Archive for கவிதை

நதி நீராலானது மட்டுமல்ல – கவிதை

நதி இறந்துவிட்டது என்கிறார்கள்

நீரில்லை என்கிறார்கள்

காய்ந்த மீன்கூடு சொருகிக்கொண்டிருக்கும்

மணல் காட்டுகிறார்கள்

மீன்கொத்தி பார்த்து

வருஷமாகிறது என்கிறார்கள்

நதியின் கரைகளில்

வெறுமையைக் காட்டுகிறார்கள்

பசுமையில்லாத ஊரைக் காட்டுகிறார்கள்

ஊர்ச்சாத்திரை கூட்டாமல்

பூட்டப்பட்டிருக்கும் கோயில் காட்டுகிறார்கள்

கடைசியில்

ஒட்டுமொத்தக் காரணமாய்

நதி இறந்துவிட்டதைக் காட்டுகிறார்கள்

தட்டிக்கொள்கிறேன்

என்றோ

ஆடிப்பெருக்கு நிலாச்சாப்பாட்டிற்குப் பின்

கட்டிப் புரண்டபோது

ஒட்டிக்கொண்ட மண்துகள் முதுகில்

இறக்காது இந்த நதி

என் தலைமுறைக்கேனும்.

Share

மீண்டுமொரு கனத்த இரவு – கவிதை

இரண்டாம் முறையாய்

இன்னொரு கனத்த இரவு

தீவிரமாக மழை பெய்த ஒரு நாளில்

தூரத்தில் நிலா பார்த்துக்கொண்டே

கழிந்திட்ட அந்த இரவுக்குப் பின்னர்

சகஜமாகிப்போனது

உடல் தொடுதல்

காதல் பரிமாறிக்கொள்ள மறந்ததில்லை

பயந்து பயந்து தொட்டுக்கொண்ட நாள்கள் போய்

தொடுவதற்காகவே சந்தித்துக்கொண்ட நாளிலும்கூட

எந்தவித முகாந்தரமுமில்லாமல்

காரணங்களைத் தேடிச் சொல்லி

விலகிய நாளிலும்

உள்ளங்கையில் உடல்வாசம் இருந்தது

படுக்கை விரிப்பு கசங்காமல்

விரித்தபடியே இருந்தது

இன்னொரு காதல் வரும்வரை

முதல் காதல் ஆழமென்பார்கள்

ஏற்கத்தான் வேண்டியிருக்கிறது

இரண்டாம் கனத்த இரவிலும்கூட

முதல் காதல் தொலைந்த இரவைப் பற்றியே

யோசித்துக்கொண்டிருப்பதால்

Share

இளமையின் விளிம்பில்

இளமையின் விளிம்பில்
—ஹரன் பிரசன்ன

சிணுக்கெடுத்த பின்
சுருட்டி எறிந்த முடிக்கற்றை
மூலையில் முட்டிக்கொண்டிருப்பதிலிருந்தும்
முகங்காட்டும் கண்ணாடியின்
ஸ்டிக்கர் பொட்டுத் தடங்களிலிருந்தும்
கல்கட்டிக்கொண்டு தொங்கும்
பாம்புப்புடலைத் தோட்டத்தின் வழி வீசும்
ஈரக்காற்றிலிருந்தும்
மீண்டு
படியிறங்க
கண்ணை உறுத்துகிறது
எதிர்வீட்டுக்கொடி

Share

கண்ணில் நிற்கும் துளிகள்

கண்ணில் நிற்கும் துளிகள்
–ஹரன்பிரசன்னா

இரட்டைக் கோட்டுக்குள் சிறைபடாமல்
நான்கு கோடுகளுக்குள் அடங்காமல்
பிதுங்கி வழியும் எழுத்துகளை
சலிப்போடு
இரப்பர் கொண்டழிக்கும்
சிறுகையைப் பற்றி முத்தமிட
வெறிக்கும் சிறுமிக்கு
வாய்திறக்காமல் ஒரு வார்த்தை-
ஒன்றிலிருந்து நூறுவரை
சும்மா எண்ண,
வேண்டியிருக்கிறது ஒரு தனிப்பொழுது.

Share

வடிவம்

வடிவம்
— ஹரன்பிரசன்னா

கிளியாய் நினைத்திருக்கலாம்
சிரிக்கிறான்

ரெண்டு கொம்பு, மூன்று கண்ணுள்ள
அரக்கனாய்த் தோன்றி மறைந்திருக்கலாம்
கண்களில் மிரட்சி

தாடியுடன்
மிட்டாய் விற்கும் தாத்தா
சந்தோஷம்

ஒண்ணுக்கிருந்தபடி
அண்ணாந்து வானம் நோக்கும்
சிறுவனின்
முகமாற்றச் சமகணத்தில்
எனக்கு மட்டும்
எப்போதும் மேகமாய்.

Share

பென்சில் படங்கள்

பென்சில் படங்கள்– ஞானக்கூத்தனின் சமீபத்திய கவிதைகள் தொகுப்பு. ஞானக்கூத்தனுடனான மாலனின் நேர்முகத்தைப் பற்றி பத்ரி அவரது வலைக்குறிப்பில் எழுதியிருந்தார். திண்ணையும் கமல்ஹாசன் படித்துக் கண்ணீர் விட்ட கவிதை என்கிற குறிப்போடு அந்தக் கவிதைத்தொகுப்பைப் பற்றிய ஒரு அறிமுகத்தைத் தந்திருந்தது.

சில வாரங்களுக்கு முன்னர் இந்தியா டுடேயில் அபி எழுதிய பென்சில் படங்கள் மீதான கட்டுரை.

சித்திரமும் கேலிச்சித்திரமும்
— அபி

கவிதை எப்படி இருக்க வேண்டும்? இது என்ன கேள்வி, அது கவிதையாக இருக்கவேண்டும். பெயர், புகழ், உள்-வெளி வட்டங்கள் ஆகிருதிகள் தாண்டி கவிஞனை மதிப்பிட இந்தப் பொது அளவுகோல் போதுமானது.

ஞானக்கூத்தனின் முழுத் தொகுப்புக்குப் பின்னர் வந்திருக்கிறது 87 கவிதைகள் அடங்கிய “பென்சில் படங்கள்”. “அமெரிக்க அசலும் நம்மூர் நகலும்”என்று ஞானக்கூத்தன் மீது பிளேஜியாரிச குற்றச் சாட்டைத் தொடுத்த (சம்பந்தப்பட்ட கவிதை: பறவையின் பிணம்) ஒருவித குரோதத்துக்கும் “படிப்பவருக்குப் பரவசமூட்டும்”, “புதிய அனுபவத்தை உண்டாக்கும்”என்ற புல்லரிப்புப் புகழ்ச்சிக்கும் நடுவே நின்று ஞானக்கூத்தனை மதிப்பிட நீண்ட நடுவெளி நிச்சயமாக இருக்கிறது.

ஒரே மூச்சில் படித்து முடியக்கூடியவை கவிதைகளாகவும் இருக்க முடியும் என்றால் அதற்கு உதாரணம் ஞானக்கூத்தன் கவிதைகள். சுளுவும் நளினமும் ஐரனியும் அந்தக் கவிதைகளுக்கு எந்த வழியாக வந்து சேர்கின்றன என்று யோசிக்க நேர்வதுண்டு. பெரிய ஆழங்களை யாரும் அவரிடம் எதிர்பார்ப்பதில்லை. ஆனாலும் அங்கங்கே எளிய சொற்களில் திடுக்கென ஏதோ ஒரு ஆழம் ஒரு அலட்சிய பாவத்தைப் போர்த்துக்கொண்டு தோன்றுவதுண்டு. அவர் தேடிப் போகாமல் அது தேடி வந்தது என்று சொல்ல முடியும். யேசுவின் சிலுவையை நிர்பந்தமாகப் பறித்து/சுமந்து பார்த்தேன்/யேசுவின் சிலுவையில் பாரமே இல்லை/அவர்தான் முன்பே சுமந்துவிட்டாரே என்ற வரிகளில் இது தெரியும். அந்தக் கவிதைக்கு இருந்திருக்க முடியாத ஒரு கனம் இந்தத் “தான் தோன்றி”வரிகளில் வந்துவிடுகிறது. சரி, ஞானக்கூத்தனுக்கு இணையாக, அவருடன் வந்து, அவரைத் தாண்டு கண்சிமிட்டிப் போகும் கவித்துவ அடையாளங்கள் இந்தத் தொகுதியில் முழுக்க முழுக்கக் குறைந்துவிட்டன என்பதுதான் வாசகனின் முகத்தில் அறையும் உண்மை.

இவை எல்லாம் கவிதைதானா என்று கேட்கச்செய்யும் கவிதைகள் இந்தத் தொகுதியில் நிறைந்திருக்கின்றன. மேம்பாலங்கள், பலமரணஸ்தர், என்ஜின் கொட்டகை, படியும் பிராமணரே படியும், பூகம்பம் (என்ன ஒரு வளவளப்பு..!) .. பட்டியல் நீண்டு போகிறது. ஆரம்பம், நடு, முடிவு என்ற ஆரம்பப் பள்ளிக் கட்டுரைகளின் அமைப்பில் “கவிதை”படிக்க நேர்வது கொடுமை. (ஞானக்கூத்தனுக்கு “மனைவியைக் கனவில் காணும் வாழ்க்கை”யே கொடுமை). பென்சில் படங்கள், வெள்ளத்தனைய மலர்நீட்டம், சிம்மாசனம் போன்ற கட்டுரைகளுக்குத் துணையாக நிறைய கதைகள் ஆடிப்பாடிப் பேசிக்கொண்டு திரிகின்றன. ஆடிகாற்று, வெளிச்சம் வந்தது, சூன்ய சம்பாதனை, பங்க்கா புல்லர், துரத்தும் எண்கள்… நிகழ்வுகள், அவற்றைப் பற்றிய வர்ணனைகள் – என்னமாய்ப் பொங்கிப் பெருகிகிறது எழுத்து! ஆரம்பித்தபின் ஞானக்கூத்தனின் பொறுப்பிலிருந்து அறுத்துக்கொண்டு போகிறது அசிரியச்சந்தம். அங்கங்கே தட்டுப்படும் சுவாரஸ்யங்கள் கவிதையின் முடிவிடத்தைத் தாண்டு தள்ளிக்கொண்டு போகின்றன. சொல்லில், சந்தத்தில் பிடிபடாத கனம் சூழலில் பிடிபட்டது அன்று. இன்றோ சூழல் தானும் வாய் ஓயாமல் பேசுகிறது. அன்றைய “பறவையின் பிண”த்துடன் இன்றைய “ஓர் இரண்டு சக்கரவண்டியின் கதை”யை ஒப்பிட்டுப் பார்த்தால் இது புரியும்.

“நீலமசியை இந்தப் பூக்களின் இதழ்களில் துடைத்துக்கொண்டது யார்?” , “சும்மா நிற்கவும் காலுக்குக் கீழே தண்டவாளங்கள் வைத்திருக்கும் என்ஜினைப் போலொரு ஜீவன் உண்டோ?”, “மிதிபடும் ஒன்று வெல்கம் சொல்லுமா?” (மிதியடி) – இவை ஞானக்கூத்தனின் வரிகள் என்று நம்புவது கடினமாக இருக்கிறது. பல கவிதைகள் முந்தைய நல்ல கவிதைகளின் கேலிச்சித்திர நகல்களாகக் காட்சி தருகின்றன.

“மரபைச் சோதித்துத் தமிழ்க்கவிதையை போஷிப்பது”ஞானக்கூத்தனின் லட்சியமாம். “ஆய்தொடி நங்கோய்”, “அடேய் ஆய் அண்டிரா”, “யாம் உம் கிழத்தி”, “அழுங்கல் மூதூர்” – இந்தப் பழந்தமிழ்த் தொடர்களை இரசிக்கமுடியாத நையாண்டிக்குப் பயன்படுத்தி மரபை நன்றாகவே சோதித்திருக்கிறார். இதில் கம்பராமாயண மேற்கோளில் அர்த்தச் சறுக்கல் வேறு! “வன்மருங்கல் வாள் அரக்கர்” – இது அரக்கியர் என்று இருக்கவேண்டும்.

ஞானக்கூத்தனின் சுவாரஸ்ய மோகத்தைத் தாண்டிக்கொண்டு பிறந்திருக்கிற மிகச்சில நல்ல கவிதைகள் இந்தத் தொகுதியில் உண்டு. அப்பா குறுக்கிட்ட அந்தக் கதை, கண்டான் இல்லாத சொப்பனம் (நீளத்தைப் பொருட்படுத்தத் தோன்றாத ஒரே கவிதை), சுவர்க்கடிகாரம், கரடித்தெரு, பத்திரப் பகிர்வுகள், லூசிக்ரே போன்றவை அவை.

உள்ளடக்கம் இன்னது, இவை என்று வரையறுக்க முடியாமலிருப்பது படைப்பாளிக்கு குறைபாடு அன்று. ஞானக்கூத்தனின் இந்த யதேச்சைத்தன்மை இந்தத் தொகுதியிலும் தெரிகிறது. ஆனால் யதேச்சையின் பழைய அம்சங்களே திரும்பவும் வருகின்றன. இந்தமுறை நீர்த்த வடிவத்தில்! ஞானாட்சரியும் பாரிசும்தான் புதியவை போலும். ஞானாட்சரி ஏதாவது சொல்ல – செய்யவேண்டும். ஞானட்சரி சொன்னால் ஞானக்கூத்தன் கேட்பார்.

நான் எழுதுகிறேன் என்றா பிரக்ஞை பூத நிழலாய் ஞானக்கூத்தன் மீது கவிந்துகொண்டிருப்பதாகத் தோன்றுகிறது. ஒரே மூச்சில் படித்து முடியக்கூடியவை பெரும்பாலும் கவிதைகளாக இருப்பதில்லை என்ற பொதுவிதிக்கு உதாரணம் சொல்லவும் நாம் ஞானக்கூத்தனையே (இந்தத் தொகுதியைப் பொறுத்த வரை) சுட்டிக்காட்ட நேர்கிறது.

நன்றி: இந்தியா டுடே

Share

நேற்றைய இரவு

நேற்றைய இரவு
—ஹரன்பிரசன்னா

வழுக்கும் வரப்பில்
கால்குத்தி நிறுத்திய
கண்ணாடி வளையலின் ஒரு துண்டு
– கால்கள் பின்னியிருந்ததை
– வெம்மை பரிமாறப்பட்டதை
– வெற்றுடல்களின் போர்வையாய் இருள் இருந்ததை
நேற்றிரவுக்குள் தள்ளுமுன்
நினைத்தேன்-
கண்ணுள்ள பானைத்தலை
கந்தல் வெள்ளையாடை
வெக்கங்கெட்ட சோளக்காட்டு பொம்மை
கண்மூடியிருக்காது என.

Share

தீப்பெட்டிக்குள்…

தீப்பெட்டிக்குள்…
–ஹரன்பிரசன்னா

மரக்குச்சிகள் சுமந்து
மரத்துப் போயிருந்த தீப்பெட்டி
உயிர்த்திருக்கிறது

சிணுங்கிவிட்டுக் காணாமல் போன தூறலில்
நிமிர்ந்த பசுந்தளிர்களின் வழியே
நடந்து, நனைந்து
சுகித்திருக்கவேண்டிய பொன்வண்டு
சிறையிடப்பட்டிருக்கிறது

படுத்துக்கொள்ளப் புல்மெத்தை
எப்போதும் போர்த்தியிருக்கும் மேலட்டை
அவ்வப்போது வானம்
இது போதாதா?

திறக்கவும்
முன்னிரு கொம்புகள் அலையவும்
பிஞ்சு முகம் சிரிக்கவும்
இலக்கியமென்க

விடுதலை வேண்டும் வண்டு
இணைகூடாமல்
மூச்சுமுட்டி இறக்குமானால்
சொர்க்கம் சேரும்
நிச்சயம்.

Share