லவ்வர் – எரிச்சலை ஏற்படுத்தக்கூடிய ஒரு டாக்சிக் திரைப்படமாக வந்திருக்கிறது லவ்வர்.
spoilers ahead.
ஒருவன் வேலைக்குப் போவதில்லை. குடிக்கிறான். வீட்டில் பணம் வாங்கிச் செலவழிக்கிறான். பிசினஸ் செய்வதாகச் சொல்லி நஷ்டம் வேறு. இரண்டாம் மனைவி வைத்துக்கொண்டு அம்மாவை நடுரோட்டில் விடும் அப்பாவை அடிக்கப் போகிறான். இவனுக்கு ஒரு காதலி.
கல்லூரிக் காலத்திலேயே இவனைக் காதலிக்க ஆரம்பிக்கிறாள். ஆனால் இவனோ, அவள் வேறு வழியின்றிச் சொல்லும் பொய்களை எல்லாம் குத்திக் கிழித்துப் பெரிதாக்கிக் காண்பித்து அவளை மிரட்டுகிறான். இவன் வேண்டாம் என்று அவள் ஒதுங்கிப் போக ஆரம்பிக்கும் போது, மீண்டும் அவளிடம் கெஞ்சுவது, கூத்தாடுவது, தன்னைச் சேர்த்துக் கொள் எனக் கெஞ்சுகிறான். அவளும் சம்மதிக்கிறாள். மீண்டும் காதலிக்கிறார்கள். திருமணத்திற்கு முன்னால் உறவு வேறு.
இவன் அவளை மொத்தமாகச் சந்தேகப்பட அவள் ஒரு கட்டத்தில் உதறிவிட்டுப் போகிறாள். அதற்குப் பின்னும் அவன் விடாமல் அவளைத் துரத்த அவள் கடைசி வரை அவன் பக்கம் திரும்பிப் பார்ப்பதே இல்லை. இதனால் தாங்க முடியாமல் தவிக்கும் அவன் அவளை எப்படியாவது மீண்டும் தன் வழிக்குக் கொண்டு வர முயற்சிக்கிறான.
இதற்குப் பிறகுதான் பெரிய பிரச்சினை இருக்கிறது. ஒன்று, அந்தப் பெண் முற்போக்கான பெண். கல்லூரியில் எப்படியோ அவனைக் காதலித்து விட, கல்லூரிக்குப் பிறகான வாழ்க்கை தடம் மாறுகிறது. இத்தனைக்கும் தன் காலில் அவள் நிற்கும் போது ஏன் அவன் பின்னாலே சுற்றுகிறாள் என்பது மில்லியன் டாலர் கேள்வி. தூக்கி எறிந்து விட்டுப் போயிருக்க வேண்டும்.
காதலால் அவன் மீது வைத்த பாசத்தால் அப்படி இருக்கிறாள் என்று எடுத்துக் கொண்டால் அது மிகவும் பலவீனமானதாக இருக்கிறது. ஏனென்றால் அந்தப் பெண்ணுக்கு மிகத் தெளிவாகவே தெரிகிறது அவன் ஒரு லோஃபர் என்று. அத்தனையையும் தாண்டி அவள் அவனைவிட்டு விலகும்போது, ஒரு கட்டத்தில் அவன் இவளிடமிருந்து விலகிப் போகிறான். விட்டது சனியன் என்றில்லாஎன்றில்லாமல், ஏன் இவள் சென்று அவனைக் கட்டிப்பிடிக்கிறாள் என்பது அடுத்த மில்லியன் டாலர் கேள்வி. உண்மையில் படம் தன் அத்தனை நிலைப்பாடுகளில் இருந்தும் தவறிய தருணம் அதுவே. அந்த காட்சி அந்தப் படத்தையும் அந்தப் பெண்ணின் கதாபாத்திரத்தையும் மொத்தமாக உடைத்து விட்டது என்பதுதான் உண்மை.
நியாயப்படி இந்தப் பெண் அவனை அழைத்து செருப்பால் ஒரு அறை அறைந்து, இனிமேல் நீ உன் வேலையை பார்த்துக் கொள் என்று சொல்லி இருக்க வேண்டும். இந்தக் காட்சியை ஒரு பெண்ணியத் தருணத்திற்காக நான் சொல்லவில்லை. உண்மையிலேயே அதைச் செய்திருக்க வேண்டும் அந்தப் பெண். அப்படிப்பட்ட ஒரு குடிகாரன்தான் அவனது காதலன். ஆனால் இத்தனைக்கும் பின்னால் சென்று அவள் அவனைக் கட்டிக் கொள்வாள் என்பது பெண்களை நிஜமாகவே மட்டம் தட்டும் ஒரு செயல்.
அடுத்து, இப்படி ஒரு பெண் நல்லவனாக இருந்து விட்டால் எங்கே பிரச்சினை குறைவாக இருக்குமோ என்று அந்தப் பெண்ணுக்கும் ஆயிரம் சிக்கல்களை ஏற்படுத்தி வைத்திருக்கிறார் இயக்குநர். நவீனப் பார்வையில் அதுவும் ஒரு திரைக்கதை சூட்சமம்தான் என்றாலும், இது அந்தப் பெண் பக்கத்திற்கான நியாயத்தை பெருமளவில் குறைகிறது. ஏனென்றால், காதலனான குடிகாரனைப் பார்த்துச் சொல்கிறாள், பகலில் குடிக்காதே என்று. அதன் அர்த்தம் இரவில் குடிக்கலாம். கூடவே இவளும் தன் நண்பர்களுடன் சேர்ந்து குடிக்கிறாள். ஏற்கெனவே ஒருமுறை தம் அடித்து பார்த்திருக்கிறேன், பிடிக்கவில்லை என்பதால் தம் அடிப்பதில்லை என்கிறாள். கூட இருக்கும் பெண்கள் எல்லாம் கஞ்சா அடிக்கிறார்கள். இதெல்லாம் செய்யும் ஒரு பெண் கதாபாத்திரத்தைப் பார்த்து யாருக்குப் பாவம் தோன்றும்? ஆனாலும் இந்தப் படத்தில் தோன்றுகிறது. காரணம் அவளுடைய காதலனை இதைவிட கேவலமானதாக கட்டியிருப்பதால். ஆம், தனக்காக உருகும் ஒரு பெண்ணைப் பாபார்த்து அவன் தேவடியா என்கிறான்.
மீண்டும் ஒரு முறை இப்படம் அதன் அடிப்படையில் உடைவது இறுதிக் காட்சிகாலில். எல்லாம் முடிந்து இரண்டு வருடங்களுக்குப் பிறகு என்று போடும்போது, அந்த லோஃபர் காதலன் மிகப்பெரிய ஒரு உணவுக் கடையை திறந்து வைத்திருக்கிறான். அங்கே அந்தக் காதலி சாப்பிட வருகிறாள். அவனைப் பார்த்துக் கை கொடுக்கிறாள். அவன் வாழ்க்கையில் வென்று விட்டதாக அவளே சொல்கிறாள். உனக்காக சந்தோஷப்படுகிறேன் என்கிறாள். அவன் அவளுக்குப் பிடித்த ஒரு ஸ்வீட்டை கொண்டு வந்து கொடுக்கிறான். இது சொல்ல வருவது என்ன? இப்படிப்பட்ட லோஃபரை எல்லாம் விட்டுவிட்டுப் போய்விடாதீர்கள் பெண்களே, இவர்கள் நிச்சயம் ஒரு காலத்தில் வெல்வார்கள் என்றா? அப்படிச் சொல்ல நினைத்தால் இந்தப் படம் கிறுக்குத்தனமான ஆண் மையப் படமாக மாறி விடுகிறது. முழுக்கவே இது அராஜகமான ஆண் மையப் படம்தான் என்பது வேறு விஷயம். நான் ஆண் மையப் படங்களுக்கு எதிரி அல்ல. ஆனால் அது நியாயமான விதத்தில் உருவாக வேண்டும்.
அந்த இறுதிக்காட்சி, அதுவரை அந்தப் பெண் பட்ட கஷ்டங்களை எல்லாம் பொடிப்படியாக்குகிறது. நியாயமாக அந்தக் காட்சியில் அந்தப் பெண் ஒரு நல்ல கணவருடன், கையில் ஒரு குழந்தையுடன் இவனைப் பார்த்து, ‘நான் சொன்னேன்ல இவர்தான்’ என்று தன் கணவனிடம் சொல்வது போல் ஒரு செருப்படியுடன் முடித்திருக்க வேண்டும். அப்படிச் செய்யாதது இயக்குநரின் பெரிய தவறு.
ஏன் இப்படிப்பட்ட தவறுகள் நிகழ்கின்றன? ரொம்ப சிம்பிள். இயக்குநர்கள் எப்போதுமே மார்டனாகத் திரைப்படத்தை உருவாக்க நினைக்கிறார்கள். அதற்காகத் தங்கள் மனதில் எதெல்லாம் மாடர்ன் என்று நினைக்கிறார்களோ அதையே காட்சிகளாக உருவாக்குகிறார்கள். இதனால்தான் திருமணத்திற்கு முந்தைய உறவு, பெண்கள் தண்ணியடிப்பது, பெண்கள் சிகரெட் புகைப்பது, பெண்கள் கஞ்சா உண்பது எல்லாம் சாதாரணமான விஷயம் என்று மீண்டும் மீண்டும் வலிய நுழைத்துக் கொண்டே இருக்கிறார்கள். இதை மறுப்பவர்கள் பூமர் ஆகிவிடுகிறார்கள். இந்தப் படத்திலும் அதுதான் நடக்கிறது.
இத்தனைக்கும் இப்படி லோஃபர் போல அலையும் ஒருவனது குடும்பம் எப்படி இருக்கிறது என்றால் அங்கே அதைவிட பிரச்சினை. அவனது அப்பா இன்னொருத்தியை வைத்துக் கொண்டிருக்கிறான். இப்படிப்பட்ட குடும்பத்தில் ஒருவனைப் பார்த்து ஒரு பெண், அதுவும் நல்ல நிலையில் இருக்கும் ஒரு பெண், அதுவும் அவனைவிட பல லட்சம் சம்பாதிக்கும் ஒரு பெண் ஏன் காதலிக்க வேண்டும்? இதைத்தான் மார்டன் என்று காண்பிக்கிறார்கள். இதுதான் படத்தை டாக்ஸிக் ஆக்குகிறது. இப்படிப்பட்ட ஒரு பெண் ஒரு லோஃபரைக் காதலிக்கலாம் என்பதும் அந்த லோபர் அவளை தேவடியா என்று சொன்னாலும் அவள் கடைசியில் வந்து கட்டிக் கொள்வாள் என்பதும்தான் இந்தப் படத்தை டாக்சிக் படமாக மாற்றுகிறது.
உண்மையில் அந்தக் காதலி ஒரு தடவையாவது அவனைச் செருப்பால் அடிக்காமல் விட்டதுதான் இந்தப் படத்தின் பெரிய மைனஸ் பாயிண்ட்.
மீண்டும் மீண்டும் இது போன்ற நவீனத் திரைப்பட இயக்குநர்களுக்குக் கைகூப்பி ஒரு வேண்டுகோள். தொடக்கம் முதல் இறுதி வரை இப்படிப்பட்ட நவீன கதாநாயகிகளை அழ வைக்காதீர்கள். அந்தப் பெண் நெஞ்சுரம் கொண்டு எதையும் எதிர்த்து நிற்கும் ஒரு பெண்ணாக இருக்கட்டும். இல்லையென்றால் நீங்கள் பேசாமல் துலாபாரம் எடுப்பதோடு நிறுத்திக் கொள்ளுங்கள்.
மணிகண்டனும் ஹீரோயினாக வரும் அந்த பெண்ணும் மிகச் சிறப்பாக நடித்திருக்கிறார்கள். திரைக்கதையைப் பொறுத்தவரை மீண்டும் மீண்டும் ஒரே போன்ற காட்சிகள் வந்து எரிச்சலை ஏற்படுத்துகின்றன. அதைக் கொஞ்சம் சரி செய்திருந்தால் படம் ஓரளவு மேம்பட்டியிருக்கும். மணிகண்டனுக்காகவும் அந்தப் பெண்ணுக்காகவும் பார்க்கலாம்.
