ஹரன் பிரசன்னா

படிக்க: http://idlyvadai.blogspot.com/2009/02/blog-post_1704.html

இந்திய பாகிஸ்தான் பிரிவினைக்குப் பின் இந்தியாவிலேயே தங்கும் ஒரு இஸ்லாமியக் குடும்பம் நேர்கொள்ளும் பிரச்சினைகளைப் பற்றிய திரைப்படம். 1973ல் இயக்கப்பட்ட இத்திரைப்படம் இந்திய மாற்றுத் திரைப்படங்களின் முன்னோடிகளுள் ஒன்று. சிறந்த இசை, சிறந்த நடிப்பு இவற்றோடு மிக முக்கியமான பிரச்சினையை மையமாக வைத்து இயக்கப்பட்ட திரைப்படம். இந்திய பாகிஸ்தான் பிரிவினையை மையமாக வைத்து பொருட்படுத்தத்தக்க வகையில் எடுக்கப்பட்ட முதல் இந்தியத் திரைப்படமும் இதுதான் எனத் தெரிகிறது.

சலீம் மிர்ஸா என்னும் காலணி உற்பத்தியாளரின் வாழ்க்கையை மையமாக வைத்து நகர்கிறது. கதை. பிரிவினைக்குப் பின் சலீம் மிர்ஸாவின் உறவினர்கள் பெரும்பாலானோர் பாகிஸ்தானுக்கு இடம்பெயர்ந்துவிட, சலீம் மிர்ஸா இந்தியாவிலேயே தங்குகிறார். எந்த முஸ்லிமும் எப்போதுவேண்டுமானாலும் பாகிஸ்தான் சென்றுவிடலாம் என்கிற எண்ணம் நிலவுவதால், யாரும் சலீம் மிர்ஸாவிற்கு கடன் தர மறுக்கிறார்கள். வங்கியில் கடன் வாங்கும் பல முஸ்லிம்கள் கடனை அடைக்காமல் பாகிஸ்தான் சென்றுவிடுவதால் வங்கிகளும் சலீம் மிர்ஸாவிற்குக் கடன் தர மறுக்கின்றன.

சலீம் மிர்ஸாவின் தம்பி பாகிஸ்தானுக்குச் சென்றுவிடுவது ஊரில் தெரிந்துவிடுவதால், சலீம் மிர்ஸா தங்கியிருக்கும் அவரது தம்பியின் வீட்டிற்கும் பிரச்சினை வருகிறது. வேறு வழியின்றி வாடகை வீட்டிற்கு இடம்பெயர்கிறார்கள்.

சலீம் மிர்ஸாவின் மகளின் காதலன் குடும்பமும் பாகிஸ்தானுக்கு இடம்பெயர்கிறது. அவன் வந்து அவளை மணம் முடிப்பது இயலாமல் போகும் நிலையில், அவள் தன் அத்தை மகனையே காதலிக்கிறாள். அவனும் பாகிஸ்தான் சென்றுவிடுகிறான். அவனுக்கு அங்கேயே வேறு ஒரு பெண்ணுடன் திருமணம் நிச்சயம் ஆகிறது. ஏற்கெனவே அவனோடு உடலுறவு ஏற்பட்டுவிட்ட நிலையில், அவனை மறக்கமுடியாமல், தற்கொலை செய்துகொள்கிறாள் அமினா.

சலீம் மிர்ஸாவின் மூத்த மகன் இனியும் இந்தியாவில் இருந்தால் வேலைக்காகாது என்று பாகிஸ்தான் செல்கிறான். தனது தம்பியையும் அங்கு வருமாறு வற்புறுத்துகிறான்.

சலீம் மிர்ஸாவின் இரண்டாவது மகன் நன்கு படித்தும் வேலை கிடைக்காமல் அலைகிறான். அவனும் அவனையொத்த நண்பர்களும் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் பக்கம் சாய்கிறார்கள்.

சலீம் மிர்ஸா தன் தம்பியிடமிருந்து வீட்டை வாங்க, தன் வீட்டின் நகலை பாகிஸ்தானுக்கு அனுப்புகிறார். அது பிரச்சினையாகி அவர் பாகிஸ்தானுக்கு உளவு வேலை பார்க்கிறார் என்று கைது செய்யப்படுகிறார். அவர் குற்றமற்றவர் என்று நீதிமன்றம் விடுதலை செய்தாலும் மக்கள் அவரை பாகிஸ்தான் உளவாளியாகப் பார்க்கிறார்கள். (இந்த ஒரு காட்சி மட்டுமே கொஞ்சம் நாடகத்தன்மையுடன் அமைக்கப்பட்டுவிட்டது. அவர் நடந்து வரும்போது, தெருவில் நிற்பவர்கள் எல்லாம் அவரைப் பார்த்து ‘பாகிஸ்தான் உளவாளி பாகிஸ்தான் உளவாளி’ என்று சொல்கிறார்கள்!)

சலீம் மிர்ஸா வரும் குதிரைவண்டி தெரியாமல் ஹிந்துக்கள் குடியிருப்பில் இருக்கும் ஹிந்துகள் மீது மோதிவிட, பிரச்சினை வெடித்து மதக்கலவரம் ஆகிறது. சலீம் மிர்ஸாவின் காலணி உற்பத்திக்கூடம் தீ வைக்கப்படுகிறது.

மனம் வெறுக்கும் சலீம் மிர்ஸா தன் மனைவி மகனோடு பாகிஸ்தான் செல்ல முடிவெடுக்கிறார். வீட்டைக் காலி செய்துகொண்டு வரும் வழியில் பெரும் ஊர்வலம் போகிறது. இந்துக்களும் முஸ்லிம்களும் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியினரும் சேர்ந்து செல்லும் ஊர்வலம் அது. அனைவருக்கும் வேலை கேட்டு நடக்கும் ஊர்வலம். மகன் அந்த ஊர்வலத்தில் பங்குகொள்ள அனுமதி கேட்டு தந்தையைப் பார்க்கிறான். தன் மகனின் உலகம் இந்த ஊர்வலத்தில், இந்தப் போராட்டத்தில் இங்கேதான் இருக்கிறது என்பதைப் புரிந்துகொள்ளும் சலீம் மிர்ஸா, அவனைத் தடுப்பதில்லை. அதுமட்டுமன்றி, தனது உலகமும் இங்கேதான் இருக்கிறது என்று புரிந்துகொண்டு, பாகிஸ்தான் செல்லும் திட்டத்தைக் கைவிட்டு அப்போராட்டத்தில் இணைகிறார்.

1973ல் எடுக்கப்பட்ட திரைப்படம் மிக யதார்த்தமாகவும் சிறப்பாகவும் எடுக்கப்பட்டிருக்கிறது. சலீம் மிர்ஸாவாக வரும் நடிகர் Balraj Sahni இன் நடிப்பு மிக உணர்வுபூர்வமானது. தனது மனதின் சலனங்களை முகத்திலேயே காண்பித்துவிடுகிறார். Ismat Chughtai இன் கதையை மையமாக வைத்து எழுதப்பட்ட திரைக்கதை இது. மூலக் கதையில் பிரிவினைக்குப் பின் கைவிடப்படும் ஸ்டேஷன் மாஸ்டர், திரைக்கதையில் காலணி தயாரிப்பவராக மாற்றப்பட்டிருக்கிறார். முதலில் இத்திரைப்படத்தை இயக்க ஒத்துக்கொள்ளும் ஒரு தயாரிப்பாளர், இப்படம் வெளிவருவதில் சிக்கல்கள் வரலாம் என்று நினைத்து ஒதுங்கிக் கொள்கிறார். என் எஃப் டி சி (அப்போது எஃ எஃ சி) உதவியுடன் இத்திரைப்படம் எடுக்கப்படுகிறது. இத்திரைப்படம் எடுக்க சில பிரச்சினைகள் வந்தபோது, சில இடங்களில் இத்திரைப்படம் எடுக்கப்படுவதுபோல செட் அப் செய்துவிட்டு, யாருக்கும் தெரியாத இடங்களில் படத்தை எடுத்திருக்கிறார்கள்.

இந்தியாவிலேயே தங்கும் ஒரு முஸ்லிம் குடும்பம் எதிர்கொள்ளும் குடும்ப, சமூக, பொருளாதாரப் பிரச்சினைகள் அலசப்படுகின்றன. தான் காதலிக்கும் காதலன் காஸிமை பிரியவேண்டி நேர்கிறது அமினாவிற்கு. (சலீம் மிர்ஸாவின் மகள்.) அவன் அவளைத் தேடி பாகிஸ்தானிலிருந்து ஓடி வருகிறான். ஆனால் போலிஸால் சிறைப்பிடிக்கப்பட்டு இந்திய எல்லைக்குக் கடத்தப்படுகிறான். அவன் பாகிஸ்தானிலிருந்து திரும்பி வந்ததும், மாடிப்படிகளில் எதிரெதிரே அவனும் அவளும் சந்தித்துக்கொள்ளும் காட்சியை ஒரு கவிதை எனலாம். இக்காதல் நிறைவேறாது என்பதைப் புரிந்துகொள்ளும் அமினா, தன்னையே சுற்றி வரும் தன் அத்தை மகனின் காதலை ஏற்கிறாள். பதேபூர் சிக்ரி, தாஜ்மகால் என சுற்றுகிறார்கள். முத்தம் கொடுத்துக் கொள்கிறார்கள். உடலுறவு ஏற்படுகிறது. அவனும் பாகிஸ்தான் செல்கிறான். இக்காதலும் தோல்வி அடைவதைத் தாங்கமுடியாத அமினா தற்கொலை செய்துகொள்கிறாள். அமினாவின் இரண்டாவது காதல் தொடங்கும் இடமும் கவிதை என்றே சொல்லவேண்டும். பதேபூர் சிக்ரியில் அவர்களுக்கு இடையில் உருவாகும் காதல் மிக அழகாகப் படமாக்கப்பட்டுள்ளது. அப்போது ஒலிக்கும் பாடல் இன்னும் என் காதில் ஒலித்துக்கொண்டே இருக்கிறது. அமினா தன் பழைய காதலின் கடிதத்தைக் கிழிக்கவும் அப்பாடல் நிற்கவும் என, மிக நேர்த்தியான காட்சிகளை இயக்கியிருக்கிறார் இயக்குநர். (M. S. Sathyu.) அமினா இரண்டாவது காதல் கொண்டதும், தன் பழைய காதலினின் கடிதங்களைக் கிழிப்பதற்கு முன்பு அதைப் படிக்கிறாள். அப்போது அவள் முகத்தில் தோன்றும் உணர்வுகள் அசாதாரணமானவை. தன்னை விட்டுவிட்டு, பாகிஸ்தானில் ஒரு அமைச்சரின் மகளைத் திருமணம் செய்துகொண்டுவிட்ட காதலனின் மறக்கமுடியாத முகமும், அவனது ஆசை மொழிகளும், அவன் மீதான வன்மமும் என பல உணர்வுகளை ஒருங்கே வெளிப்படுத்துகிறது அமினாவின் முகம்.

படத்தின் தொடக்கக் காட்சிகள் மிக முக்கியமானவை. தன் உறவினர் ஒருவரை பாகிஸ்தானுக்கு வழியனுப்பிவிட்டு வருகிறார் சலீம் மிர்ஸா. வண்டியில் திரும்பிச் செல்லும்போது வண்டி ஓட்டுபவன் சொல்கிறான், ‘இந்நாட்டில் நாய் கூட வாழாது’ என்று. அவனுக்குள் பாகிஸ்தான் பற்றிய கனவு முட்டிக் கிடக்கிறது. இப்படத்தில் பாகிஸ்தான் ஒரு கனவு தேசமாகவே காட்டப்பட்டிருக்கிறது. பாகிஸ்தானுக்குச் செல்லும் யாரும் அங்கே தோல்வியடைவதில்லை. அங்கிருந்து பாகிஸ்தானின் வளங்களைப் பட்டியலிட்டு கடிதம் அனுப்புகிறார்கள். அங்கே செல்லும் அரசியல்வாதியும் செல்லுபடியாகிறார். இதைக் காணும் கேட்கும் இந்தியாவில் தங்கிவிட்ட முஸ்லிம்களுக்குள் பாகிஸ்தான் என்னும் கனவு தேசம் பற்றிய கற்பிதங்கள் ஸ்தாபிக்கப்படுகின்றன. இதனை மிக அழகாகப் பயன்படுத்திக்கொண்டிருக்கிறார் இயக்குநர். இவற்றை வைத்தே அத்தலைமுறையின் இந்தியாவில் தங்கும் முஸ்லிம்களின் மனநிலையைப் படம் பிடிக்கிறார். அடுத்த தலைமுறையைக் கொண்டு அவர் உருவாக்கிய கனவு தேசம் பற்றிய கற்பிதங்களை உடைக்கிறார். சலீம் மிர்ஸாவின் மகன் இந்தியாவே தன் தேசம் என்பதைக் கண்டடைகிறான். எங்கேயும் எப்போதும் எதற்கும் சவால்களும் பிரச்சினைகளும் உண்டு என்றும் அதை எதிர்ப்பதும் வெல்வதுமே வாழ்க்கை என்பதை உணருகிறான். அதற்கான விடை நாடுவிட்டுப் போவதில் இல்லை என்பதில் முடிவாக இருக்கிறான். இதே எண்ணம் சலீம் மிர்ஸாவிற்குள் ஆரம்பித்தில் இருந்தே இருந்தாலும், கனவு தேசம் பற்றிய கற்பிதங்கள் அவரை சலனப்பட வைக்கின்றன. அவர் மயங்குகிறார். பாகிஸ்தான் என்பது எல்லா முஸ்லிம்களுக்கான தேசம் என்றும் அது எப்போதும் எல்லா முஸ்லிம்களையும் அரவணைக்கக் காத்திருக்கிறது என்பதுமான அபத்தமான கற்பனைகளை தன் மகனைக் கொண்டு கடக்கிறார் சலீம் மிர்ஸா.

இன்னொரு முக்கியமான திரைமாந்தர் காஸிம்மின் அப்பா. அவர் முஸ்லிம் லீக்கின் பிரதிநிதி. முகமது அலி ஜின்னா உள்ளிட்டவர்கள் இந்தியாவை விட்டு வெளியேறிவிட்ட நிலையில், இந்திய முஸ்லிம்களுக்கு இருக்கும் ஒரே தலைவர் தான் மட்டுமே என்கிற எண்ணம் அவருக்குத் தீவிரமாக இருக்கிறது. இந்தியாவில் முஸ்லிம்களின் நிலைமைக்காகப் போராடும் ஒரே தலைவர் தாந்தான் என்று பிரகடனப்படுத்திக்கொள்கிறார். இந்தியாவில் இருக்கும் அத்தனை முஸ்லிமும் பாகிஸ்தானுக்குப் போய்விட்டாலும், இங்கே ஒரேயொரு முஸ்லிமின் மூச்சு மட்டும் கடைசி வரை இருக்கும், அது தனது மூச்சுதான் என்கிறார். ஏனென்றால் இந்தியாவே தனது நாடு என்று முழங்குகிறார். அடுத்த நாளே பாகிஸ்தானுக்குப் போய்விடுகிறார். அங்கிருந்து எல்லாவற்றையும் விட்டுவிட்டு இந்தியா வரும் ஹிந்து, முஸ்லிம்களின் நிலபுலன்கள், தொழிற்சாலைகளைப் பயன்படுத்தி பணக்காரராகிவிடலாம் என்று பாகிஸ்தானுக்குப் போய்விடுகிறார். இவரது சந்தர்ப்பவாதமே காஸிம்மின் அமினாவுடனான காதலையும் உடைக்கிறது.

இன்னொரு முக்கியமான பாத்திரம் சலீம் மிர்ஸாவின் தாய். ஏன் தனது பிறந்த வீட்டை தான் காலி செய்யவேண்டும் என்று புரியாமல் தவிக்கிறாள். வீட்டைக் காலி செய்ய மறுத்து அவள் யாருக்கும் தெரியாமல் ஓரிடத்தில் ஒளிந்துகொள்கிறாள். அவளை வம்படியாகத் தூக்கிக்கொண்டு செல்ல வேண்டியிருக்கிறது. தான் சாகுமபோது தான் வாழ்ந்த வீட்டிலேயே சாக ஆசைப்படுகிறாள். அவளது மரணம் அவள் நினைத்த மாதிரியே அவள் வாழ்ந்த, திருமணம் ஆகிவந்த அவளது பழைய வீட்டிலேயே நேர்கிறது. இந்திய பாகிஸ்தான் பிரிவினையையோ, இந்து முஸ்லிம் பிரச்சினையையோ அவளால் கடைசிவரை புரிந்துகொள்ளவே முடிவதில்லை.

கடைசியில் சலீம் மிர்ஸா போராட்டத்தில் அமைதியாகக் கலந்துகொண்டு செல்கிறார். இத்தனை நாள் அவருக்கிருந்த பிரச்சினைகளின் இன்னொரு காரணம், அவர் இந்திய நீரோட்டத்தில் கலக்காமல் இருந்ததே என்கிற ஒரு எண்ணம் பார்வையாளர்களுக்கு ஏற்படும் வண்ணம், அவர் மெல்ல அமைதியாக போராட்டத்தில் கலந்துகொண்டு நடந்து செல்கிறார். இத்தனை நாள் அவருக்கிருந்த பாகிஸ்தான் செல்வது பற்றிய மனமயக்கங்கள் தீர்கின்றன. எங்கும் எல்லா இடத்தில் போராட்டம் நிச்சயம் என்பதை அவருக்குப் புரிய வைக்கிறான் அவரது மகன். மகனுக்கு இந்தியாவைத் தவிர வேறு எந்த ஒரு நாட்டையும் தாய் நாடாக நினைக்கமுடிவதில்லை. அவனது நண்பர்கள் அவனிடம் சொல்கிறார்கள், ‘உனக்கு இந்தியாவில வேலை கிடைக்கலைன்னா பாகிஸ்தான்ல வேலை தேடலாம். நாங்க எங்கே போவோம்’ என்று. அவன் வேலை கேட்டுச் செல்லும் இடங்களிலெல்லாம் அவன் பாகிஸ்தானுக்குச் செல்லுமாறு அறிவுறுத்தப்படுகிறான். அத்தனையையும் மீறி, அவன் தன் வாழ்க்கையை இந்தியாவிலேயே கண்டடைகிறான்.

இந்திய பாகிஸ்தான் பிரிவினைக்குப் பின்னான இந்திய முஸ்லிம்களின் மனநிலையையும், பாகிஸ்தான் பற்றிய கற்பிதங்களையும், அதை உடைக்கும் அடுத்த தலைமுறையினரையும் பற்றிய முக்கியமான திரைப்படம்.

2001ல் வெளியான அனிமேஷன் திரைப்படம். இயக்குநர்: Hayao Miyazaki

புதிய நகருக்குக் குடிபெயர்கிறார்கள் Chihiroம் அவளது பெற்றோரும். குறுக்கு வழியில் செல்லும்போது தன் வழியை இழக்கும் Chihiroன் பெற்றோர்கள் ஒரு பாழடைந்த தீம் பார்க் போன்ற ஓரிடத்தை அடைகிறார்கள். ஆரம்பம் முதலே அவ்விடத்திற்குச் செல்லவேண்டாம் எனச் சொல்லும் Chihiro வின் பேச்சைக் கேட்காமல் அங்கே செல்கிறார்கள் அவளது பெற்றோர். அங்கு பல உணவிடங்கள் இருக்கின்றன. ஆனால் யாரையும் காணவில்லை. ஒரு உணவிடத்தில் சுடச்சுட உணவு தயாராகக் கிடக்க அந்த உணவை உண்ணத் தொடங்குகிறார்கள். Chihiro உண்ண மறுத்து, அவ்விடத்தை விட்டு விலகி வேறு இடத்திற்குச் சென்று பார்க்கிறாள். அங்கே ஒரு பாய்லர் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது. அப்போது அங்கே Haku என்னும் சிறுவன் வந்து, விளக்கேற்றுமுன் அவளை உடனே அங்கிருந்து ஓடச் சொல்கிறான். பகல் மறைய விளக்குகள் ஒளிரத் தொடங்குகின்றன. காரணம் புரியாது Chihiro தன் பெற்றோரைத் தேடி உணவகத்திற்கு ஓடுகிறாள். அவர்கள் அங்கே பன்றிகளாக உருமாறியிருக்கிறார்கள். அதுவரை அங்கே யாருமில்லாமல் இருந்த இடங்களிலும், உணவகங்களிலும் ஆவிகள் உலவுகின்றன. Chihiro என்ன செய்வது எனத் தெரியாமல் பயந்து நடுங்குகிறாள். அவளது உடலும் மறையத் தொடங்குகிறது. மீண்டும் Haku அவளுக்கு உதவுகிறான். உண்ண ஒரு உருண்டையைக் கொடுத்து அவளின் உருவத்தை மீண்டும் கொண்டுவருகிறான். மனிதர்களுக்கு அங்கே இடமில்லை என்றும், அதை மீறி மனிதன் அங்கே தங்கவேண்டுமானால் அவ்விடத்தின் சூனியக்காரியான Yubaba விடம் அவ்விடத்தில் வேலைக்குச் சேரவேண்டும் என்றும் சொல்கிறான். தான் அவளுக்கு நண்பன் என்றும் சொல்கிறான்.

Yubaba நடத்தும் ஆவிகளுக்கான குளியளிடத்தில் வேலை கேட்கிறாள். முதலில் தர மறுக்கும் Yubaba கடைசியில் அவளுக்கு வேலை தருகிறாள். அதற்கு பதிலாக Chihiroவின் பெயரை வாங்கிக்கொள்கிறாள். அவளுக்கு சென் என்கிற பெயரைத் தருகிறாள். இனி Chihiroவின் பெயர் சென் என்பதுதான். பின்பு அவளைச் சந்திக்கும் Haku, இப்படி பெயரை மறக்கடிப்பதன் மூலமே தங்கள் பழைய விஷயங்களை மறக்கச் செய்கிறாள் Yubaba என்கிறான். தானும் அப்படி பெயர் ம்றந்தவனே என்றும் சொல்லிவிட்டு, சென் தன் உண்மையான பெயரான Chihiroவை மறக்கக்கூடாது என்று சொல்லி அதை எழுதிக்கொடுத்துவிட்டு, டிராகனாக மாறிப் பறந்துபோகிறான்.

அங்கே வேலை செய்தபடியே எப்படி தங்கள் பெற்றோரை மீட்கிறாள் என்பதே மீதிக்கதை.

ஆவிகள் குளியலறைக்குக் குளிக்கவரும் முகமற்ற, துர்நாற்றம் பீடித்த ஆவியொன்றிற்கு சென் குளிக்க உதவுகிறாள். அது மகிழ்ந்து அவளுக்கு ஓர் உருண்டையைத் தருகிறது. அதைத் தின்றால் தங்கள் பெற்றோர்கள் உருவம் பெறுவார்கள் என நம்புகிறாள். இரக்க மனம் படைத்த சென் அதை தன் பெற்றோருக்குத் தருவதற்கு முன்பாகவே, Haku டிராகனுக்கும் உடலற்ற இன்னொரு ஆவிக்கும் தந்து உதவுகிறாள். Haku டிராகனைத் துரத்தி வரும் பேப்பர் பறவையான சூனியக்காரியின் தங்கையான இன்னொரு சூனியக்காரி Zeniba, தன் அக்காவின் இராட்சத மகனையும், தன் அக்காவின் பறவையான காக்கையையும் சிறு குழந்தையாகவும் ஹம்மிங் பறவையாகவும் மாற்றிவிட்டுச் சென்றுவிடுகிறாள். சிறுகுழந்தையும் ஹமிங் பறவையும் சென்னுடன் கூடவே செல்கிறார்கள். Hack டிராகன் தங்கை சூனியக்காரி Zenibaவின் சூனியக்கோளத்தை திருடிவிட்டதால் அவனைத் துரத்திக்கொண்டு வந்தவள், சென்னின் உதவியால் அவனை ஒன்றும் செய்யமுடியாமல் போய்விடுகிறாள். தன்னிடமிருக்கும் உருண்டையை வைத்து Hakuவைக் காப்பாற்றும் சென், Zenibaவின் சூனியக்கோளத்தை எடுத்துக்கொண்டு அவளிடம் சென்று கொடுக்கிறாள். மனம் மகிழும் Zeniba, இனி தன் அக்காவால் Hakuவை ஒன்றும் செய்யமுடியாது என்று சொல்லி அனுப்புகிறாள்.

இதனிடையில் தன் மகனைக் காணாமல் தேடும் Yubaba கடும் கோபத்துடன் Hakuவிடம் கேட்கிறாள். தான் அக்குழ்ந்தையை மீட்பதாகவும் அப்படி மீட்டுவிட்டால் சென்னையும் அவர்களது பெற்றோரையும் விட்டுவிடவேண்டும் என்றும் கேட்கிறான். ஒரே ஒரு நிபந்தனையுடன் ஒப்புக்கொள்கிறாள் Yubaba. சென் Yubabaவின் மகனை அவளிடம் ஒப்படைக்கிறாள். Yubabaவின் கடைசி பரிட்சைக்கும் தயாராகிறாள். கூடிக்கிடக்கும் பன்றிக்கூட்டத்தில் சென்னின் பெற்றோரை சரியாகக் கண்டுபிடிக்கச் சொல்கிறாள் Yubaba. அப்படி கண்டுபிடித்துவிட்டால் அவளுக்கு விடுதலை, இல்லையென்றால் அவளின் கட்டுப்பாட்டிலேயே தொடர்ந்து இருக்கவேண்டும் என்பதுதான் கடைசி பரிட்சை. மிகச்சரியாக, அப்பன்றிக்கூட்டத்தில் தன் பெற்றோர் யாருமில்லை என்று சொல்லி வெல்கிறாள் சென். Chihiro என்கிற தனது பெயரோடு தன் பெற்றோரைத் தேடி ஓடுகிறாள். அவர்கள் முதலில் வந்த பாழடைந்த தீம் பார்க்கில் இவளைத் தேடி நிற்கிறார்கள். அவர்களுக்கு இப்படி நேர்ந்த எதுவுமே தெரிவதில்லை. அவர்கள் தங்கள் பயணத்தைத் தொடர்கிறார்கள்.

இப்படத்தை சுருக்கமாக அனிமேஷன் கலக்கல் என்று சொல்லலாம். யாருமற்ற உணவகத்தில் திடீரென விளக்குகள் ஒளிர்வதும், எல்லா இடங்களிலும் உடலற்ற ஆவிகள் தோன்றி குளிக்கச் செல்வதும், உண்ணச் செல்வதும், அப்போது வரும் பின்னணி இசையும் ஒரு அனிமேஷன் பிரம்மாண்டத்தை நிகழ்த்துகின்றன. டிராகன் வரும் காட்சிகள் எல்லாம் அனிமேஷன் போன்றே இல்லை. அவ்வளவு கச்சிதம். கற்பனையின் உச்சம் பல காட்சிகளில் தென்படுகிறது. கடலுக்குள் தண்டவாளமும், கடலில் தொடர்வண்டி செல்வதும், சென்னுக்கு விளக்கே நட்ந்து சென்று வழிகாட்டுவதும், தவளையை உண்டு தவளைக் காலுடன் நடக்கும் உடலற்ற ஆவியும் என பல இடங்களில் கற்பனை கொடிகட்டிப் பறக்கிறது. முகமற்ற பேய் குளிக்க செய்யும் ஏற்பாடுகளும் சிறிய சிறிய கருப்பு உயிரினங்கள் கரியை சுமந்து பாய்லரில் போடுவதும், ஏகப்பட்ட கைகளுடன் இருந்த இடத்திலேயே இருந்து வேலை செய்யும் மனிதனுமாக அனிமேஷன் ஒரு பெரிய பரவசத்தை ஏற்படுத்துகிறது. இந்த அனிமேஷன் கலக்கலுக்கு மிகப்பெரிய பலம் அதன் பின்னணி இசை.

அனிமேஷன் படங்கள் குழந்தைகளை மையப்படுத்தியே எடுக்கப்படுகின்றன. எல்லோரும் ரசிக்க அதில்தான் எத்தனை காட்சிகள். உலகெங்குமுள்ள அனிமேஷன் ரசிகர்களின் ‘சிறந்த பத்து அனிமேஷன் படங்கள்’ பட்டியலில் இப்படம் எப்படியும் இடம்பெற்றிருக்கும். நிச்சயம் பார்க்கவேண்டிய படம்.

The Piano Directed by Jane Campion, 1993.
பியானோவையே தனது உயிருக்கு மேலாக நினைக்கும் ஒரு பெண்ணின் (Ada McGrath) வாழ்க்கை பற்றிய திரைப்படம். அவள் பேச விரும்பாமல் தனது ஆறாவது வயதில் தன் பேச்சை நிறுத்தியவள். அவளது உலகம் பியானோவில் அவள் உருவாக்கும் புதுப்புது இசை வடிவங்களின் வழியாகவே முழுமையடைகிறது. நியூசிலாந்திற்கு மணமாகித் தன் மகளுடன் செல்லும் அவள், தன் பியானோவை அடைய தன் கணவனின் நண்பன் (Baines) சொல்லும் வர்த்தகத்திற்கு உடன்படுகிறாள். அவள் பியானோ வாசிக்கும்போது அவன் என்ன விரும்பினாலும் செய்யலாம். ஒவ்வொரு செயலுக்கும் ஒரு தொகை. இப்படியே அவள் அந்த பியானோவை அடைந்துவிடலாம். அவளும் இதற்கு ஒப்புக்கொள்கிறாள். இதையே காரணமாக வைத்து அவளை அடைகிறான். மறுநாள் பியானோவிற்காக அவளுடன் உறவு கொள்வதை மறுத்து அவன் அவளுக்கே பியானோவைத் தந்துவிடுகிறான். மேலும் அவன் அவளை விரும்புவதாகவும் சொல்கிறன். பியானோ கிடைத்துவிட்டாலும் அவளால் அவனை மறக்கமுடியவில்லை. மீண்டும் அவனைச் சந்தித்து தன் காதலைச் சொல்லி அவனுடன் உறவு கொள்கிறாள். இதையறியும் அவள் கணவன் (Alistair) அவளை சிறை வைக்கிறான். தன்னுடன் வாழச் சொல்லியு உறவு கொள்ளச் சொல்லியும் நிர்ப்பந்திக்கிறான். அவள் சம்மதிக்க மறுக்கிறாள். இன்னும் அவள் அவன் நினைப்பாகவே இருக்கும் கோபத்தில் அவள் விரல்களை துண்டித்துவிடுகிறான். தன்னை விட்டுவிடுமாறு கெஞ்சும் அவள் தன் காதலுடன் சென்று வாழ விரும்புவதாக சொல்லுகிறாள். முடிவில் அவள் கணவனும் சம்மதிக்கிறான். தன் பியானோவுடனும் மகளுடனும் தன் காதலனுடன் படகில் செல்லும் அவள் தன் பியானோவைக் கடலில் வீசச் சொல்லுகிறாள். பியானோ கடலில் விழும்போது அதோடு பிணைந்திருக்கும் கயிறில் தன் கால்களை தானே பிணைத்துக்கொள்ள, பியானோ அவளையும் சேர்த்து இழுத்துக்கொண்டு கடலில் விழுகிறது. முதன்முறையாக அவளது குரலை நாம் கேட்கிறோம். எவ்வித சலனமுமின்றி கடலில் மிதக்கும் அவளது பியானோவோடு அவளும் மிதக்க விரும்புகிறாள். ஆனால் கடைசி நிமிடத்தில் காலைக் கட்டியிருக்கும் கயிறை உதறிவிட்டு மேலே வந்து தன் காதலனுடன் இணைகிறாள். அவர்கள் தங்கள் வாழ்க்கையைத் தொடங்குகிறார்கள்.

இப்படத்தின் இசையும் ஒளிப்பதிவும் அபாரமாக இருக்கிறது. பியானோவை அடைவதற்காக Baines சொல்லும் வியாபாரத்திற்கு ஒப்புக்கொள்ளும் அவள், அவன் உடல்ரீதியாக அவளை அணுகும்போது அமைதியாயிருக்கிறாள். பின்பு பியானோ கிடைத்தபின்பும் அவளுக்கு அவன் நினைப்பு வரும்போதுதான், அவள் மனதில் இருக்கும் அவளது காதல் அவளுக்கே புரிகிறது. இந்த மாற்றம் மிகச் சிறப்பாக வெளிப்படுத்தப்படுகிறது. கடைசி காட்சியில் பியானோ கடலுக்குள் தள்ளப்படும்போது அவளும் தன்னை அதோடு பிணைத்துக்கொண்டு விழுகிறாள். கடலின் நிசப்தத்தில் அவளது குரல் மட்டும் ஒலிக்க அவள் ஓர் ஏகாந்த நிலையை அனுபவிக்கும் காட்சி மிகச் சிறப்பானது. ஆனாலும் பியானோவை உதறிவிட்டு, காதலுக்காக மேலே வருகிறாள். சொற்களை விழுங்கிவிட்டு வாழ்ந்தவள் அவள். பியானோவின் இசையையும் விழுங்கிவிட்டு தன் வாழ்க்கையைத் தொடங்குகிறாள்.

ஒருமுறை பார்க்கலாம்.

1. எந்த வயதில் சினிமா பார்க்க ஆரம்பித்தீர்கள்? நினைவு தெரிந்து கண்ட முதல் சினிமா. என்ன உணர்ந்தீர்கள்?

நினைவில்லை. சில சமயம் இப்படி யோசித்திருக்கிறேன். யார் நமக்கு முதலில் ஏதேனும் ஒரு வார்த்தையைச் சொல்லிக்கொடுத்திருப்பார்கள் என்று. விடை தெரியாத கேள்வியே இது. நாமாக நினைத்துக்கொள்ளவேண்டியதுதான். பொன்வண்டு என்கிற வார்த்தையை யார் சொல்லிக்கொடுத்தது? நினைவில்லை. அதேபோல் எந்தப் படம் முதலில் பார்த்தேன் என்பதும் நினைவில்லை. ஆனால் என் நினைவில் தெரியும் காட்சி ஒன்று உண்டு என்று நானாக ஒன்றை நினைத்துக்கொண்டிருக்கிறேன். ஔவையார் படத்தில் வைக்கோலை யானை கட்டி போரடிக்கும் காட்சி. அந்தக் காட்சியைப் பார்த்தது நான் ஒன்றாம் வகுப்பு பார்த்தபோது இருக்கலாம்.

2.கடைசியாக அரங்கில் அமர்ந்து பார்த்த சினிமா?

சரோஜா – படம் பரவாயில்லை.

3.கடைசியாக அரங்கிலன்றிப் பார்த்த தமிழ் சினிமா எது, எங்கே, என்ன உணர்ந்தீர்கள்?

விருமாண்டி. நேற்று முன் தினம் கிரண் டிவியில் பார்த்தேன். இளையராஜாவும் கமலும் பெரும் ஆச்சரியத்தை உண்டாக்கினார்கள். அந்தக் கமல் காணாமல் போனது குறித்து வருத்தம் இருக்கிறது. பின்னணி இசைக்காக இளையராஜாவிற்கு விருது கிடைக்காதது அநியாயம் என்ற நினைப்பு மீண்டுமொருமுறை எழுந்தது. முதல்முறை படம் பார்க்கும்போது ஏற்பட்ட அதே உணர்வுகள் மீண்டும் தலைதூக்கின. ஹே ராம் பாதிப்பில் வரும் ஒன்றிரண்டு காட்சிகள், சமய சந்தர்ப்பம் இல்லாமல் கிரேஸி மோகன் டைப்பில் கமல் அடிக்கும் ஒன்றிரண்டு ஜோக், கடைசியில் படம் கமர்ஷியலாகத் தடம்புரள்வது என… இருந்தாலும் விருமாண்டி நல்ல படம். மிகச்சிறந்த படமாக வந்திருக்கவேண்டியபடம்.

4.மிகவும் தாக்கிய தமிழ் சினிமா?

ஹேராம்.

5-அ. உங்களை மிகவும் தாக்கிய தமிழ் சினிமா-அரசியல் சம்பவம்?

பாட்ஷா திரைப்பட மேடையில் ரஜினி ஜெயலலிதாவைக் கண்டித்தது.

5-ஆ. உங்களை மிகவும் தாக்கிய தமிழ் சினிமா-தொழில்நுட்ப சம்பவம்?

ஏ.ஆர். ரகுமானின் வரவு.

6.தமிழ் சினிமா பற்றி வாசிப்பதுண்டா?

மிகவும் ஆர்வத்துடன் வாசிப்பேன். விட்டல்ராவின் தமிழ்சினிமாவின் பரிமாணங்கள் ஒரு சிறந்த புத்தகம். செழியனின் பேசும் படம், மகேந்திரனின் நடிப்பு என்னும் கலை, தியடோர் பாஸ்கரனின் எம் தமிழர் செய்த படம், ஜெயகாந்தனின் ஓர் இலக்கியவாதியின் கலையுலக அனுபவங்கள், மின்னல் என்ற புனைப்பெயரில் ஒருவர் எழுதிய புத்தகம், சுஜாதாவின் பார்வை 360, இன்னும் பல.

7.தமிழ் சினிமா இசை?

பார்த்திபன் ‘உள்ளே வெளியே’ திரைப்படத்தில் இசை @ இளையராஜா என்று டைட்டில் கார்டில் போட்டார். நானும் அக்கட்சிதான். தமிழ் சினிமா இசை @ இளையராஜா.

8. தமிழ் தவிர வேறு இந்திய, உலக மொழி சினிமா பார்ப்பதுண்டா? அதிகம் தாக்கிய படங்கள்?

கடந்த இரண்டுமூன்று வருடங்களாக நிறையப் பார்க்கிறேன். நல்ல மலையாளப் படங்கள் மிகவும் பிடிக்கும். நிறைய உலகப் படங்களயும் பார்க்கிறேன். தாக்கிய படங்கள் பல. Life is beautiful, பதேர் பாஞ்சாலி, சூரஜ் கா சாத்வன் கோடா, Amistad எனப் பல.

9. தமிழ் சினிமா உலகுடன் நேரடித்தொடர்பு உண்டா? என்ன செய்தீர்கள்? பிடித்ததா? அதை மீண்டும் செய்வீர்களா? தமிழ் சினிமா மேம்பட அது உதவுமா?

இல்லை.

10. தமிழ் சினிமாவின் எதிர்காலம் பற்றி என்ன நினைக்கிறீர்கள்?

மோசமில்லை.

11.அடுத்த ஓராண்டு தமிழில் சினிமா கிடையாது, மற்றும் சினிமா பற்றிய சமாச்சாரங்கள், செய்திகள் எதுவுமே பத்திரிகைகள், தொலைக்காட்சி, இணையம் உள்ளிட்ட ஊடகங்களில் கிடையாது என்று வைத்துக்கொள்வோம்? உங்களுக்கு எப்படியிருக்கும்? தமிழர்களுக்கு என்ன ஆகும் என்று நினைக்கிறீர்கள்?

எனக்கு எரிச்சலாகத்தான் இருக்கும். என்னதான் பல படங்களைப் பார்த்தாலும், மொக்கையாக இருந்தாலும் தமிழ்ப்படம் பார்க்காமல் இருக்கமுடியுமா என்ன. அதிலும் ரஜினி படத்தை, முதல் நாள் முதல் ஷோவில் பார்க்காமல் என்ன வாழ்க்கை வேண்டியிருக்கிறது. :)) கருணாநிதிக்கும் நேரம் நிறையக் கிடைக்கும் என்று மட்டும் சொல்லிக்கொள்ள ஆசைப்படுகிறேன். 🙂

பதிவு போட அழைத்த சுரேஷ்கண்ணன், ஜெ. ராம்கி ஆகியோருக்கு நன்றி. மோகந்தாஸ் என்னை அழைக்கவில்லை, மிரட்டினார். அதனால் அவருக்கு நன்றி கிடையாது. 😛

அழைக்க விரும்புகிறவர்கள் என்கிற column கொஞ்சம் பயமாக இருக்கிறது. தப்பித் தவறி சாருநிவேதிதா என்று எழுதினால், நீ ரஜினிகாந்தைக் கூப்பிட்டியா என்பார் என்பது குறித்த பயம் இருக்கிறது. தமிழ்ப்படங்களைப் பற்றி சாருவிடம் கேட்க கேள்விகள் அதிகம் இல்லை என்பதால் அவரை அழைக்காமல் இருப்பதும் நல்லதுதான். 🙂

நான் அழைக்க விரும்புகிறவர்கள்:

சந்திரசேகர் கிருஷ்ணன் (இவரது எழுத்து நடை எனக்குப் பிடித்தது என்பதால்.)

சுகா (இவர் திரைப்படத் துறையில் நேரடியாகப் பங்கு பெற்றிருப்பதால்.)

இட்லிவடை (இவர் சம்பந்த சம்பந்தமில்லாமல் எழுதுவதைக் கேட்க விரும்புவதால்.)

ஜெயஸ்ரீ கோவிந்தராஜன் (எப்படியும் எழுதப்போவதில்லை என்பதால்.)

சேதுபதி அருணாசலம் (திரைப்படங்கள் பற்றிய ரசனை கொண்டவர் என்பதால்.)

பின்குறிப்பு: இனிமேல் இதுபோன்ற ஆட்டைல சேர்க்காதீங்க சாமி. 🙂

படம் ஆரம்பித்த சில நிமிடங்களிலெல்லாம் நெளிய ஆரம்பித்துவிட்டேன். தொலைக்காட்சிகளில் வரும் மெகா சீரியல் போல ஆளாளுக்கு பேசும் வசனங்கள். ஒரு நல்ல கதையை கமர்ஷியலாக்குகிறேன் என்று அதீத தன்னம்பிக்கையில் (அகம்பாவத்தில்) கதையைக் கூறு போட்டு, ‘ஒரு சீன் பசுபதி சார், அடுத்த சீன் வடிவேலு சார்’ என்று யோசித்துவிட்டார் பி.வாசு. வடிவேலு வரும் காட்சிகள் மருந்துக்கும் சிரிப்பைத் தருவதில்லை. பசுபதியிடம் ‘சீரியஸ் கேரக்டர்’ என்று வாசு மிரட்டியிருப்பார் என நினைக்கிறேன். எப்போதும் ஒரு சோகத்தை வலிய வைத்துக்கொண்டு உயிரை எடுக்கிறார். ரஜினியின் என்ட்ரியின் போது 75 ஆண்டுகால சினிமாவிற்கு இப்பாடல் சமர்ப்பணம் என்று ஒரு வரியைப் போட்டு ஒரு பாட்டையும் போடுகிறார்கள். 75 ஆண்டுகால சினிமாவின் மீது வாசுவுக்கு என்ன கோபமோ, பழிதீர்த்துவிட்டார். இசை ‘சின்னப்பையன்’ என்பதை நிரூபித்துவிட்டார்.

வடிவேலு காட்சிகளையெல்லாம் ஒட்டுமொத்தமாக நீக்கிவிட்டு, ஒரு சின்ன கதையை அடிப்படையாக வைத்து, நேர்க்கோட்டுப் படமாக, உருப்படியாக எடுத்திருக்கலாம். அதற்குத் திறமை வேண்டும். வாசுவின் திறமை நாம் அறிந்ததே. திரைக்கதை என்றால் என்னவென்றே தெரியாது என்பதை கற்பூரம் அடித்து சத்தியம் செய்து, பணக்காரன், உழைப்பாளி, சாது, தாலாட்டு கேட்குதம்மா, கட்டுமரக்காரன் எனப் பல படங்களில் நிரூபித்தவர்தான் அவர். அதை மீண்டும் இன்னொருமுறை அழுத்தம் திருத்தமாக நிரூபிக்கிறார். படத்தில் அழுத்தமான காட்சியோ, அழுத்தமான வசனமோ, மனதைக் கொள்ளை கொள்ளும் நல்ல நடிப்போ எதுவும் கிடையாது. பிடித்து வைத்த பிள்ளையார் மாதிரி முகங்களைக் காட்டிக்கொண்டு, ஆளாளுக்கு உளறித் திரிகிறார்கள். இதில் நரிக்குறவர் இனத்தைப் பெருமைப் படுத்துகிறேன் என்று படுத்தித் தள்ளிவிட்டார். ஆனால் ரஜினிக்கு ‘இதெல்லாம் போணிக்காகாது’ என்பது கூடவா தெரியாது?

அண்ணாமலை வெளிவரும் முன்பு ஒரு கூட்டத்தில் பேசிய ரஜினி, ‘அண்ணாமலை வெள்ளிவிழா படமாக அமையும். நஷ்டமானால், தயாரிப்பாளர்களுக்கு பணத்தைத் திருப்பித் தருகிறேன்’ என்று சொன்னார். அவர் சொன்னது போலவே அண்ணாமலை வெள்ளிவிழா படமாக அமைந்தது. குசேலன் படத்தின் வெளியீட்டுவிழாவில் இப்படம் 25 வாரங்கள் ஓடும் என்றார் ரஜினி. 25 வாரங்கள் ஓடுவதற்கு இந்தப் படத்தில் என்ன இருக்கிறது? திடீர் திடீரென்று பாடல்களும், சம்பந்தமில்லாத காட்சிகளும் என கத்தரித்துச் சேர்த்த பிட்டு படம் போலவே ஓடுகிறது குசேலன். மூன்று குழந்தைகள் மட்டுமே அமைதியாக நடித்திருக்கிறார்கள். அவர்கள் நன்றாக நடித்துவிடுவார்களோ என்கிற சந்தேகம் வந்ததோ என்னவோ இயக்குநருக்கு, அவர்கள் வரும் காட்சிகளை ஒரேடியாகக் குறைத்துவிட்டார்.

படத்தில் ரசிக்கத்தக்க காட்சிகள் இரண்டே இரண்டு. ஒன்று, ஆர். சுந்தரராஜன் ரஜினியைக் கேள்வி மேல் கேள்வி கேட்கும் வசனம். அடுத்து வடிவேலு ரஜினியைப் பார்த்தவுடன், ‘பார்த்துட்டேன்’ என உடலை வளைத்து ஹைபிட்ச்சில் அலறும் காட்சி. வேறெந்தக் காட்சிகளும் மனதில் கொஞ்சம் கூட ஒட்டுவதில்லை. பெரும் எரிச்சல் தரும் பாடல்களும், மட்டமான பின்னணி இசையும், சந்திரமுகி, அண்ணாமலை பார்ட் 2 என்று சொல்லி வாசு அடிக்கும் கொட்டங்களும் தாங்கமுடியாதவை. இதில் ‘தலைவா நயந்தாராவையே பார்க்கிறியே எங்களைப் பார்க்கமாட்டேன்கிறியே’ போன்ற வசனங்கள் எல்லாம் கண்ணில்படாமல் போகின்றன.

கடைசி 15 நிமிடங்கள் படம் செண்ட்டிமெண்டாக அமைந்து, படத்துக்கு வந்த எல்லாப் பெண்களையும் ஈர்த்துவிடுகிறது. தன் ஆரம்பகால படங்களில் நாம் பார்த்திருக்கும் ரஜினியின் எதார்த்தமான நடிப்பை இந்த 15 நிமிடங்களில் பார்க்கமுடியும். அசர வைக்கிறார். சின்ன இடத்தில்கூட எல்லை தாண்டாமல், சறுக்காமல், அவர் மேடையில் பேசும் விதமும், கண் கலங்கி கண்ணீர் விடும் இடமும் எல்லாரையுமே கவர்கிறது. கடைசி 15 நிமிடங்களால் மட்டும் வெள்ளிவிழா சாதனை புரிந்த ‘காதலுக்கு மரியாதை’, ‘பாரதி கண்ணம்மா’, ‘லவ் டுடே’, ‘சந்திரமுகி’ வரிசையில் இந்தப் படமும் சேர்ந்தாலும் ஆச்சரியப்படுவதற்கில்லை. நாடகம் போன்ற ஒரு படம், க்ளைமாக்ஸில் பெண்களை ஈர்க்கும் படமாகிவிடுகிறது. இதில் அசந்துதான் ரஜினியும் 25 வாரங்கள் என்று சொல்லியிருக்கவேண்டும். பி.வாசுவின் திறமையை ஆணித்தரமாக நிரூபித்திருக்கும் இப்படம், 25 வாரம் ஓடிவிட்டால், தமிழ்நாடு என்னாகும்? அதற்கான வாய்ப்பிருக்கிறது என்பதுதான் சோகம் தரும் விஷயம்!

மதிப்பெண்கள்: 39/100

இன்னும் விமர்சிக்க என்னவிருக்கிறது என்ற அளவிற்கு ஆளாளுக்கு விமர்சித்தாகிவிட்டது. தசாவதாரத்தைப் பார்த்துவிட்டு விமர்சிக்காதவர்களுக்கு வலைப்பதிவர்கள் சங்க அட்டை கிடைக்காது என்று கேள்விப்பட்டேன். தசாவதாரம் பற்றிய என் எண்ணங்களைச் சொல்லி, வலைப்பதிவாளர்கள் சங்கத்தில் என் பெயரை தக்க வைத்துக்க்கொள்ளவேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டுள்ளது. இதைத்தவிர வேறு என்ன காரணம் இருந்திருக்கமுடியும் தசாவதாரம் பற்றிய எண்ணங்களைச் சொல்ல?

அடியேன் ரங்கராஜன் நம்பி என்கிற கமலின் கர்ஜனையில் நம்மை உள்வாங்கிக்கொள்ளும் படம், ரங்கநாதர் சிலை கடலுக்குள் வீசி எறியப்பட்டதும் தியேட்டரில் நம்மைத் துப்பிவிடுகிறது. மீண்டும் சுனாமியில் நம்மை உள்ளிழுத்துக்கொள்கிறது. இந்த பத்து நிமிஷத்திற்காகத்தான் இவ்வளவு ஆர்பாட்டமுமா என்கிற எண்ணம் ஏற்பட்டுப்போகிறது. கல்லை மட்டும் கண்டால் கடவுள் கிடையாது என்கிற பொருளே அற்ற வாலியின் வரியில் பாடலும் அது படமாக்கப்பட்ட விதமும் அமர்க்களமாகத்தான் இருக்கிறது. சைவ மன்னன் கடவுள் இல்லை என்று சொல்லவில்லை. வைணவக் கடவுளான ரங்கநாதர் இல்லை என்றே சொல்லுகிறான். அப்படியிருக்க ஏன் கல்லை மட்டும் கண்டால் கடவுள் கிடையாது ரங்கராஜன் நம்பி பாடுகிறார் எனத் தெரியவில்லை. கேயாஸ் தியரி என்று கமல் கதையளக்க கிராஃபிக்ஸ் பட்டாம்பூச்சி சிறகடித்துப் பறக்கிறது. உண்மையில் இந்த கேயாஸ் தியரிக்கும் ரங்கராஜன் நம்பியை மையமாக வைத்துச் சொல்லப்பட்டிருக்கும் சைவ வைணவ மோதலுக்கும் படத்திற்கும் எவ்விதத் தொடர்புமில்லை. கமல் ஆரம்பத்தில் பேசத் தொடங்கும்போது நாம் 12ஆம் நூற்றாண்டுக்குப் போகவேண்டிய தேவையுள்ளது என்று சொல்லி என்னவோ காரணம் சொல்கிறார். ஆனால் எனக்குத் தெரிந்தவரை இந்த சைவ வைணவ மோதல் படத்திற்கு அவசியமே இல்லாத ஒன்று. பிராமணக் காட்சிகளின்மேல் கமலுக்கிருக்கும் காதல் நாம் அறிந்ததே. தொடர்ந்து நாத்திகக் கருத்துகளைச் சொல்லி வரும் கமல், தொடர்ந்து பிராமணர்கள் தொடர்பான காட்சிகளைத் தன் படத்தில் காண்பிக்காமல் இருப்பதில்லை. தனக்குத் தேவையான விளம்பரங்களைப் பெற இதுபோன்ற காட்சிகளையும், தனக்கு முற்போக்கு முகம் தரும் கருத்துகளைப் படம் முழுக்க அள்ளி வீசியுமிருக்கும் கமலின் பேனா மறந்தும் இஸ்லாமிய, கிறிஸ்துவ மதம் பக்கம் திரும்பிடவில்லை. பேனா முனை முறிந்துவிடும் அபாயம் பற்றித் தெரிந்திருப்பதால், ‘இந்து மதமே அபயம்’ என்கிறார் கமல். ஸூடோ செக்யூலர்களின் தொடர் ஓட்டத்தில் கமலுக்கு இல்லாத இடமா, அன்போடு அழைத்து ஏற்றுக்கொள்கிறது ‘எவ்வளவு நல்லவண்டா’ மதம்.

கமலின் நடிப்பைப் பற்றியும் கமலின் கடும் உழைப்பைப் பற்றியும் சொல்லப் புதியதாக ஒன்றுமில்லை. அதே ஆர்வம், அதே அர்ப்பணிப்பு, அதே உழைப்பு. அசர வைக்கிறார் என்பதில் மாற்றுக்கருத்தில்லை. இந்த முறை மேக்கப் கமலுக்கு ஒத்துழைக்க மறுத்திருப்பதுதான் ஆச்சரியம். தெலுங்கு பேசும் நாயுடுவும் புரட்சி செய்யும் தலித் கிறித்துவ போராளியும் கமலோடும் அதன் மேக்கப்போடும் ஒட்டிப்போவதுபோல் மற்ற வேஷங்கள் ஒட்ட மறுக்கின்றன. அவர் போட்டிருக்கும் ஐயங்கார் வேஷமும் எப்போதும்போல் ஒட்டிப்போகிறது, மேக்கப் இல்லாமலேயே. மொட்டைப் பாட்டியும் அவ்தார் சிங்கும் ஜார்ஜ் புஷ்ஷும் தங்கள் முகம் எப்போது பிய்ந்து விழுமோ என்கிற பயத்துடன் நடிப்பது போலவே இருக்கிறது. குரலில் வித்தியாசம் காண்பிக்கிறேன் என நினைத்துக்கொண்டு, சன் டிவி மூப்பனார் பேசிய தமிழுக்கே சப்-டைட்டில் போட்ட தேவையை நினைவுக்குக் கொண்டுவந்துவிட்டார் கமல்.

உடல் மொழியைப் பொருத்த வரையில் பாட்டியின் குறுகலான உடலமைப்பை கடைசிவரை காப்பாற்றுவதில் கமல் ஜெயிக்கிறார். அதேபோல் தெலுங்கு நாயுடுவும் பூவரகனும் தங்கள் உடல்மொழியை சிறப்பாகவே வெளிப்படுத்துகிறார்கள். அவ்தார் சிங்கின் உடல்மொழியும் பேச்சும் செயற்கைத்தனமாக இருக்கிறது. இப்படி பத்துவேடங்களைப் பத்து பேர் செய்திருக்கிறார்கள் என்கிற எண்ணம்வர கமல் எடுத்துக்கொண்டிருக்கும் தீவிரமான உழைப்பு நிச்சயம் பாராட்டப்படவேண்டியதே. ஆனால் கதை? உலகம் சுற்றும் வாலிபன், குருவி என அதன் தொடர்ச்சியில் வந்திருக்கும் இன்னொரு அம்புலிமாமா கதை. ஒரு வணிகப்படத்திற்கு அம்புலிமாமா கதை போதுமானதே. எந்தவொரு படமும் பார்வையாளர்களையும் பங்கேற்பாளர்களாகச் செய்யும்போது வெற்றி பெறுகிறது. ஆனால் பெரும்பாலான வணிகப்படங்களில் இது சாத்தியமல்ல. ஆனால் அவை பார்வையாளர்களைப் பங்கேற்பாளர்களாக மாற்றாமல், பார்வையாளர்களாக வைத்துக்கொண்டு, படத்தின் ஆரம்பம் முதல் கடைசி வரையில் வேறு எதைப் பற்றியும் சிந்திக்கவிடமால் கட்டிப்போடுவதில் பெரும் கவனம் கொள்கிறது. இதுவே கில்லி முதல் சிவாஜி வரையிலான வணிகப்படங்களின் முக்கிய நோக்கம். அந்த மூன்று மணி நேரத்தில் பார்வையாளர்களை லாஜிக் பற்றியோ படத்தில் தெரியும் சிறிய குறைகளைப் பற்றிப் பெரியதாக நினைக்கவோ நேரம் கொடுக்காமல், படத்தை செறிவாக அடைக்கப்பட்ட பண்டமாக மாற்றுவதில் தீவிர கவனம் கொள்கின்றன. இதைத் தவற விட்டிருக்கிறது தசாவதாரம். லாஜிக் ஓட்டையை அடிப்படையாக வைத்துக்கொள்வதில் தவறில்லை. ஆனால் அதன்மேல் கட்டப்படும் காட்சிகளில் லாஜிக் தவறில்லாமல் பார்த்துக்கொள்வது மிக முக்கியமானது. திரைக்கதை ஆசிரியராக இதில் பெரும் கோட்டை விட்டிருக்கிறார் கமல்.

அமெரிக்காவிலிருந்து வரும் வில்லன் கமலுக்கு தமிழ்நாட்டில் இருக்கும் எல்லா சந்து பொந்துகளும் தெரிந்திருக்கிறது. அவர் பைக் ஓட்டுவதுபோல் தமிழ்நாட்டில் யாரும் பைக் ஓட்டமுடியாது. அப்படி ‘ஓட்டியிருக்கிறார்’ கமல். இந்த வில்லன் கமல் செய்யும் அக்கிரமங்களுக்குச் சற்றும் இளைத்ததல்ல, பகுத்தறிவு பேசிக்கொண்டு திரியும், அறிவியல் முனைவரான இன்னொரு கமல் செய்யும் ஓட்டுதல்கள். எப்படியும் கீழே விழும்போது அங்கே கார்கோ இருக்கப்போகிறது, அதன் கம்பி தட்டி மயக்கமாகப் போகிறோம் என்பதை முடிவு செய்தபின்பு ஏன் அத்தனை இழுவை அந்தக் கிருமியும் கமலும் கார்கோவில் ஏற எனத் தெரியவில்லை. மிக நீண்ட காட்சிகள் பொறுமையைச் சோதிக்கின்றன. கார்கோவிலிருந்து வரும் முனைவர் கமல் வசம் ஒரு ஐடி கார்டு கூட இருக்கக்கூடாது. ரா பிரிவின் உயரதிகாரி கிட்டத்தட்ட ஒரு லூஸு. இரண்டு நிமிடங்களில் போலிஸிடம் சொல்லியிருந்தால் தீர்ந்திருக்கவேண்டிய பிரச்சினையை திரைக்கதையாளர் கமல் பெருமாளுக்குச் சொல்லிவிடுகிறார். கலிகாலம் என்று பெருமாளும் ஓடுகிறார். உண்மையில் பைத்தியகாரப் பாட்டியாக வரும் கமல் செய்யும் பைத்தியக்காரத்தானங்களே மிக்குறைவு என்னுமளவிற்குப் பைத்தியக்காரத்தனங்கள் செய்கிறார்கள் மற்ற எல்லாரும். இருநூறு முகவரிகளில் சரியாகச் சிதம்பரம் போகிறார்கள் வில்லன் கமலும் மல்லிகா ஷெராவத்தும். ஒரு போலிஸ் தப்பித்து ஓடுகிறார். அவர் சென்று யாரிடமும் சொல்வதில்லை அறிவியலறிஞரான கமல்தான் நல்லவர் என்று. அவர் என்ன செய்துகொண்டிருந்தார்? யாருக்கும் தெரியாது. நட்டநடுத் தெருவில் மல்லிகா ஷெராவத்தைச் சுடுகிறார் வில்லன் கமல். ஆனால் போலிஸ் அறிவியலறிஞரை தீவிரவாதியாக அறிவிக்கிறது. மல்லிகா ஷெராவத் மார்பையும் இடுப்பையும் பிருஷ்டத்தையும் ஆட்டிவிட்டு, கடைசியில் தலையையும் ஆட்டிவிட்டுச் சாகிறார். இவரால் வேறெந்தப் பயன்களும் இல்லை, ஐந்து நிமிடங்கள் குஜாலான காட்சிகள் இருந்தது என்பதைத் தவிர. ஜெயப்பிரதாவைப் பற்றிச் சொல்ல அதிகமில்லை, கொடுமை என்பதைத் தவிர. அவ்தார் சிங் சீக்கிரம் செத்தால் நல்லது என்பதுபோல நடிக்கிறார். இந்தக் கொடுமைகளிலிருந்து நம்மையும் படத்தையும் கொஞ்சம் காப்பாற்றுகிறது நாயுடு பாத்திரம். அவர் தமிழே அழகு. மொபைல் ரிங்டோன் என்று தெரியாமல் பாட்டை ரசித்து ஆடுமிடமாகட்டும், எப்படி போலிஸ் துன்புறுத்துவார்கள் என்று லெக்சர் கொடுக்குமிடமாகட்டும் சிரிப்பை வரவழைக்கிறார். அதேபோல் தலித் இளைஞனாக வரும் கமலின் நடிப்பும் கொஞ்சம் ஆசுவாசம் தருகிறது. ஆனால் கதையமைப்பைப் பொருத்தவரை இக்கதாபாத்திரமும் அசாருதீன் மாதிரி வந்து யாருக்குமே புரியாமல் என்னவோ பேசும் அப்பாவி முஸ்லிமும் அவசியமே இல்லாத பாத்திரங்கள்.

அறிவியலறிஞர் கமலின் தந்தையின் பெயர் ராமசாமி நாயக்கர். இசைக் ‘கலைஞர்.’ இவை இரண்டும் போதாதா நாத்திகக் கருத்துகளைப் பேச? படம் முழுக்க நேரம் கிடைக்கும்போதெல்லாம் கமல் நாத்திகம் பரப்பித் தள்ளுகிறார். ஆனால் காட்சி அமைப்பைப் பார்த்தால் ஆத்திகத்தை ஆதரிக்கும் காட்சிகளாக வருகின்றன. ‘நான் நிச்சயம் அரசியலுக்கு வரமாட்டேன்’ என்று சொன்ன மறுநிமிடமே ‘ஆனா நாளைக்கு என்ன நடக்கும்னு எனக்குத் தெரியாது’ என்று சொல்லிக் குழப்பும் ரஜினிக்கும் மேலாகக் குழப்புகிறது நாத்திகக் கருத்துகளும் ஆத்திகக் காட்சிகளும். கமல் எந்தப் பாலத்திலிருந்து எப்போது குதித்தாலும் எப்படியாவது ஒரு வண்டி வந்து அவரைக் காப்பாற்றிவிடுகிறது. எப்படி வண்டி வந்தது? அப்படி ஒரு வண்டியில் ஸ்ரீ ராமஜெயம் என்று எழுதப்பட்டிருக்கிறது. ஆனால் கமல் கடவுள் இருந்திருக்கலாம் என்பார். அந்தக் கல்லும் ஒரு கடவுள். அதுவும் சுனாமி வழியாக வந்து தன்னைக் கரைசேர்த்துக்கொண்ட கடவுள்.

பகுத்தறிவு பேசும் அறிவியலறிஞர் கமலுக்கு மூளை இல்லையோ என யோசிக்கவைக்கும் கிளைமாக்ஸ் வசனங்கள் கமலின் டாப் நகைச்சுவை. சுனாமியில் பத்தாயிரம் பேர் சாகிறார்கள். ஆனால் கிருமி பரவியிருந்தாலோ தமிழகமே, ஏன் இந்தியாவே இல்லாமல் போயிருந்திருக்கும். அப்படியானால் ஒரு பகுத்தறிவுவாதி எப்படி யோசிக்கவேண்டும்? நல்லவேளை சுனாமி வந்தது என்றுதான் யோசிக்கவேண்டும். ஆனால் அறிவியலறிஞர் கமலோ ராமசாமி நாயக்கரின் மகன். அவர் கேட்கிறார், பத்தாயிரம் பேர் செத்ததுதான் கடவுளோட செயலா என்று. அந்தப் பகுத்தறிவு நமக்கு வராது என்று ஏற்கெனவே புரிந்துவிட்டதால் அது பற்றிப் பேச ஒன்றுமில்லை என்பதும் தெரிந்துவிடுகிறது. பகுத்தறிவு அதோடு நிற்பதில்லை. ஒரு இஸ்லாமியர் சொல்கிறார், நாம இருநூறு பேர் மசூதிக்குள் இருந்ததால்தான் தப்பித்தோம் என்று. அப்போது அங்கே யாரும் கேள்விகள் எழுப்பவதில்லை, செத்த பத்தாயிரம் பேருக்கு என்ன பதில், அதுதான் அல்லாவின் கருணையா என்று. ஏனென்றால் பகுத்தறிவு பேசுபவராக வரும் கமல் பிறந்தது தமிழ்நாட்டில். அவர் எங்கு வேலைக்குச் சென்றாலும், என்ன டாக்டர் பட்டம் பெற்றாலும் அவருக்குத் தெரிவதென்னவோ தமிழகம் தந்த பகுத்தறிவு மட்டுமே. இந்து மதத்தை விமர்சிப்பது நடுநிலைமை, மற்றெந்த மதத்தையும் பாராட்டுவதும், விமர்சிக்காமல் இருப்பதும் முற்போக்கு என்பது கமலுக்கு மிக நன்றாகத் தெரிந்துவிட்டிருக்கிறது. அறிவியலறிஞர் கமலை நாயுடு விமர்சிக்கும்போது தேவையே இல்லாமல் கேட்கிறார், ‘நீ ஐஎஸ்ஐயா, அல் குவைதாவா’ என்று. என்னடாவென்று பார்த்தால், கடைசியில் ஒரு இஸ்லாமியரிடம் அதே கேள்வியைக் கேட்கவேண்டியிருக்கிறது. முதலில் ஒரு காட்சியில் இதைச் சொல்லாமல் கடைசியில் மட்டும் கேட்டுவைத்தால் வரும் எதிர்ப்பு எப்படியிருக்கும் என்பது கமலுக்குத் தெரியும் என்பது நமக்குத் தெரியும். ஆனால் அரசியலில் இந்தப் பாகுபாடு கமலுக்கு இல்லை. உச்சகட்ட காட்சியில் கருணாநிதி வரப்போகிறார் என்றதுமே சுனாமியைப் பார்வையில் ஜெயலலிதா வந்துவிடுகிறார். ஏனென்றால் நிஜக்கமல் பிறந்ததும் தமிழ்நாடு என்பதால் அவருக்கு எப்படி இருக்கவேண்டும் என்று தெரிந்திருக்கிறது. இந்து மதத்தின் மீது வைக்கும் விமர்சன ‘தைரியம்’, அரசியலின் மீது கிடையாது. நல்லதுதான், இல்லையென்றால் அடுத்த ஆட்சியில் அடுத்த படம் வருமா என்பது யாருக்குத் தெரியும். ‘சண்டியரை’ ‘விருமாண்டியாக்கிய’வரிடம் மோத யாருக்குத் தைரியம் வரும்? மோதவேண்டுமென்றால் இருக்கிவே இருக்கிறது ஒரு ‘தமிழ்நாட்டு செக்யூலரின்’ வழி. பிறகென்ன கவலை?

வசனகர்த்தாவாக கமல் அதிகம் சொதப்பிய படம் இதுவாகத்தான் இருக்கும். ஒரு வசனம் என்பது அது பேசும் ஒரு கதாபாத்திரத்தை வடிவமைப்பது என்பதைக்கூடவா கமல் புரிந்துகொள்ளவில்லை? மிகவும் சீரியஸான கட்டங்களில் ஆளாளுக்கு கிரேஸித்தனமாக வசனம் பேசிக்கொண்டு திரிகிறார்கள். அறிவியலறிஞரில் தொடங்கி, லூஸு பாட்டியிலிருந்து, அவ்தார் சிங் வரை எல்லாரும் நாயுடு மாதிரியே பேசிக்கொண்டு திரிகிறார்கள். போதாதற்கு நேரம்கெட்ட நேரத்தில் ஜோக்கடிப்பதாக நினைத்துக்கொண்டு உளறிக்கொட்டும் நாகேஷும் கே.ஆர். விஜயாவும். இப்படி ஆளாளுக்குப் பேசும் வசனங்களில் படம் பல காட்சிகளில் கிரேஸி மோகன் நாடகம் போல ஆகிவிட்டது. இந்த சொதப்பலில் சில நல்ல வசனங்கள் நினைவுக்கு வராமலேயே போயிவிடுகின்றன. (‘உங்கள மாதிரி ஒரு தெலுங்கன் வந்து தமிழைக் காப்பாத்துவான் சார்’ – நான் ரசித்த வசனத்தில் ஒன்று.)

பின்னணி இசையில் பேரிசைச்சலே முதன்மை பெறுகிறது என்றாலும் மோசமில்லை. குறிப்பாக நாயுடு ‘தெலுங்கா’ என்று கேட்கும் காட்சியில் வரும் இசை. பாடலில் கல்லை மட்டும் கண்டால் பாடலும் முகுந்தா முகுந்தா பாடலும் நன்றாக இருக்கின்றன. முகுந்தா முகுந்தா பாடலில் தோல் பாவைக்கூத்து காட்டுகிறார் பிராமணரான அசின். எனக்குத் தெரிந்து எந்த பிராமணரும் தோல் பாவைக்கூத்து செய்வதில்லை. மண்டிகர் சாதியைச் சேர்ந்தவர்களே தோல் பாவைக்கூத்து செய்கிறார்கள்.

ஒளிப்பதிவின் குளுமை படம் முழுக்க வரும் கிராஃபிக்ஸில் காணாமல் போய் ஒருவித எரிச்சலே காணக் கிடைக்கிறது. நெட்டைக் கமல் வரும் பெரும்பாலான காட்சிகளில் அவர் தலை பாதி தெரிவதில்லை. நெட்டைக் கமலைப் பார்த்து பேசுவதாக நினைத்துக்கொண்டு ஆளாளுக்கு எங்கோ பார்த்துக்கொண்டு பேசுகிறார்கள். கிராஃபிக்ஸ் கோளாறு. அதிகம் செலவு செய்துவிட்டால் பிரம்மாண்டம் வந்துவிடாது என்பதற்கு குருவியும் தசாவதாரமும் உதாரணங்கள். சிவாஜி திரைப்படத்தின் பிரம்மாண்டம் அதன் செலவுகளில் மட்டுமில்லை, ஷங்கரின் திறமையில் உள்ளது.

பல லாஜிக் ஓட்டைகளுக்கு மத்தியில், நாத்திகப் பிரசாரத்திற்கு மத்தியில், ஒட்டாத மேக்கப்புகளூக்கு மத்தியில் கதையையும் சுவாரஸ்யமான காட்சிகளையும் கண்டுபிடிக்கவேண்டியிருக்கிறது. அசின் நன்றாக நடித்திருப்பதும், நாயுடு கொண்டு வரும் சிரிப்பும் இல்லாவிட்டால் படத்தை குப்பையாகச் சேர்த்திருந்திருக்கலாம். கமலின் உழைப்பை மட்டும் மனதில் கொண்டு, மாறுவேடப் போட்டி பார்ப்பது போல் பார்க்கலாம்.

கடைசியாக ஒரேயொரு சந்தேகம். ‘தசாவதாரம்’ என்பது தமிழ் கிடையாது. எப்படி இந்தப் படத்திற்கு வரிச்சலுகை தந்தார்கள்? சிவாஜி படம் வந்தபோது அதற்குப் பெயர்ச்சொல் என்கிற விளக்கம் தரப்பட்டது. இதற்கு என்ன விளக்கமோ? பேசாமல் தன்னைப் புகழும் எந்தவொரு நடிகரின் படத்திற்கும் வரிவிலக்கு தரலாம் என்று அரசு அறிவித்துவிடலாம். கேள்விகள் எழாது.

மதிப்பெண்கள்: 41/100

மக்கள் தொலைக்காட்சியில் ‘உலக ரஷ்யத் திரைப்படங்கள்’ வரிசையில் ‘மூன்று கடல்களுக்கு அப்பால்’ (A Journey beyond three seas) படத்தைக் காண்பித்தார்கள். படத்தின் ஆரம்ப முன்னோட்ட சட்டங்களில் ரஷ்யப் படத்தின் கதாநாயகனின் படத்தோடு நர்கிஸ் படத்தையும் பத்மினி படத்தையும் காண்பிக்க, சற்று குழம்பிப் போனேன். ரஷ்யப் படத்தில் பத்மினியும் நர்கிஸ¤ம் நடித்திருக்க, அதைப் பார்ப்பது சந்தோஷமாகத்தான் இருந்தது.

15ம் நூற்றாண்டில் இந்தியாவிற்கு வந்த முதல் ரஷ்ய யாத்ரிகர் அஃபனாஸி நிகிதியைப் பற்றிய படம் இது. அஃபனாஸி நிகிதி இந்தியாவில் சுற்றியலைந்தபோது இந்தியாவின் கலாசாரம், இந்தியாவில் அவர் கண்ட காட்சிகள் பற்றிய வர்ணனைகளுடன் இந்தியாவின் அன்றைய வர்த்தகம் பற்றி எழுதி வைத்திருக்கிறார். அவர் ரஷ்யா திரும்பியதும் என்ன ஆனார் என்பதை கண்டறிய இயலாமல் போகிறது. ஆனால் அவர் எழுதிய குறிப்புகள் அன்றைய ரஷ்ய அரசின் கையில் கிடைக்க, அதை பாதுக்காத்து வைக்கிறது அரசு. அதை அடியொற்றி எடுக்கப்பட்ட படம் இது.

அஃபனாஸி நிகிதி தன் தாய்நாட்டிலிருந்து வர்த்தகப் பயணமாக ஈரான் வழியாக இந்தியா வந்தடைகிறார். (முதல் இருபது நிமிடங்கள் நான் பார்க்காததால் ஈரானில் என்ன நடந்தது என்பது தெரியவில்லை.) ஈரானில் அவர் கொண்டுவந்த பொருள்கள் எல்லாம் களவு போகின்றன. மிஞ்சுவது ஒரு குதிரை மட்டுமே. அழகான அக்குதிரையுடன் இந்தியாவில் நுழைகிறார் அ·பனாஸி. இந்தியாவிற்கு வரும் முதல் ரஷ்ய யாத்ரிகர் அவர். இந்தியச் சந்தைகளில் நடக்கும் கேளிக்கையில் ராம கதையை ஆடிப் பாடுகிறார்கள் மக்கள். அதைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் அ·பனாஸியின் குதிரை களவு போகிறது. அந்தக் குதிரையைத் திருடியது அந்நகர ஆளுநராகத்தான் இருக்கவேண்டும் என்கிறார் ராமகாதை பாடியாடும் சாது. ஆளுநரிடம் சென்று தனது குதிரையைத் திரும்பக் கேட்கிறார் அ·பனாஸி. இஸ்லாமிய அரசின் பிரதிநிதியாக அங்கு ஆளும் ஆளுநர் அ·பனாஸியைத் தன் படையில் சேர்ந்துவிடவும் மதம் மாறவும் நிர்ப்பந்திக்கிறார். அப்படிச் செய்தால் மட்டுமே அவருக்கு அவரது குதிரை திரும்பக் கிடைக்கும் என்றும் சொல்கிறார். என்ன ஆனாலும் தான் கிறிஸ்துவ மதத்தில் இருந்து இஸ்லாமிற்கு மாறமுடியாது என்று சொல்கிறார் அ·பனாஸி. நான்குநாள்கள் கெடு தரும் ஆளுநர் அதற்குள் மதம் மாற ஒப்புக்கொள்ளவேண்டும் அல்லது அஃபனாஸி ஏதேனும் வேலை தேடிக்கொண்டு அவன் அங்கு வாழத் தேவையான உத்தரவாதத்தை யாரேனும் அளிக்கவேண்டும் என்று உத்தரவிடுகிறார். அ·பனாஸிக்கு சாது ஒரு உபாயம் சொல்கிறார். இரண்டு நாளில் நகருக்கு வரும் தலைவரிடம் சென்று முறையிட்டால் பலன் கிடைக்க வழியுண்டு என்கிறார். அதேபோல் அ·பனாசியும் தலைவரின் வழியை மறித்து உதவி கேட்கிறார். தலைவர் ஏற்கெனவே அ·பனாசியை அறிந்தவர். அவர் ரஷ்யா சென்றிருந்த சமயத்தில் அவருக்கு உதவியர் அஃபனாஸி என்பதால் ஆளுநரிடம் அ·பனாசி தன் நண்பன் என்றும் அவருக்கு வேண்டிய உதவிகள் செய்யவேண்டியது ஆளுநரின் கடமை என்றும் உத்தரவிடுகிறார். குதிரையைத் திரும்பப் பெற்றுக்கொண்டு இந்தியாவைச் சுற்றத் தொடங்குகிறார் அ·பனாஸி.

இதற்கிடையில் பாம்பு கடித்து சாகக் கிடக்கும் சாம்பா என்கிற பெண்ணைக் காப்பாற்றுகிறார் அ·பனாஸி. கடும் மழைக்காலத்தில் குதிரையில் பயணம் மேற்கொள்ள முடியாது என்பதால் சாம்பாவின் வீட்டில் தங்குகிறார். அங்கு அவருக்கும் சாம்பாவிற்கும் இடையில் காதல் மலர்கிறது. ஆனால் நாடு, மதம் போன்ற பிரிவினைகளுடன் அவளை ஏற்றுக்கொள்ளமுடியாது என்பதைப் புரிந்துகொண்டு, காதலை வெளியில் சொல்லாமல், மழைக்காலம் கழிந்தவுடன் மீண்டும் புறப்படுகிறார் அ·பனாஸி.

செல்லும் வழியில் ஒரு கோயிலுக்குள் செல்ல முயல்கிறார். அவர் வெளிநாட்டவர் என்பதால் தடுக்கிறார்கள். சாது அங்கு வந்து தத்துவங்களை எடுத்துக்கூறி, தடுத்தவர்களிடம் உண்மையை விளக்க, அ·பனாஸியை கோயிலுக்குள் அனுமதிக்கிறார்கள். சாதுவிற்கு நன்றி சொல்லிவிட்டுப் புறப்படுகிறார் அ·பனாஸி.

வேறொரு ஊரில் வேறொரு பெண்ணைச் சந்திக்கிறார் அ·பனாஸி. அவர் ஒரு சிறந்த நடனப் பெண். அந்த ஊரில் சில காலம் வசிக்கும் அஃபனாஸி தன் குதிரையை விற்று அதற்கு மாற்றாகத் தங்க நாணயங்கள் பெற்றுக்கொள்கிறார். அந்த ஊரின் வைஸ்ராயைச் சந்தித்து ஊரின் மோசமான நிலையை எடுத்துச் சொல்கிறார். அவரைச் சந்திப்பதற்கு நடனப்பெண் உதவுகிறாள். வைஸ்ராயிடம் ஊரில் முதலாளிகள் கொழுத்திருக்கவும் தொழிலாளிகள் ஏழைகள் வாடவுமான நிலை இருப்பதைச் சுட்டிக்காட்டுகிறார் அ·பனாஸி. ரஷ்யாவில் அப்படி இல்லையா என்று ஏளனத்தோடு கேள்வி கேட்கும் வைஸ்ராயிடம், உலகெங்கும் இதே நிலைதான் என்று ஒப்புக்கொள்ளுகிறார் அ·பனாஸி. வைஸ்ராய் அவனை மதித்து, ரஷ்ய அரசுக்கு ஒரு கடிதமும் கொடுத்தனுப்புகிறார். நடனப்பெண்ணிடம் சொல்லிவிட்டு வேறு இடம் நோக்கிக் கிளம்புகிறான் அ·பனாஸி. அவன் மீது ஒருதலையாகக் காதல் கொள்ளும் நடனப்பெண் மனம் உடைந்துபோகிறாள்.

அ·பனாஸியின் மனம் ரஷ்யாவையும் அவனது அம்மாவையும் நினைத்து ஏங்குகிறது. மீண்டும் நாடு திரும்ப முடிவெடுக்கிறான். வரும் வழியில் சாம்பாவின் வீட்டுக்குச் சென்று மறைந்திருந்து பார்க்கிறான். சாம்பா தூளியில் தனது குழந்தையைத் தாலாட்டிக்கொண்டிருக்கிறாள். ஏக்கத்தோடு பார்க்கும் அ·பனாஸி, தன்னிடமுள்ள தங்க நாணயங்களை அவள் வீட்டு ஜன்னலில் வைத்துவிட்டு வெளியேறுகிறான்.

அவனிடம் பணம் இல்லாததால் அவனைத் தங்கள் படகில் ஏற்றிக்கொள்ள வணிகர்கள் மறுக்கிறார்கள். அவன் மாலுமியாக வருகிறேன் என்று சொல்வதையும் அவர்கள் ஏற்றுக்கொள்வதில்லை. அங்கு உடல்நலமில்லாமல் படுத்துக்கிடக்கும் சாதுவைச் சந்திக்கிறான். அவர் அவனுக்கு மீண்டும் உதவுகிறார். பாட்டுப்பாடி காசு சேர்த்து அவனுக்குத் தருகிறார். அவரிடம் விடைபெற்றுக்கொண்டு, இந்தியாவைப் பற்றிய நல்ல விஷயங்களை ரஷ்யா முழுதும் எடுத்துச் சொல்வேன் என்று கூறிவிட்டு, படகேறுகிறார் அ·பனாஸி.

உலகின் முதல் பயணக்கட்டுரையாக (உறுதியாகத் தெரியாது) இருக்கும் சாத்தியமுள்ள இப்புத்தகத்தை வாசித்திருந்தால் இப்படம் தந்த அனுபவங்களைவிடக் கூடுதலாகப் பெற்றிருக்கமுடியும் என்பது உண்மை. படம் ஒரு திக்கில்லாமல் அலைவதுபோல் ஆகிவிட்டது. உலகத் திரைப்பட வரிசையில் இதை எப்படிச் சேர்த்தார்கள் என்பது தெரியவில்லை. இந்தியாவிற்கு வரும் முதல் ரஷ்யன் அ·பனாஸி. ஆனால் அவருடன் எல்லாரும் ரஷ்யமொழியில் பிளந்துகட்டுகிறார்கள். சாம்பா (நர்கிஸ்) அவரிடம் ரஷ்யமொழியில் பேசுகிறார். ஆனால் ஹிந்தியில் பாட்டுப்பாடுகிறார். நடனப்பெண் (பத்மினி) கதையும் இதே. ரஷ்யமொழியில் பேசிவிட்டு, ஹிந்தியில் பாட்டுப்பாடி மயக்கம் போட்டு விழுகிறார். அஃபனாஸி செல்லும் ஊராக பிடார் என்கிற ஊரை மட்டுமே சொல்கிறார்கள். அவர் எந்த ஊருக்குப் போகிறார், யாரைப் பார்க்கிறார் என்பதற்கான விவரங்கள் சரியாக இல்லை. கடைசியில் எங்கேயிருந்து கப்பலேறுகிறார் என்பதும் சரியாகத் தெரியவில்லை. திடீரென்று ஒரு காட்சியில் விஜயநகரப் பேரரசைப் பார்த்திருக்கிறேன் என்கிறார் அ·பனாஸி. அடுத்த காட்சியில் அவர் இருக்கும் இடம், விஜய நகரப் பேரரசின் கட்டடக்கலையில் உருவான கோபுரங்களைக் கொண்டதாக இருக்கிறது. இன்னொரு காட்சியில், ராம், கிருஷ்ணா என ஒலிக்கும் கோயிலுக்குள்ளிருந்து மூன்று பட்டை போட்ட சைவர்கள் ஓடிவருகிறார்கள். சாது பாட்டுப் பாடிச் சொன்னதும் உடனே அயல்நாட்டவரைக் கோயிலுக்குள் அனுமதித்துவிடுகிறார்கள். சாது தானும் ஒரு அயல்நாட்டவன் என்கிறார். எங்கெங்ல்லாமோ போகிறது படம்.

நர்கிஸ¤க்கும் பத்மினிக்கும் அதிகக் கவலைகள் இருந்திருக்காது. இந்தியப் படங்களில் செய்த அதே அதீத நடிப்பு, அதே அதீத சோகம், அதே காதல் தோல்வி, கையை மடித்து முழங்கையைக் கொண்டு கண்ணை மறைத்துக் கதறல். நர்கிஸை ரஷ்யாவிற்குக் கூட்டிச் சென்றால் செலவு என்று நினைத்தார்களோ என்னவோ, நர்கிஸ¤ம் கதாநாயகனும் ரஷ்யாவைப் பார்க்கும் கனவுக் காட்சியை செட்டில் எடுத்து சேர்த்து ஒட்டிவிட்டார்கள். நர்கிஸ¤ம் பத்மினியும் தாங்கள் ரஷ்யப்படங்களில் நடித்ததாகச் சொல்லிக்கொள்ளலாம். இறந்தபின்பு அவர்களுக்கு குறிப்பெழுத உதவியாக இருந்திருப்பது இணையத்தின் மூலம் புரிகிறது. லதா மங்கேஷ்கரும் ரஷ்யப் படத்தில் பாடல்கள் பாடியிருக்கிறார். சும்மா இல்லை, அதுவும் ஹிந்திப்பாடல்!

அஃபனாஸியை இஸ்லாத்திற்கு மாறச் சொல்லும்போது அவர் அதை மறுக்கிறார் என்று படம் சொல்கிறது. ஆனால் கூகிளில் தேடினால், அவர் கடைசி காலத்தில் இஸ்லாமியராக வாழ்ந்ததற்கான சாத்தியங்களே அதிகம் என்று வருகிறது. அவர் இந்தியாவில் இருந்தததால் ரஷ்யாவில் எப்போது கிறிஸ்துமஸ் வருகிறது எனத் தெரியாமல் ஈத்தையே கொண்டாடினார் என்றெல்லாம் சொல்கிறது கூகிள். அவரது பயணக்குறிப்பின் கடைசிப் பக்கங்களில் காணக்கிடைக்கும் அராபிய தொழுகைக் குறிப்புகளில் இருந்தும், உடைந்த அராபிய எழுத்துகளிலிருந்தும் அவர் இஸ்லாமியராக மாறியிருப்பதற்க்கான சாத்தியக்கூறுகள் அதிகம் என்றே தோன்றுகிறது என்கிறது கூகிள்.

அஃபனாஸியின் வெண்கலச் சிலையொன்று ரஷ்யாவில் இருக்கிறது. இதற்குப் பின்னான ஒரு சுவாரஸ்யமான தகவலைச் சொல்கிறது விக்கிபீடியா. ரஷ்யாவின் அமைச்சர் ஒருவர் இந்தியாவைப் பார்வையிட்டபோது, அப்போதைய பிரதம மந்திரி ஜவஹர்லால் நேரு அவரிடம் இந்தியாவின் முதல் ரஷ்ய யாத்ரிகர் பற்றிக் கேட்டாராம். அவரது சிலையை தங்கள் நாட்டில் நிறுவியிருந்ததாகச் சொன்னாராம் அமைச்சர். ஆனால் உண்மையில் அப்படி ஒரு சிலையில்லை. ரஷ்ய அமைச்சர் உடனடியாகத் தனது நாட்டுக்குத் தொடர்புகொண்டு, நேரு அடுத்தமுறை இந்தியா வருமுன் அந்தச் சிலையை உடனடியாக நிறுவவேண்டும் என்று கேட்டுக்கொண்டாராம். அதன்படி நிறுவப்பட்டதாம் அச்சிலை.

யாரோ ஒரு இந்திய இயக்குநரிடம் கருத்துக் கேட்டுப் படம் எடுத்திருக்கிறார் என்பது மட்டும் புரிகிறது. இந்தியப் படங்கள் மாதிரியே அலைகிறது இப்படம். எதற்கெடுத்தாலும் ஹிந்தியில் பாடிக்கொல்கிறார்கள். (ஹிந்தியில் வெளியான பர்தேஸி இந்தப் படத்தின் மொழிமாற்றமா, மறுஆக்கமா எனத் தெரியவில்லை.) படம் வந்து கிட்டத்தட்ட ஐம்பது வருடங்கள் இருக்கவேண்டும். படத்தின் ஒளிப்பதிவு பிரமிக்க வைக்கிறது. இசையும் அப்படியே. இந்தியக் காட்சிகளில் சீன இசைபோன்று வந்தாலும், பின்னணி இசை நன்றாகவே இருக்கிறது. இந்திய நிலப்பரப்பு தெரிந்தவுடன் இசைக்கும் வேதங்களோடு சேர்ந்த பின்னொலியும், தொடர்ந்த மழைக்காட்சிகளும் அருமை. ஆனால் மக்கள் தொலைக்காட்சி இதை உலகத் திரைப்படங்கள் வரிசையில் வைத்ததைத்தான் ஜீரணிக்கமுடியவில்லை. இதுவரை உலகத் திரைப்படங்கள் வரிசையில் ஒரு தமிழ்ப்படம் கூட ஒளிபரப்பாத மக்கள் தொலைக்காட்சி (அவர்களைச் சொல்லிக் குற்றமில்லை, தமிழ்த்திரைப்படங்களின் தரம் அப்படித்தானிருக்கிறது என்றாலும்) இப்படத்தைவிட பல விதங்களில் மேன்மையான தமிழ்ப்படங்களான வீடு, சந்தியா ராகம், உன்னைபோல் ஒருவன் படங்களை ஒளிபரப்பலாம். ஒருவேளை இப்படத்தின் மூலமான பயணக்கட்டுரையின் முக்கியத்துவத்தில் ஏமாந்துவிட்டார்களோ என்னவோ.

கட்டுரைக்கு உதவிய சுட்டிகள்.

http://en.wikipedia.org/wiki/A_Journey_Beyond_the_Three_Seas
http://en.wikipedia.org/wiki/Afanasy_Nikitin