என்றாலும், அங்கங்கே தென்படும் அபுனைவு அல்லது பாராவுக்கே உரிய அதீத எளிமைப்படுத்தல் என் போன்ற வாசகனை விலக்குகிறது. அதாவது வாசகனை இப்படித்தான் யோசிக்க வைக்கவேண்டும் என்கிற போக்கு, இப்படித்தான் இந்த வேகத்தில் படிக்க வைக்கவேண்டும் என்கிற எதிர்பார்ப்பு.

மற்றபடி, பூனைக்கதை நாவல் மிக முக்கியமான நாவல். பாராவின் நாவல்களிலும் சரி, ஒட்டுமொத்த நாவல்களிலும் சரி, பூனைக்கதை நிச்சயம் ஒரு நல்ல முயற்சி. பாராவுக்கு மகிழ்ச்சியுடன் வாழ்த்துகள்.

இந்த நாவலை அசோகமித்திரனுக்கு சமர்ப்பணம் செய்திருக்கவேண்டும் என்பது எளிய கருத்து.

— ஹரன் பிரசன்னா