ஹரன் பிரசன்னா

நேற்று ஏதோ ஒரு ரீல்ஸில் ஒரு பாடல் காதில் விழ, கன்னட நடிகர் ராஜ்குமாரின் ஆடிசி நோடு பீலிசி நோடு ஹுருளி ஹோகது பாடல் பற்றிக்கொண்டது. அட்டகாசமான பாடல். இந்தப் படம் கஸ்தூரி நிவாஸா தமிழில் அவன்தான் மனிதன். இந்தப் பாடலுக்கு இணையான பாடல், மனிதன் நினைப்பதுண்டு அல்லது ஆட்டுவித்தால் யாரொருவர். ஆட்டுவித்தால் யாரொருவர் எம் எஸ் வி தந்த காலத்தால் அழியாத பாடல். வாழ்நாளில் மறக்க முடியாத பாடலும் கூட. அதே போலத்தான் ஜி.கே.வெங்கடேஷின் ஆடிசி நோடு பாடலும்.

ஆடிசி நோடு பாடலில் 2ம் நிமிடத்தில் இருந்து வரும் 30 செகண்டுக்கு ராஜ்குமாரின் நடிப்பைப் பார்த்து அசந்திருக்கிறேன். பல முறை. இன்றைய நடிகர்களுக்கு இணையான தோற்றத்தை அன்றே வைத்திருக்கிறார். நிச்சயம் பாருங்கள்.

இந்தப் பாடலைக் கேட்ட நாளில் இருந்து, இந்தப் பாடல் தமிழில் ஏதோ ஒரு பாடல் போல இருக்கிறதே என்று ஒரு வருடமாக மண்டையைப் பிராண்டிக் கொண்டிருந்தேன். நேற்றிரவு விடை கிடைத்தது. அந்தப் பாடல், கேவி மகாதேவன் இசை அமைத்த மனுஷனை மனுஷன் சாப்பிடறாண்டா தம்பிப் பயலே பாடல்!

மேக்ஸ் (K) – சுதீப்பின் திரைப்படங்கள் என்றாலே காத தூரம் ஓடுபவன் நான். இந்தப் படத்தைப் பற்றிச் சில நண்பர்கள் பாசிட்டிவாகச் சொல்லவும் பார்த்தேன். கைதி போன்ற ஒரு படத்தை எடுக்க முயன்றிருக்கிறார்கள். ஆனால் கண்கொண்டு பார்க்க முடியவில்லை. தொடக்கம் முதல் இறுதி வரை தலைவலி. பைத்தியக்காரத்தனமான திரைக்கதை. ஆயிரம் ரஜினி ஆயிரம் விஜய் சேர்ந்து காதில் பூச் சுற்றினால் எப்படி இருக்குமோ அப்படி ஒரு பூச்சூற்றல். கிறுக்குத்தனமான படம். இதில் இளவரசு, ஆடுகளம் நரேன், கிங்க்ஸ்லி போன்ற தமிழ் நடிகர்கள் கன்னடம் பேசும் கொடுமையை எல்லாம் வேறு பார்க்க வேண்டியிருக்கிறது. கைதி திரைப்படம் ஏன் கிளாசிக் என்பதை இந்தத் திரைப்படம் மீண்டும் உறுதி செய்கிறது. இனிமேல் செத்தாலும் சுதீப் நடித்த திரைப்படத்தின் பக்கம் தலை வைத்துக் கூட படுக்க மாட்டேன்.

Zee5ல் கிடைக்கிறது.

மரியாத ப்ரஷ்னே (K) – நன்றாகத் தொடங்கி அழகாகச் சென்று திடீரென்று தடம் மாறி ஏன்டா பார்த்தோம் என்று கதற வைத்து விட்ட ஒரு திரைப்படம். ஆரம்பத்தில் வரும் காட்சிகளும் நட்பின் ஆழமும் எளிய குடும்பமும் அழகான காதலும் மிக அருமை. குறிப்பாக ஒவ்வொரு நடிகரும் பிரமாதமாக நடித்திருக்கிறார்கள். அவர்களின் இயல்புத்தன்மை நம்மையும் பற்றிக் கொள்கிறது. பின்பு படம் ஒரே காட்சியில் ஒட்டுமொத்தமாகத் தடம் மாறுகிறது. பிரபாகர் முன்ட்கர் இந்தப் படத்தில் வில்லனாக வருகிறார். அவர் மர்ஃபியில் கதாநாயகனாக நடித்து அசத்திய பிறகு இந்தப் படம் வந்திருக்கிறது. ஒரு வேளை இது முதலிலேயே தொடங்கப்பட்ட திரைப்படமாக இருந்திருக்கலாம். அழகுக்கும் திறமைக்கும் பிரபாகர் முன்ட்கர் கன்னடத் திரை உலகில் நிச்சயம் ஒரு வலம் வருவார் என நினைக்கிறேன். ஒரு திரைப்படத்தில் எதை முன்னிறுத்துகிறோம், எதைச் சொல்லப் போகிறோம் என்பது மிக முக்கியமானது. இந்தத் திரைப்படத்தில் அது சுத்தமாக இல்லை. லாஜிக் என்றால் என்ன என்று கேட்கும் இவ்வகைத் திரைப்படங்களை முழுமையாகப் பார்ப்பதே கொடுமைதான்.

லக்கி பாஸ்கர் (T) – நேற்றுதான் பார்த்தேன். ஊரை ஏமாற்றிய ஒருவன் கடைசி வரை ஜெயிக்கிறான் என்பதைக் காட்டுவது பெரிய நெருடல். ஆனால் உலகமும் அப்படித்தான் இருக்கிறது. அதேசமயம் ஒரு திரைப்படத்துக்கு அதாவது ஒரு கலைக்கு இது ஆதாரமாக அமையமுடியுமா என்ற கேள்வி மனத்தில் உழன்றபடி இருக்கிறது. மக்களை ஏமாற்றும் ஒரு கூட்டத்திடம் அதே பாணியில் பணம் பறிக்கும் ஒரு கதாபாத்திரத்தை ஏற்பதில் சிக்கலில்லை. ஆனால் இதை ஏற்கவே முடியவில்லை.

இதை விட்டுவிட்டுப் பார்த்தால், படம் அட்டகாசம். சமீபத்தில் வந்த திரைப்படங்களில் புத்திசாலித்தனமான படம் இதுவே. (ஜிகர்தண்டா இரு பாகங்களும் புத்திசாலித்தனமான படங்களே.) கதை, திரைக்கதை, வசனம், நடிப்பு என அனைத்தும் அருமை. துல்கர் நடிப்பு அபாரம். பாஸ்கர் பணத்திமிர் கொள்ளும் காட்சிகளில் இருந்து அரை மணி நேரம் அதீத விறுவிறுப்பு. பல காட்சிகளில் காதில் பூச்சுற்றல் இருந்தாலும் இந்த விறுவிறுப்பே நம்மை அதைக் கடந்து போக வைக்கிறது.

படத்தின் பெரிய மைனஸ், மூன்று கார்களைக் கொண்டு போய் கோவாவில் விற்கும் நீண்ட காட்சி. பெரிய அறுவை. தெலுங்குப் பட வாடை அடித்தது இந்தக் காட்சியில்தான். மற்ற காட்சிகள் எல்லாம் ஹிந்தித் திரைப்படம் பார்ப்பது போலவே இருந்தது. குறிப்பாக வங்கிக் காட்சிகள்.

இதுவரை பார்க்காதவர்கள் பாருங்கள்.

நெட்ஃப்ளிக்ஸில் பார்த்தேன்.

கிஷ்கிந்தா காண்டம் (M) – அட்டகாசமான திரைப்படம். ஒற்றை வரியில் சொல்லக்கூடிய கதையை வைத்துக்கொண்டு திரைக்கதையில் மாயாஜாலம் காட்டி விட்டார்கள். படம் எடுத்த விதமும் காட்டின் சூழலும் என்ன நடந்தது என்பதை நாம் கணித்து விடவே கூடாது என்பதில் இயக்குநர் காட்டியிருக்கும் அசாத்தியமான திறமையும் அட்டகாசம். ஆசிஃப் அலியின் நடிப்பு பிரமாதமோ பிரமாதம். மற்றவர்களும் நன்றாக நடித்திருக்கிறார்கள். நிச்சயம் பார்க்க வேண்டிய திரைப்படம். மலையாளத்தில் மட்டும் பார்க்கவும். தமிழில் பார்த்தால் நிச்சயம் பல்லிளித்து விடும்.

டிஸ்னி ஹாட் ஸ்டாரில் கிடைக்கிறது.

Adiyos Amigo (M) – பேசி பேசியே சாவடித்துவிட்டார்கள். சூரஜ் வெஞ்சரமூடுவின் ஒரே போன்ற முகபாவமும் நடிப்பும் எரிச்சலூட்டுகின்றன. ஆசிஃப் அலி உயிரைக் கொடுத்து நடித்தாலும் எவ்வளவு நேரம் ஒரே காட்சியை, நகராத திரைக்கதையை மீண்டும் மீண்டும் காண்பது? அலவலாதித்தனத்தைச் சகித்துக் கொள்வதற்கும் ஓர் அளவில்லையா! சாலையைச் சலிக்க சலிக்க காட்டுவதைத் தாண்டி வேறு ஒன்றும் இல்லை. எப்படி இதைச் சிலர் புகழ்ந்தார்கள் என்பது ஆச்சரியமே.

படம் நெட்ஃப்ளிக்ஸில் கிடைக்கிறது.

லப்பர் பந்து – சமீபத்தில் தமிழில் வந்த திரைப்படங்களில் அபாரமான திரைக்கதை கொண்ட சிறந்த கமர்சியல் படம் இதுவே. பெரிய இயக்குநர்களின் படங்களுக்குரிய கச்சிதம் இதில் இல்லை என்றாலும், அந்த இயக்குநர்களின் ஆரம்பப் படங்களில் இருக்கும் அந்த rawness இந்தப் படத்தில் இருப்பது பெரிய ப்ளஸ். பின்னால் இந்த rawnessஐ இந்த இயக்குநர் தவற விடாமல் இருக்க வேண்டும். படத்தில் மாமியார் மருமகள் உருகும் காட்சி கொஞ்சம் இழுவை. அதை மட்டும் விட்டு விட்டால் மற்ற அனைத்துக் காட்சிகளும் பக்காவான திரைக்கதையுடன் அமைக்கப்பட்டிருக்கிறது. தான் காதலிக்கும் பெண்ணின் அப்பாதான் கிரிக்கெட்டில் தனக்குப் போட்டி என்பது அவனுக்குத் தெரியாதா என்ற கேள்வியை மறக்க வைக்கிறது பரபரப்பான திரைக்கதை. 80களின் இசை பின்னணியில் வந்தால் அந்தப் படம் எந்த அளவுக்கு நம்மை கவர்ந்திழுக்கும் என்பதற்கு இந்தப் படம் இன்னும் ஒரு உதாரணம்.

வேட்டையன் – ஒன்று ரஜினிக்கான வணிகப் படம் என்று இயக்குநர் யோசிக்கவேண்டும். அல்லது நல்ல படம் என்று யோசிக்கவேண்டும். இரண்டையும் யோசித்தால் என்னாகும்?

முதல் பாதி பரபர. இடைவேளைக்கான ப்ளாக்கைக் குழந்தை கூட யூகிக்கும் என்றாலும் அந்தக் காட்சி நன்றாகவே இருந்தது. ஏனென்றால் அந்தக் காட்சியின் முக்கியத்துவம். இது போன்ற ஒரு கதையில் நடித்ததற்காகவே ரஜினியைப் பாராட்டவேண்டும் என்கிற அளவுக்கு முக்கியமான காட்சி. எல்லாவற்றையும் பக்காவாக செட் செய்துவிட்டு இரண்டாம் பாதியில் போட்டு வறுத்தெடுத்துவிட்டார்கள்.

இடைவேளை வரை என்கவுண்ட்டர் செய்வது ஏன் தவறே இல்லை என்று பொதுப்புத்தியில் ஆழமாக நிலைநிறுத்திவிட்டு, ஒரே காட்சியில் அது தவறு என்று கொண்டு போனால் அதை எப்படி ஏற்றுக்கொள்ள முடியும்?

இடைவேளைக்குப் பிறகான படம் அமிதாப் vs ரஜினி என்று இருக்கும் என நினைத்துப் பார்த்தால், அமிதாப் ரஜினியின் வாலாகிவிடுகிறார். இதில் ஜோக்கர் வேடத்தில் ஃபகத். பாவம்.

சமீப கால இயக்குநர்களைப் பிடித்தாட்டுவது டிவிஸ்ட் என்னும் வியாதி. அதற்காகத் திரைக்கதையைக் கோட்டைவிடுகிறார்கள். யார் வில்லன் என்று முதலில் காட்டாமல் இருக்க இது என்ன த்ரில்லர் படமா? யார் வில்லன் என்று நமக்குத் தெரிவதற்குள் பாதி உயிர் போய்விடுகிறது. இதே தவறுதான் அண்ணாத்தே படத்திலும். ஒரு திரைப்படத்துக்கு ஒரு ஹீரோ என்றும் ஒரு வில்லன் என்றும் இருப்பது எப்போதுமே பலம்.

அடுத்த பிரச்சினை, ரஜினியை வைத்துக்கொண்டு நீட்டுக்கு எதிராகப் பேசுவதிலும் இயக்குநருக்குச் சிக்கல். நீட்டை ஆதரித்தாலும் சிக்கல். எனவே சுற்றி வளைத்து கோச்சிங் செண்ட்டர்களைக் குறி வைக்கிறார்கள். படம் கோச்சிங் செண்டருக்கு எதிரானதா நீட்டுக்கு எதிரானதா என்பதிலும் இயக்குநருக்குத் தெளிவில்லை.

கல்வியில் சமத்துவம் என்றால் அரசே நடத்தும் பல தேர்வுக்கும் அது பொருந்தவேண்டும். இயல்பில் அது சாத்தியமே இல்லை. ஏதோ ஒரு கட்டத்தில் நுழைவுத் தேர்வுகளை நீங்கள் தவிர்க்கவே முடியாது. கல்வியில் சமத்துவத்தை ஆதரிக்கிறோமா, நீட்டை எதிர்க்கிறோமா அல்லது கோச்சிங் செண்டரின் ஏமாற்றுத் தனத்தை எதிர்க்கிறோமா என்று இயக்குநருக்குக் குழப்பமோ குழப்பம்.

என்கவுண்ட்டருக்கு எதிரான திரைப்படம் என்றால் உண்மையில் திரைக்கதை ரஜினி vs அமிதாப் என்றிருந்திருக்கவேண்டும். நல்ல வாய்ப்பையும் களத்தையும் தவற விட்டிருக்கிறார் இயக்குநர்.

ரஜினி படம் என்று பார்த்தால் ரஜினிக்கான மாஸ் சீனோ, புல்லரிப்புக் காட்சியோ ஒன்று கூட இல்லை. ரஜினியின் நடிப்புக்கேற்ற காட்சிகளும் இல்லை. இதைவிட அராஜகம், ரஜினியும் இல்லாமல், அமிதாப்பும் இல்லாமல், ஃபகத்தும் இல்லாமல் படம் முழுக்க ஏகப்பட்ட காட்சிகள்.

ரஜினிக்கு நடக்க முடியவில்லை. அதை எப்படி சமாளித்துப் படமெடுக்க என்று இயக்குநருகுத் தெரியவில்லை. இந்தக் காலப் படத்தில் ஏன் இத்தனை சண்டைக் காட்சிகள்?

ஒரு பெண் கொல்லப்படுவதை அதிகம் முறை மீண்டும் மீண்டும் காட்டப்பட்ட சாதனைத் திரைப்படமாக இது இருக்க வாய்ப்பு அதிகம். எத்தனை தடவைப்பா காமிப்பீங்க? இந்தப் பெண் சாகும் காட்சியில் உயிர்கொள்ளும் திரைப்படத்தை அராஜகமாகக் கொன்றுவிட்டார் இயக்குநர்.

என்கவுண்ட்டருக்கு எதிரான படம் என்ற போர்வையில் நீட்டுக்கு எதிரான படமாகவும் அது இருந்து அது ரஜினி படமாகவும் இருக்கவும் ஆசைப்பட்டு அதில் கார்ப்பரேட் எதிர்ப்பையும் சேர்த்து ஒரு தட்டில் பரிமாறினால் எப்படி இருக்குமோ அப்படி இருக்கிறது திரைப்படம். இத்தனை குழப்பங்களுடன் வந்தால் ஒரு படம் எப்படி இருக்குமோ அப்படி இருக்கிறது வேட்டையன்.

ஒரு தடவை பார்க்கலாம்.

ஹதினேழென்ட்டு (K) – 2022ல் வந்த கன்னடத் திரைப்படம். தொடக்க நொடி முதல் இறுதி நொடி வரை இத்தனை பரபரப்பான ஆனால் தீவிரமான கதையைச் சொல்லும் ஒரு திரைக்கதையை நான் பார்த்ததில்லை என்றே சொல்ல வேண்டும். உலிதவரு கண்டந்தே, காந்தாரா போன்ற திரைப்படங்களைத் தந்த கன்னடத் திரையுலகம் பெருமை கொள்ள இன்னுமொரு படம். ஜாதி ரீதியாகப் பிராமணர்களுக்கு இப்படம் வருத்தத்தை ஏற்படுத்தும் என்றாலும், எந்த ஒரு ஜாதியையும் விட்டு வைக்காமல், சந்தர்ப்பவாதிகள் எங்கெங்கும் நிறைந்திருக்கிறார்கள் என்பதையும் அவர்களுக்கு உள்ளேயே ஆங்கே மனிதமும் இருக்கிறது என்பதையும் ஒருங்கே சொல்லும் இதைப் போன்ற திரைப்படங்கள் மிகக் குறைவு. யூடியூபில் சப்டைட்டிலுடன் கிடைக்கிறது. உடனே பார்த்து விடுங்கள்.