ஹரன் பிரசன்னா

சில பதிப்பாளர்களின் மீதான குறைகளை வாசகர்கள் சுட்டிக் காட்டுகிறார்கள். அது உண்மையாக இருக்குபட்சத்தில் அதை பதிப்பாளர்கள் திருத்திக் கொள்ளவேண்டியது பதிப்பாளரின் கடமை.

அதேபோல் பதிப்பாளர்கள் வாசகர்களிடம் என்ன எதிர்பார்க்கிறார்கள் என்று யோசித்துப் பார்த்தேன். இங்கே இருப்பவை எனக்குத் தனிப்பட்டுத் தோன்றியவை.

* தள்ளுபடி 10% மட்டுமே. கூடுதலாகக் கேட்டுப் பார்ப்பது ஒரு வகை, போராடுவது ஒருவகை. ஒரு வாடிக்கையாளர் போராட ஆரம்பித்தால் பத்து வாடிக்கையாளருக்கு பில் போடமுடியாமல் போகலாம்.

* ஏழு வருஷத்துக்கு முன்னாடி வந்தப்ப எனக்கு கூட டிஸ்கவுண்ட் கொடுத்தாங்க என்று ஒருவர் சொல்வதை பில்லிங் கவுண்ட்டரில் இருப்பவரால் புரிந்துகொள்ளவே முடியாமல் போகலாம் என்பதைக் கொஞ்சம் எதிர்பார்த்திருங்கள்.

* சரியாக பில்லிங் கவுண்ட்டர் அருகில் வந்ததும் போனை எடுத்துப் பேசிக்கொண்டே இருக்காதீர்கள். உங்களுக்கு பில் போட்டால்தான் அடுத்தவருக்கு பில் போடமுடியும். ‘நீங்க போடுங்க பணம் தர்றேன்’ என்று சொல்லிவிட்டு போன் பேசுவதைவிட, பணத்தை செலுத்திப் புத்தகங்களைப் பெற்றுக்கொண்டு, அடுத்த அரங்குக்குள் நுழைவதற்கு முன்பு ஓரமாக நின்று மணிக்கணக்கில் பேசுவது நல்லது, உதவிகரமானது.

* உடன் வந்திருக்கும் நண்பரிடம் நீங்கள் தேர்ந்தெடுத்த புத்தகத்தின் அருமை பெருமைகளை புத்தகம் பில் போட்டபின்பு சொல்லலாம். பில் கவுண்ட்டரில் நின்றுகொண்டு அத்தனையும் சொல்லும்போது பின்னால் பில் போடக் காத்திருக்கும் வாசகர்களுக்கு இடையூறாகலாம்.

* பில் போட்டு முடித்ததும் பணத்தை தாங்கள் கொண்டு வந்திருக்கும் அனைத்துப் பைகளிலும் தேடாதீர்கள். முதலிலேயே தோராயமாக பணத்தை எடுத்து வைத்துக்கொள்ளுங்கள்.

* ஒரு ரூபாய் மிச்சம் தரவில்லை என்றால், இப்படி ஒவ்வொரு பில்லுக்கும் ஒரு ரூபாய்னா, ஒவ்வொரு பதிப்பகத்துக்கும் அப்படியானால் ஒட்டுமொத்த புத்தகக் கண்காட்சியிலும் எத்தனை கோடி ஊழல் என்று அங்கே நின்று சுஜாதா போல வாதிடாதீர்கள். சரியான சில்லறை வேண்டுமென்றால் சரியான சில்லறையைக் கையில் வைத்திருப்பது நல்லது. எளிய உபாயமும் கூட.

* பெரிய பை கொடுத்தா ஈஸியா கொண்டு போக உதவியா இருக்கும் என்பது உண்மைதான். ஆனால் பெரிய பெரிய துணிக்கடைகள்கூட 2000 ரூபாய்க்கு மேல்தான் பெரிய பை தருகிறார்கள். புத்தக விற்பனையாளர்களைப் பற்றிக் கொஞ்சம் கருணையுடன் யோசித்துப் பாருங்கள்.

* பில் போடும் முன்னரே கொஞ்சம் தூரத்தில் ஒரு எழுத்தாளரைப் பார்த்துவிட்டு புத்தகம் கையெழுத்து வாங்கும் ஆர்வத்தில் அப்படியே ஓடிவிடாதீர்கள். நீங்கள் வந்து பில் போடுவீர்கள் என்ற நம்பிக்கையில்லாமல் இல்லை. ஆனால் அதுவரை உங்களையே பார்த்துக்கொண்டிருப்பது கடினம்.

* கி.ராஜநாராயணன் போன்ற மூத்த எழுத்தாளரைப் பார்த்து, போகன் சங்கர்தான நீங்க, நிறைய படிச்சிருக்கேன் என்று தயவுசெய்து சொல்லாதீர்கள். எழுத்தாளருக்கு அடுத்தபடியாக, ஒரு பதிப்பாளருக்கே இதன் அபத்தமும் கஷ்டமும் அதிகம் புரியும்.

* பத்து கிரெடிட் கார்டுகளை வைத்திருப்பவர்கள் எந்த கிரெடிட் கார்டுக்கு எந்த பின் நம்பர் என்பதை பதினோரு முறை கிரெடிட் கார்ட் மெஷினில் போடாதிருப்பது பெரிய உதவி. ஒவ்வொரு கார்டுக்கும் இப்படிக் கணக்குப் போட்டால் நிஜமாக எனக்கே தலை சுற்றுகிறது.

* கிரெடிட் கார்ட் வேலை செய்யவில்லை என்றால் ப்ளான் பி வைத்திருங்கள். இப்பதான் கொஞ்சம் நேரத்துக்கு முன்னாடி பக்கத்து கடைல போட்டேன் என்ற உங்கள் நிலைப்பாடு நியாயமானதாக இருக்கலாம். ஆனால் அதற்கு பில் கவுண்ட்டரில் இருக்கும் எளியர் என்ன செய்யமுடியும்! கிரெடிட் கார்ட் மிஷின் ஓகே என்று சொன்னால் மட்டுமே அவர் புத்தகத்தைத் தரமுடியும்.

* அமெரிக்கன் கார்ட் கிரெடிட் கார்ட் மிஷின்களில் வேலை செய்யவில்லை என்றால், ஏன் எதற்கு எப்படி என்று பில் கவுண்ட்டரில் இருப்பவரிடம் பல விதமான அறிவுசார் கேள்விகளை எழுப்புவது உளவியல் ரீதியிலான தாக்குதல் என்பதை உணருங்கள்.

* எந்நேரத்திலும் கிரெடிட் கார்ட் மிஷின் வேலை செய்யாமல் போகும் சகல சாத்தியமும் உண்டு. ‘என்னங்க இவ்ளோ பெரிய புக் ஃபேர் நடத்துறீங்க, கிரெடிட் கார்ட் மிஷின் கூட இல்லையா’ என்பதில் நியாயம் இருக்கிறது. ஆனால் தீர்வு இல்லை. தேவைப்பட்டால் இருக்கட்டும் என்று பணம் வைத்திருங்கள்.

* புத்தகக் கண்காட்சியில் நிச்சயம் ஆயிரம் குறைகள் உண்டு. அதைப் பொறுத்துக்கொண்டு நீங்கள் புத்தகம் வருகிறீர்கள் என்பது உண்மை. அதற்காக தமிழ் உலகும் பதிப்பாளர் உலகும் கடமைப்பட்டிருக்கிறது. இதன் எதிர்முனையும் உண்மை. பதிப்பாளர்கள் ஒவ்வொருவருக்கும் தமிழ் உலகும் கடமைப்பட்டிருக்கிறது. இதையும் மனதில் வைத்துக்கொள்ளுங்கள்.

* புத்தகக் கண்காட்சி அரங்கில் முக்குக்கு முக்கு குடிநீர் வைத்திருக்கிறார்கள். கூட்டம் அதிகம் இருக்கும்போது அங்கு நீர் இல்லாமல் போவது இயல்புதான். இதை நிவர்த்தி செய்யவேண்டும் என்பது சரிதான். அதே சமயம், நீங்களும் கையில் தேவையான குடிநீருடன் வருவது உங்களுக்கு உதவலாம்.

* புத்தகக் கண்காட்சியில் நண்பர்களுடன் அரட்டை என்பதும் ஒரு நல்ல விஷயம்தான். ஆனால் அதை அரங்குக்குள் புத்தகத்தோடு சேர்ந்து நின்றுகொண்டுதான் செய்யவேண்டும் என்பதில்லை என்பதையும் நினைவில் வைக்கலாம்.

* ஒரு புத்தகம் எங்கே இருக்கிறது என்று அதற்குத் தொடர்பே இல்லாத இன்னொரு அரங்கில் கேட்பதில் ஒரு பிரச்சினையும் இல்லை. ஒருவேளை அவர் தெரியவில்லை என்றாலோ, அல்லது எந்தப் பதிப்பகம் என்று தவறாகச் சொன்னாலோ மீண்டும் தேடி வந்து ‘இதுகூட ஒழுங்கா சொல்லமாட்டீங்களா’ என்று சொல்லாமல் இருக்கலாம்.

* புரோட்டா செய்வது எப்படி என்ற புத்தகம் எங்கே கிடைக்கும் என்பதை முதல் அரங்கில் இருந்து கடைசி அரங்கு வரை எல்லோரிடமும் கேட்காதீர்கள். க்ரியா கீழைக்காற்று அரங்குகளில் இக்கேள்வியைக் கேட்பது குறித்து கொஞ்சம் யோசித்துக்கொள்ளுங்கள்.

* புத்தகக் கண்காட்சியில் நான்கைந்து செல்ஃபி எடுத்துக்கொள்வது நல்லது. நாப்பது ஐம்பது செல்ஃபி எடுக்காதீர்கள், ப்ளீஸ்.

* பத்து ஸ்டால் கடந்து நடக்கும்போது கால் வலி வந்தால் உட்கார அங்கே இடம் கிடையாது. வெளியே சென்றுதான் உட்காரவேண்டும். எனவே நன்றாக நடக்க முடியும் என்ற உறுதியுடன் உள்ள நண்பரை மட்டும் அழைத்துக்கொண்டு வாருங்கள். இல்லையென்றால் புத்தகக் கண்காட்சி அனுபவமே எரிச்சல் மிக்கதாக ஆகிப் போகும்.

* செல்ஃபோனை தொலைப்பவர்கள், கடைசியாக பில் போட்ட அரங்கில் தேடுவது இயல்பு. ஆனால் அங்கேயே நின்று எங்கே செல்ஃபோன் என்று போராடுவதில் ஒரு பயனும் இல்லை. உங்கள் செல்ஃபோன் உங்கள் உரிமை, உங்கள் செல்ஃபோனை பத்திரமாக வைத்திருப்பது உங்கள் கடமை.

* இதில் எதையுமே நீங்கள் செய்யாவிட்டாலும் பரவாயில்லை, வந்து புத்தகம் வாங்குங்கள். அதுதான் அடிப்படைத் தேவை.

பாம்புகள் உலவும் வெளியில் பாம்புகளுக்கு மத்தியில் புத்தகங்களை வாசகர்கள் வாங்குகிறார்கள் என்று மட்டும் சொல்லாத ஒரு கட்டுரையை நேற்று தினமலரில் வாசித்து அதிர்ந்தேன். சென்னை புத்தகக் கண்காட்சி பல இன்னல்களுக்கு மத்தியில் நடைபெறுகிறது. சில குறைகள் உள்ளன என்பதும் உண்மையே. ஆனால் ஒட்டுமொத்தமாக புத்தகக் கண்காட்சியைப் புறக்கணிக்கும் அளவுக்கோ, வாசகர்கள் பயந்து பின்வாங்கும் அளவுக்கோ குறைகள் எவையுமே இல்லை என்பதே உண்மை.

புத்தகக் கண்காட்சி என்பது ஒரு மாபெரும் கூட்டு முயற்சி. நிச்சயம் சில சுணக்கங்கள், சில பின்னடைவுகள் இருக்கவே செய்யும். இவையெல்லாவற்றையும் மீறி ஒவ்வொரு புத்தகக் கண்காட்சியும் மெருகேறிக்கொண்டேதான் வருகிறது.

இம்முறை தீவுத்திடலில் நடத்தப்பட ஒரே காரணம், கடந்த டிசம்பரில் வரலாறு காணாத மழையினால் ஏற்பட்ட பின்விளைவுகளே. ஜூனில் வெயில் கடுமையாகவே இருக்கும். அதை நாம் ஒன்றும் செய்யமுடியாது. எதிர்பாராத மழை வேறு. இத்தனைக்கும் 700க்கும் மேற்பட்ட அரங்குகளில், நீர் ஒழுகியது என்னவோ பதினைந்து அரங்குகளுக்கும் கீழாகவே இருக்கும். மற்ற அரங்குகளில் பெரிய பாதிப்பு இல்லை. இத்தனை செய்ததே பெரிய விஷயம். ஆனால் நாம் குறைகளை மட்டுமே சொல்லப் பழகிவிட்டோம். குறைகள் சொல்லப்படவேண்டியது நிச்சயம் தேவைதான், ஆனால் புத்தகக் கண்காட்சியில் குறைகள் தவிர வேறு எதுவுமே இல்லை என்ற வகையில் எழுதுவது அர்த்தமற்றது.

புத்தகக் கண்காட்சிக்கு வருகிறவர்கள் நிச்சயம் வேர்வையில் நனைந்தே செல்கிறார்கள். இதற்கு ஒன்றும் செய்யமுடியாது. அதேசமயம் இத்தனை வேர்வையிலும் எத்தனை பேர் புத்தகம் வாங்குகிறார்கள் என்பதே நாம் பார்க்கவேண்டியது. கடும் வெயில் காரணமாக எல்லா வரிசைகளிலும் அதிக மின்விசிறிகளை நிர்வாகம் வைத்தது. அதன் பிறகு கொஞ்சம் பரவாயில்லை. ஆனாலும் ஜூனில் வேர்க்கவே செய்யும். வேர்வையில் புத்தகம் வாங்குவது ஒரு அனுபவம்தான், ஒரு பெருமைதான் என்று நினைத்துக்கொள்ளவேண்டியதுதான்.

வருகின்றவர்களுக்கு அருந்த நீர் வைக்கப்பட்டுள்ளது. கையிலேயே வாசகர்கள் நீரை சுமந்துகொண்டு வருவது நல்லது. குறைந்தபட்சம் நீர் பிடிக்க வாட்டர் கேனாவது கொண்டு வருவது நல்லது. திரைப்படத்துக்குப் போகும்போது, தொடர்வண்டியில் ஊருக்குச் செல்லும்போது நாம் நீர் கொண்டு போகிறோம். புத்தகக் கண்காட்சிக்கும் கையில் நீர் கொண்டு செல்லலாம், தவறில்லை.

மிகவும் தூரம் என்பது ஒரு பிரச்சினை. சென்னை போன்ற ஒரு மாநகரத்தில் எங்கே புத்தகக் கண்காட்சி வைத்தாலும் ஏதேனும் ஒரு பகுதி மக்களுக்கு நிச்சயம் வெகுதூரமாகவே இருக்கும். நந்தனத்தில் புத்தகக் கண்காட்சி நடந்தபோது தாம்பரத்தில் இருந்து ஒருவர் எப்படி வருவார் என்றோ வியாசர்பாடியில் இருந்து ஒருவர் எப்படி வருவார் என்றோ நாம் கேட்கவில்லை. ஆனால் தீவுத்திடலில் வைக்கவும் தென்சென்னைக்காரர்கள் எப்படி வருவார்கள் என்ற கேள்வி வருகிறது. இதே தீவுத்திடலில்தான் பொருட்காட்சி நடக்கிறது. பெருங்கூட்டம் கூடுகிறது. அப்போது எப்படி வருகிறார்கள்? இப்போது ஏன் அங்கலாய்ப்பு? புத்தகம் வாசிப்பது என்பது நம் பண்பாட்டோடு ஒன்றி வரவில்லை என்பதுதான் காரணம். புத்தகம் வாசிப்பது என்பது எதோ யாருக்கோ செய்யும் சேவை என்னும் மனப்பான்மையே காரணம். புத்தகம் வாசிப்பது கடமைக்காக அல்ல, ரசனைக்காக. இப்படி எண்ணம் உள்ளவர்கள் நிச்சயம் குறைகளை மட்டுமே அங்கலாய்த்துக்கொண்டு இருக்க மாட்டார்கள். புத்தகம் இருக்கும் இடம் தேடி புத்தகத்தைக் கண்டடைந்து வாசித்துவிட்டுப் போய்க்கொண்டே இருப்பார்கள்.

அதோடு, பழக்கமான ஒரு இடத்தில் இருந்து இன்னொரு இடத்துக்கு புத்தகக் கண்காட்சியை மாற்றும்போது எழும் பொதுப்புத்தி சார்ந்த பிரச்சினைகளும் ஒரு காரணம். காயிதே மில்லத் கல்லூரியில் இருந்து செய்ண்ட் ஜார்ஜ் பள்ளிக்கு மாற்றியபோதும், பின்னர் அங்கிருந்து நந்தனம் வொய் எம் சி ஏவுக்கு மாற்றியபோதும் இதே முணுமுணுப்புகள் இருந்தன. இப்போது நந்தனத்தில் இருந்து தீவுத்திடலுக்கு வரவும் அதேபோல் வருத்தப்படுகிறார்கள். இதுவும் பழகும்.

நந்தம்பாக்கத்தில் ஏன் வைக்கவில்லை என்று ஒரு கேள்வி. நந்தம்பாக்கத்தில் வைத்தால் ஏற்படும் செலவுகளை ஒரு பதிப்பாளரால் சமாளிக்கமுடியாது. நந்தம்பாக்கத்தில் நடத்தும் அளவுக்கு நம் வாசகர்கள் அதிகப் புத்தகங்கள் வாங்கும் சமயத்தில் அதுவும் நடக்கத்தான் போகிறது.

தீவுத்திடலில் புத்தகக் கண்காட்சிக்கு அதன் அருகில் உள்ள சில முக்கிய இடங்களில் இருந்து இலவச ஆட்டோ சேவையும் வழங்கப்பட்டது. தியேட்டருக்குச் செல்லும்போது தியேட்டர் முன்பாக பேருந்து நிறுத்தம் இல்லையே என்று நாம் நொந்துகொள்வதில்லை. தியேட்டரில் டிக்கட் கிடைக்குமா என்பதிலேயே கவனமாக இருக்கிறோம். ஆனால் புத்தகக் கண்காட்சிக்கு வரும்போது நமக்கு ஆயிரம் வசதிக்குறைபாடுகள் கண்ணுக்குப் படுகின்றன.

புத்தகக் கண்காட்சி நூறு சதவீதம் நிறைகளோடு செயல்படுகிறது என்று நான் சொல்லவில்லை. நிச்சயம் பல விதங்களில் முன்னேற்றம் தேவை. அதே சமயம் புத்தகக் கண்காட்சிக்கே வரமுடியாதபடிக்கான அடிப்படைத் தேவைகளே இல்லை என்பது அநியாயமான வாதம். சென்னையில் கொஞ்சம் தூரம் உள்ள எந்த ஒரு இடத்துக்கும் செல்லும்போது உள்ள அதே பொதுவான வசதிக்குறைவுகள் மட்டுமே புத்தகக் கண்காட்சிக்குச் செல்லுவதிலும் உள்ளன. தனியாக வேறு குறைகள் இல்லை. புத்தகம் வாங்க சிறந்த இடம் புத்தகக் கண்காட்சியே. இதில் இரண்டாம் கருத்துக்கே இடமில்லை. பல்லாயிரக்கணக்கான புத்தகங்கள் கொட்டிக்கிடக்கின்றன. நிச்சயம் வாருங்கள். இந்தியாவிலேயே வாசகர்கள் அதிக அளவு புத்தகங்களை நேரடியாக பதிப்பாளர்களிடம் இருந்து வாங்கும் பெரிய புத்தகக் கண்காட்சி இது. இதைத் தவறவிடாதீர்கள். அதோடு, புத்தகக் கண்காட்சி என்பது மார்க்கெட்டுக்குப் போய் கத்தரிக்காய் வாங்கி வரும் ஒரு அனுபவம் அல்ல. புத்தகக் கண்காட்சியில் நீங்கள் உங்கள் வாழ்க்கையையே மாற்றப் போகும் ஒரு புத்தகத்தைக் கண்டடையலாம். உங்கள் வாழ்நாளில் மறக்கமுடியாத ஒரு எழுத்தாளரை சந்தித்து உரையாட நேரலாம். யாருக்காகவோ யாரோ எழுதிய ஒரு வரி உங்களுக்காக அங்கே காத்திருக்கலாம். இந்த அனுபவங்களுக்கு முன்பு குறைகள் ஒரு பொருட்டே அல்ல என்பது சரிதானே?

ஒரு திரைப்படத்தை இயக்கி வெளியிடுவது எத்தனை கடினமானது என்பது எல்லாருக்குமே தெரியும். அதுவும் மாற்றுத் திரைப்படங்கள் என்றால் கேட்கவே வேண்டாம். இங்கே வணிகத் திரைப்படங்கள் வெளிவருவதே அத்தனை கடினம் என்னும் நிலையில், மாற்றுத் திரைப்படங்கள் மட்டுமே எடுப்பேன் என்றொரு இயக்குநர் உறுதியாக இருந்தால் அவர் என்ன பாடுபடவேண்டியிருக்கும் என்பதை இயக்குநர் ஜெயபாரதியின் ‘இங்கே எதற்காக’ நூலைப் படித்தால் புரிந்துகொள்ளலாம்.

இங்கே எதற்காக, இயக்குநர் ஜெயபாரதி, டிஸ்கவரி புக் பேலஸ், ரூ 150

முன்பு தூர்தர்ஷனில் மதியம் மாநில மொழித் திரைப்படங்கள் வரிசையில் ஜெயபாரதியின் ‘உச்சிவெயில்’ திரைப்படம் ஒளிபரப்பப்படும் என்று அறிவித்தார்கள். அப்போது எனக்கு 13 அல்லது 14 வயதிருக்கலாம். அப்போதே இதுபோன்ற ‘மெல்ல நகரும் இருட்டுக்குள் யாரோ ஒருவர் சத்தம் குறைவாகப் பேசும் படங்களை’ (படமெடுக்க பணம் கேட்டு ஜெயபாரதி செல்லும்போது இப்படித்தான் நடிகை ராதிகா சொல்கிறார்) விரும்பிப் பார்க்கும் வழக்கம் எனக்கு உண்டு. மொழி தெரியாமல் சப்-டைட்டில்களை மெல்ல கூட்டி வாசித்து அரைகுறையாகப் புரிந்துகொண்டு மலையாள, கன்னடப் படங்களெல்லாம் பார்த்திருக்கிறேன். இந்தப் படம் கருப்பு வெள்ளை படம். (இதுதான் தமிழின் கடைசி கருப்பு வெள்ளை படமாம்.) ஜெயபாரதி என்ற பெயரைக் கேட்கவும் ஜெயபாரதி என்ற நடிகை நடித்தது என்றுதான் அதைப் பார்க்கத் தொடங்கினேன்.

படம் ஆரம்பித்த சில நிமிடங்களுக்கெல்லாம் என் வீட்டில் எல்லோரும் உறங்கிவிட்டார்கள். நான் மட்டும் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். மிக மங்கலாக சில காட்சிகள் நினைவிலுள்ளன. தலைவாசல் விஜய் (அப்போது அவர் வெறும் விஜய் மட்டுமே. தலைவாசல் வெளியாகியிருக்கவில்லை) ராணுவத்திலிருந்து திரும்ப வந்தவர் போன்ற நினைவு. அந்த ராணுவ உடையில் க்ளோஸப் காட்சியில் என்னவோ பேசுவார். யாரோ ஒரு முதியவர் காணாமல் போய்விடுவார். அவரை காரில் தேடுதேடென்று தேடுவார்கள்.

மறுநாள் பள்ளிக்குச் சென்றபோது இந்தப் படத்தைப் பார்த்திருந்த ஒரே ஜீவன் நானாகத்தான் இருந்தேன். ‘இதுக்கெல்லாம் அவார்ட்னு கொடுத்து… நம்ம டிடிக்குன்னு படம் கிடைக்குதே’ என்பதுதான் ஒட்டுமொத்த கருத்தாக இருந்தது. இந்தப் படம் ஏன் முக்கியமான படம் என்றெல்லாம் அன்று எனக்குச் சொல்லத் தெரியவில்லை. இன்றும் நான் இது மிக முக்கியமான படம் என்றெல்லாம் நினைக்கவில்லை. மாற்றுத் திரைப்படங்களின் இலக்கணமாக ஜெயபாரதியின் திரைப்படங்களைச் சொல்லவும் இல்லை. நிச்சயம் ஜெயபாரதியின் படங்களில் அவற்றுக்கே உரிய குறைகள் உள்ளன. ஆனால் இந்த இயக்குநர் ஏன் எதற்காக இது போன்ற படங்களை எடுக்கிறார், எப்படி இத்தனை கஷ்டத்துக்குள்ளாகி ஒரு படத்தை எடுக்கத் தோன்றுகிறது என்று நிச்சயம் யோசிக்கிறேன். மாற்றுத் திரைப்படங்களின் உச்சம் இல்லை என்றாலும், ஜெயபாரதியின் திரைப்படங்கள் நிச்சயம் மாற்றுத் திரைப்படங்கள்தான். மகேந்திரனின் திரைப்படங்கள்கூட இந்த அளவு மாற்றுத் திரைப்படங்கள் அல்ல என்றுகூடச் சொல்லலாம். மகேந்திரன் மாற்றுத் திரைப்படங்களுக்கும் வணிகத் திரைப்படங்களுக்கும் இடையே ஒரு பாதையைக் கண்டுகொண்டார். கொஞ்சம் முயன்றால் ஜெயபாரதியும் அந்தப் பாதையைக் கண்டுகொண்டிருக்கலாம். ஏனென்றால் சில குறைந்தபட்ச சமசரங்களுக்கு மகேந்திரன் போலவே ஜெயபாரதியும் ஆயத்தமாகவே இருந்திருக்கவேண்டும். அதற்கான தடயங்கள் இந்தப் புத்தகத்தில் உள்ளன. ஆனாலும் ஏனோ ஜெயபாரதி அதைச் செய்யவில்லை.

ருத்ரையாவின் ‘அவள் அப்படித்தான்’ திரைப்படத்தை சமீபத்தில் பார்த்தேன். எடிட்டிங், தொடர்ச்சி, ஒளிப்பதிவு, ஒலிக்கோர்ப்பு என எல்லாவற்றிலும் ஏனோதானோவென்று இருந்தது. ஜெயபாரதியின் திரைப்படமும் அப்படித்தான் இருந்ததாக நினைவு. குடிசை திரைப்படத்தையும் நான் பார்த்திருக்கிறேன். ருத்ரையாவின் அவள் அப்படித்தான், ஜெயபாரதியின் குடிசை, உச்சிவெயில், ஜெயகாந்தனின் உன்னைப்போல் ஒருவன் – இவை எல்லாமே ஒரே ரகம். பணம் இல்லாமல் மிகக் குறைந்த செலவில் எடுக்கப்பட்டவை.

எவ்வித ஈகோவுமின்றி யார் பணம் தந்தாலும் வாங்கிக்கொண்டு படம் தயாரித்திருக்கிறார் ஜெயபாரதி. ஆனால் பணம் தந்தவர் நேர்மையற்றவர் என்று தெரிந்தால் அத்தோடு விலகிவிடுகிறார். (என்று புத்தகத்தில் சொல்கிறார்.) அப்படித்தான் 24சி வேதபுரம் முதல்வீதி திரைப்படத்தை இவர் நிறுத்துகிறார். கம்யூனிஸ்ட்டுகளுக்காக இவர் எடுக்கும் படம் தேநீர், அந்த கம்யூனிஸ்ட் தயாரிப்பாளர் செம்மலர்ச்செல்வனின் லீலைகளில் நின்றுபோகிறது. பணம் வந்தால் கம்யூனிஸ்ட்டுகள் கள்குடித்த குரங்கைப் போல் ஆடுவார்கள் என்று தோழர் வி.பி. சிந்தன் சொன்னதை அனுபவத்தில் புரிந்துகொண்டு அப்படத்தைக் கைவிடுகிறார். பின்னர் அதுவரை எடுத்த படம் சண்முகம் என்பவரால் (பிற்பாடு இவர் தராசு ஷ்யாம் என்று புகழ்பெறுகிறார்) ஊமை ஜனங்கள் என்று பெயர்மாற்றப்பட்டு வேறு கதையில் இது நுழைக்கப்பட்டு வெளிவந்து படுதோல்வி அடைகிறது.

மேற்கொண்டு படம் எடுக்க பணம் இல்லாமல், நடிக்க வந்த நடிகை போட்டிருந்த நகைகளையெல்லாம் விற்று உடன் நடிக்க வந்த அனைவரையும் பத்திரமாக அனுப்பி வைக்கும் அனுபவமெல்லாம் இவருக்கு ஏற்படுகிறது. ஆனாலும் ஏதோ ஒன்று இவரைச் செலுத்துகிறது. எப்படியோ அடுத்த அடுத்த படங்களை எடுக்கிறார். ஒவ்வொரு படத்துக்கும் இடையே சில சமயங்களில் பத்துவருடங்கள்கூட கடக்கின்றன. ஆனாலும் யாரேனும் ஒருவர் வந்து படம் எடுக்கவேண்டும் என்றால் படம் எடுக்கிறார்.

இதற்கிடையில் கே.பாலசந்தர் நடிக்கவும் அழைக்கிறார்.  படம் இயக்கிக்கொண்டிருப்பதால் இவரால் நடிக்கச் செல்லமுடியவில்லை. ருத்ரையா இயக்கத்தில் நடிக்கச் சென்று அவமானப்பட்டு திரும்புகிறார். இதற்கெல்லாம் பிற்பாடு ‘கிராமத்து அத்தியாயம் படத்தில் நன்றாக நடித்ததால், ’அந்த’ நடிகருக்கு இவர் போட்டியாகிவிடுவாரோ என்று அஞ்சியே இவர் தூக்கப்பட்டார்’ என்று இவருக்குச் சொல்லப்படுகிறது. அதை இவர் ஏற்கவில்லை. ஆனால் அந்த ஒரு படத்துக்குப் பிறகு ருத்ரையாவும் ஓரம்கட்டப்படுகிறார். இதுதான் சினிமா உலகம் என்று இவருக்கு இவர் நண்பர் சொல்கிறார். முற்போக்களரான ருத்ரையா தனது அடுத்த படம் வராததற்கு ஜெயபாரதியின் வயிற்றெரிச்சலே காரணம் என்று சொன்னதாகவும் இவர் கேள்விப்படுகிறார்.

இப்படி புத்தகம் முழுக்க பல சிதறல்கள். இதன்வழியே நாம் திரையுலகின் ஜொலிக்கும் வெள்ளித்திரைக்குப் பின்னே நடக்கும் அவலங்களை ஏமாற்றங்களை துரோகங்களை துல்லியமாகக் காணமுடியும். சில நண்பர்கள் இதுபோன்ற துரோகங்களை என்னிடம் சொல்லியிருக்கிறார்கள். இப்படியெல்லாமா செய்வார்கள், இவர் ஏமாற்றத்தில் பேசுகிறார் என்றெல்லாம் நினைத்திருக்கிறேன். ஆனால் ஜெயபாரதியின் புத்தகம் முகத்தில் அறைந்து உண்மையைச் சொல்கிறது. எடுத்தவுடனேயே தான் சொல்வதெல்லாம் உண்மை என்று இறைவன் மீது சத்தியம் செய்துவிட்டுத்தான் ஜெயபாரதி தொடங்குகிறார். ஜெயபாரதி பொய் சொல்லவேண்டிய அவசியம் எதுவும் இருப்பதாகவும் தோன்றவில்லை.

* ஒரு நடிகையிடம் பேட்டி எடுக்கச் சென்று அவர் ஷூட்டிங்கில் ஓய்வில் இருக்கும்போது ‘நான் தினமணிக் கதிரில் இருந்து வருகிறேன்’ என்று சொல்லவும் அவர் பதிலுக்கு ‘ஸோ வாட்’ என்று கேட்க, இவருக்கு என்ன பதில் சொல்லவென்று தெரியவில்லை. அந்த நடிகை – ஜெயலலிதா.

* சிவாஜி கணேசன் நடித்த ‘இளைய தலைமுறைகள்’ பட ஷூட்டிங்கில் கஷ்டப்படும் மகனுக்கு தாய் பணம் கொடுத்தனுப்பும் காட்சி. கை நிறைய சில்லறைகளாக அந்தத் தாய் (பண்டரிபாய்) கொண்டு வந்து மகனாக நடிக்கும் சிவாஜியிடம் கொடுக்க, சிவாஜி சில்லறைகளையெல்லாம் தொட்டு நடிக்கமாட்டேன், பணமாகக் கொடுக்கச் சொல்லுங்கள் என்று சொல்லிவிடுகிறார்.

* குடிசை திரைப்படத்துக்கு இசையமைக்க விரும்பி இளையராஜாவே முன்வருகிறார். ஆனால் ஏற்கெனவே காமேஷ் (கமலா காமேஷின் கணவர்) இசையமைக்க ஜெயபாரதி ஒப்புக்கொண்டுவிட்டதால் இது நிறைவேறாமல் போகிறது.

* குடிசை திரைப்படத்தை எடுப்பதற்குள் ஜெயபாரதி படும்பாடு கொஞ்சநஞ்சமல்ல. மாயாஜாலக் காட்சி நடத்தி பணம் சேகரித்து ஷூட்டிங் நடத்துகிறார். ’சுராங்கனி’ புகழ் மனோகர் கச்சேரி நடத்தி பணம் திரட்டிக் கொடுக்கிறார். சிவகுமார் யாரிடமும் சொல்லவேண்டாம் என்று சொல்லி 2,000 ரூ தருகிறார். மிருணாள் சென்னை வைத்து தமிழில் படம் எடுக்க விரும்பும் விநியோகஸ்தரை, அப்பணத்தை குடிசை திரைப்படத்துக்குத் தரும்படி மிருணாள் சென்னே சொல்கிறார்.

* ஜெயபாரதியின் முதல் படத்தில் கமல் நடிப்பதாக இருந்தது. பாடல்களைச் சேர்ப்பதால் கோபப்பட்ட கமல் அதிலிருந்து விலகுகிறார். பிற்காலத்தில் ரஜினியை நடிக்கவும் ஜெயபாரதி கேட்கிறார். ‘சலிப்படையும்போது உங்களிடம் வருகிறேன்’ என்று சொல்கிறார் ரஜினி.

*Crowd funding மூலம் பணம் சேர்த்தே திரைப்படம் எடுக்கிறார் ஜெயபாரதி. சிலர் தருகிறார்கள். பலர் தருவதில்லை. ஒளிப்பதிவாளர் ஸ்ரீராம் உச்சிவெயில் படத்துக்கு பத்தாயிரம் நன்கொடை தருகிறார்.

நான் சில விஷயங்களையே சொல்லியிருக்கிறேன். இப்படி புத்தகமெங்கும் அறிந்த மனிதர்களின் அறியாத முகங்களும் அறியாத முகங்களின் அசரடிக்கும் குணங்களும் கொட்டிக் கிடக்கின்றன. அம்பிகா நடித்தால் இயக்குகிறேன் என்று சொன்ன மனிதரையும், உச்சிவெயில் படத்தில் ஹீரோவான தனக்கு எத்தனை பாடல்கள் என்று கேட்ட குப்புசாமித் தாத்தாவையும் மறக்கமுடியாது நம்மால்.

கமலையும் ரஜினியையும் நடிக்க கேட்ட இவர் ஏன் இவர் மம்முட்டியையோ மோகன்லாலையோ கேட்கவில்லை என்ற கேள்வி இப்புத்தகம் முழுவதும் எனக்குத் தோன்றிக்கொண்டே இருந்தது. அதிலும் ஸ்ரீவித்யா ‘நீங்கள் எப்போது அழைத்தாலும் வந்து நடித்துக்கொடுப்பேன்’ என்று சொன்னதைப் படித்தபோது இந்நினைவு அதிகமாகியது. அதைத்தான் வைரமுத்து ஜெயபாரதியிடம் ‘இங்கே எதற்காக?’ என்று கேட்டிருக்கிறார் போலும்.

உண்மையில் தமிழ்த் திரையுலகில் வரும் திரைப்படங்களைப் பார்த்தும் யாருக்காக இன்னும் இதுபோன்ற திரைப்படங்களை ஜெயபாரதி இயக்குகிறார் என்று எனக்கு இன்னும் பிடிபட்டபாடில்லை. நண்பா நண்பா, புத்ரன், குருக்ஷேத்திரமெல்லாம் வந்ததும்கூட யாருக்கும் தெரியாது. சி.சு.செல்லப்பா புத்தகக் கட்டுகளை தலையில் சுமந்துகொண்டு வீதி வீதியாக விற்றதாகச் சொல்வார்கள். படத்தை முடிக்க ஒவ்வொரு கல்லூரியாக பணம் கேட்டு ஜெயபாரதி ஏறி இறங்கும்போது அதுதான் நினைவுக்கு வந்தது

குருக்ஷேத்திரம் படம் வெளிவருவது போர்க்களமான குருக்ஷேத்திரத்தில் பட்டபாட்டைவிட பெரியதாக இருக்கிறது. திடீரென வடிவேலுவின் நகைச்சுவைக் காட்சிகள் சேர்த்தால்தான் படத்தை விற்கமுடியும் என்று தயாரிப்பாளர் சொல்லிவிட (இவர் ஏற்கெனவே ஷூட்டிங்கின்போது கோபத்தில் தேவடியா பசங்களா என்று கத்தியவர்) வேறுவழியின்றி அதற்கும் ஒப்புக்கொள்கிறார். முதலில் இவர்தான் ஜெயபாரதி தெரியாத வடிவேலு, இவர் யாரென்று தெரிந்துகொள்ளவும் மிகவும் மரியாதையாக நடந்துகொள்கிறார். ஷூட்டிங் முடிந்து கிளம்பும்போது ‘சந்திரசேகருக்கே தேசிய விருது வாங்கிக் கொடுத்திருக்கீங்க, எனக்கும் ஒரு படத்துல வாங்கிக் கொடுங்கண்ணே’ என்று கேட்கிறார். விவேக்கும் இவரை அழைத்து ‘மாற்றுத் திரைப்படம்’ வேண்டுமென்று கேட்டு ஒரு படம் நடிக்க முயல்கிறார். அந்த முயற்சி வெற்றியடையாமல் அது பிற்பாடு ஒய்.ஜி. மகேந்திரா நடித்து ‘புத்ரன்’ என்ற திரைப்படமாக வெளிவருகிறது. (இப்படி ஒரு படம் வந்ததே எனக்குத் தெரியாது!) விவேக், வடிவேலு போன்ற நடிகர்களுக்குள்ளேயும்தான் எத்தனை கனவுகள்!

நூல் முழுக்க தினுசு தினுசான தயாரிப்பாளர்கள். ஹோட்டல் தொழில் நடத்தும் ஒருவர். தன்னைவிட இயக்குநருக்குப் புகழா என்று மருகும் ஒருவர். அம்பிகா ஹீரோயின் என்றால் படம் தயாரிக்கத் தயாராக இருக்கும் ஒருவர். படம் தயாரிக்க இன்னொரு வாய்ப்புக் கிடைக்காது என்பதால் கிடைத்ததையெல்லாம் தின்று பெண்களுடன் ஆட்டம்போடும் ஒருவர். இதற்கிடையில்தான் நாம் நல்ல திரைப்படங்களை எதிர்பார்க்கிறோம். நினைக்கவே அயற்சியாகத்தான் உள்ளது.

திரைப்படம் பற்றி தெரிந்துகொள்ள இந்நூலை வாசிப்பது மிக முக்கியம். இது மாற்றுத் திரைப்படங்களுக்கான இயக்குநர்களின் பிரச்சினை மட்டுமல்ல. வணிகத் திரைப்படங்களுக்கான இயக்குநர்களும் இதேபோலவோ இதைவிட அவமானப்பட்டு நம்பிக்கைத் துரோகம் செய்யப்பட்டு அவமானப்படுத்தி நம்பிக்கைதுரோகம் செய்துதான் மேலே வரவேண்டியுள்ளது. அத்தகைய ஒரு நிலையைக் காலம் காலமாகவே நம் திரையுலக அமைப்பு கைக்கொண்டுள்ளது. இந்நிலை அத்தனை சீக்கிரத்தில் மாறாது. ஒரு புகழ்முகம் தனக்குப் பின்னே ஒளித்துக்கொண்டிருக்கும் பல்வேறு முகங்களை நாம் தரிசிக்க நேரும்போது ஏற்படும் மனவலியை எப்படிச் சொல்வது? அந்த மனவலியை இப்புத்தகம் எனக்குக் காட்டியது.

—

இப்புத்தகத்தை ஆன்லைனில் வாங்க: http://www.nhm.in/shop/1000000023800.html

திருச்சியில் உள்ள எஸ் ஆர் வி பள்ளியில் சென்ற மாதம் புத்தகக் கண்காட்சி நடைபெற்றது. அதில் டயல் ஃபார் புக்ஸ் சார்பில் முதன்முறையாக நாங்கள் பங்கேற்றோம். இது அப்பள்ளி நடத்தும் 9வது வருடப் புத்தகக் கண்காட்சி. பொதுவாக கிழக்கு சார்பில் கிழக்கு புத்தகங்களை மட்டுமே அங்கே விற்பனைக்கு வைப்போம். மற்ற பதிப்பகங்கள் அவர்களது புத்தகங்களை காட்சிக்கு வைப்பார்கள். இந்தமுறை அப்படி அல்லாமல் டயல் ஃபார் புக்ஸ் சார்பில் அனைத்துப் பதிப்பகங்களின் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட புத்தகங்களை விற்பனைக்குக் காட்சிப் படுத்தியிருந்தோம். 

புத்தகக் கண்காட்சியை சிறப்பாக நடத்த பள்ளி நிர்வாகம் தந்த ஒத்துழைப்பு அபாரமானது. அப்பள்ளியின் முதல்வர் துளசிதாசன் எடுத்துக்கொண்ட முயற்சிகளைப் பற்றித் தனியே சொல்லவேண்டும்.

புத்தக வாசிப்பை வளர்க்க என்ன செய்யவேண்டும் என்று பலரும் யோசிக்கிறோம். ஒரு கையறு நிலையில்தான் நாம் உறைந்துவிடுகிறோம். எங்கே சென்றாலும் அவ்வாசல் மூடப்பட்டிருந்தால் எப்படி இருக்குமோ அப்படித்தான் இன்றைய நிலையில் புத்தக வாசிப்பை மேம்படுத்த நாம் எடுக்கும் முயற்சிகளெல்லாம் தடைப்படுகின்றன. எங்கோ தவறு செய்கிறோம், அது எது என்று கண்டறியவோ, அப்படியே கண்டறிந்தாலும் அதை சரி செய்யவோ இயலாத நிலை ஒன்றை நான் பலமுறை உணர்ந்திருக்கிறேன்.

எல்லோருக்குமே தெரியும், மாணவர்களிடம் இருந்து புத்தக வாசிப்பைத் தொடங்கவேண்டும் என்பது. பதில் நம்மிடையே இருக்கிறது. ஆனால் அதைச் செயல்படுத்த வழிகள் தெரியவில்லை. ஏனென்றால் அதைச் செய்யும் பொறுமையும் பக்குவமும் இல்லை. அதைச் செய்யவேண்டிய ஆசிரியர்களே புத்தக வாசிப்பின் முக்கியத்துவம் பற்றித் தெரியாதவர்களாக இருப்பது பெரிய சோகம். அதையும் மீறி ஒரு சில ஆசிரியர்கள் புத்தக வாசிப்பின் அவசியம் பற்றித் தெரிந்து அதை முன்னெடுக்க நினைத்தால், அடுத்த தடை பெற்றோர்கள் வழியே வருகிறது. பக்கத்துவீட்டு மாணவனோ சொந்தக்காரப் பையனோ அதிகம் மதிப்பெண் பெற்றால், அதைவிட அதிக மதிப்பெண்ணைத் தன் மகன் பெறவேண்டும் என்ற அழுத்தத்தை பெற்றோர்களே உருவாக்கிக் கொள்கிறார்கள். இப்படி பாடப் புத்தகத்தைப் படிக்காமல் வேறு புத்தகங்களைப் படிப்பதால் என்ன பயன் என்று அவர்கள் மிகத் தெளிவாகவே கேள்வி எழுப்புகிறார்கள். ஒவ்வொரு குடும்பத்திலும் இக்குரலை நீங்கள் தொடர்ந்து கேட்கமுடியும். இதைமீறி ஆசிரியர்களால் என்ன செய்துவிடமுடியும்? இப்படி பல இடங்களில் மோதிய பந்து கடைசியில் தஞ்சமடையும் இடம், புத்தக வாசிப்பைப் பிறகு பார்த்துக்கொள்ளாம் என்னும் இடமே.

எஸ் ஆர் வி பள்ளியின் முதல்வர் துளசிதாசன் தன் தொடர் முயற்சியின் காரணமாக, மாதிரி ஒன்றை நமக்கு உருவாக்கிக் காண்பித்துள்ளார். அதை அப்படியே பின்பற்றினாலே, மேலே சொன்ன அத்தனை தடைகளையும் நாம் உடைத்து, மாணவர்களை புத்தக வாசிப்பாளர்களாக மாற்றும் பெரிய சாதனையை சுலபமாகச் செய்யமுடியும். ஒரு பள்ளி தொடர்ந்து 20 ஆண்டுகளில் அதன் மாணவர்களில் பாதி பேரையாவது புத்தக வாசிப்பாளர்களாக மாற்றுமானால், அப்பள்ளி மிகப்பெரிய சமூக சாதனை செய்திருக்கிறது என்றே அர்த்தம். படிக்க சாதாரணமாகத் தோன்றினாலும், உண்மையில் இது அசுர சாதனை. ஒவ்வொரு பள்ளியும் இதில் பத்தில் ஒரு பங்கைச் செய்தாலே போதும், அடுத்த பத்து ஆண்டுகளில் வரும் தலைமுறையினரிடையே வாசிப்புப் பழக்கம் பெரிய அளவில் ஊக்கம் பெறும். அடுத்த இருபது ஆண்டுகளில் அது ஒரு இயக்கமாகும். அத்தலைமுறை பெற்றோர்களாகும்போது, ஆசிரியர்களும் அவர்களும் இணைந்தே இதைப் பெரிய அளவில் – அவர்கள் அறியாமலேயே – முன்னெடுத்துச் செல்வார்கள். இத்தகைய பெரிய சாதனையை அமைதியாகச் செய்திருக்கிறது எஸ் ஆர் வி பள்ளி.

இந்தக் கண்காட்சிக்கு முன்னர் நான் துளசிதாசன் அவர்களை இரண்டு முறை சந்தித்துப் பேசினேன். கண்காட்சியின் வெற்றி பற்றி ஐயம் பெரிய அளவில் இல்லை என்றாலும், இது சாத்தியமாகுமா என்ற சிறிய சந்தேகம் இருக்கத்தான் செய்தது. ஆனால் துளசிதான் மிக நம்பிக்கையுடன் பேசினார். துளசிதானின் மிகப்பெரிய பலம் அவரது அபாரமான புத்தக வாசிப்பு. வீட்டில் மிகப்பெரிய நூலகம் ஒன்று இருப்பதாகச் சொன்னார். துளசிதாசன் வயதொத்தவர்கள் இளமையில் ஒரு வேகத்தில் புத்தகம் வாசிக்கத் துவங்கி, ஒரு நிலையில் தேங்கிவிட்டிருப்பார்கள். ஆனால் இவர் இன்றுவரை தொடர்ந்து புத்தகம் வாசித்துக்கொண்டு தன்னைப் புதுப்பித்துக்கொண்டே இருக்கிறார். எனவே எப்புத்தகங்களை மாணவர்களுக்கு பள்ளி வயதில் படிக்கத் தரவேண்டும், எவற்றைப் படிக்கத் தரக்கூடாது என்பதில் தீர்மானமான கருத்துகள் கொண்டிருக்கிறார். மாணவர்கள் கல்லூரிக்குச் செல்லும்போது அவர்களே தேடிப் படிக்கவேண்டிய நூல்கள் பற்றியும் தெரிந்து வைத்திருக்கிறார். இவையே ஒரு நல்ல புத்தக கண்காட்சி இயக்கத்தை உருவாக்க அவருக்கு மூலதனமாக இருந்திருக்கவேண்டும். ஆம், அவர் உருவாக்கி இருப்பது நிச்சயம் ஒரு இயக்கம்தான்.

பள்ளியில் நடக்கும் புத்தகக் கண்காட்சிக்கு மாணவர்களையும் பெற்றோர்களையும் வரவைக்க மிக எளிமையான வழியைப் பின்பற்றுகிறது பள்ளி நிர்வாகம். பெற்றோர் ஆசிரியர் தினம், புத்தகக் கண்காட்சியை ஒட்டி வைக்கப்படுகிறது. இதனால் எல்லாப் பெற்றோரும் நிச்சயம் பள்ளிக்கு வந்தே தீரவேண்டும். இதுவரை நாங்கள் எத்தனையோ பள்ளிகளில் புத்தகக் கண்காட்சிகளில் பங்கேற்றிருக்கிறோம். அங்கே பெற்றோர்கள் வரவு குறைவாகவே இருக்கும். ஏனென்றால் பெற்றோர்களுக்குப் பல வேலைகள். அதற்கிடையில் புத்தகக் கண்காட்சியில் பங்கேற்க அவர்களுக்கு நேரமில்லை. அதை, இந்தப் பெற்றோர் ஆசிரியர் தினத்தின் மூலம் எஸ் ஆர் வி பள்ளி எளிதாகத் தாண்டிவிட்டது.

புத்தகக் கண்காட்சியின் முன்பிருந்தே, அதைப் பற்றி தொடர்ந்து மாணவர்களிடம் பேசுவது, மாணவர்களின் பெற்றோர்களுக்கு அதைப் பற்றிய செய்திகளை அனுப்புவது, குறுஞ்செய்தி மற்றும் மின்னஞ்சல் அனுப்புவது என எல்லா வழிகளிலும் புத்தகக் கண்காட்சி பற்றிய ஆர்வம் மாணவர்களிடையேயும் பெற்றவர்களிடையேயும் வளர்க்கப்படுகிறது. பள்ளியில் நடைபெறும் தினசரி வழிபாட்டின்போதும் இதைப் பற்றிப் பேசுகிறார்கள் ஆசிரியர்கள்.

ஒவ்வொரு மாணவரும் பள்ளியில் சேரும்போது ஒவ்வொரு வருடமும் அவருக்கு ஓர் உண்டியில் தரப்படுகிறது. அம்மாணவர் அந்த உண்டியலை அவர் வீட்டில் ஒரு நூலகம் உருவாக்கப் பயன்படுத்தவேண்டும். வீட்டுக்கு ஒரு நூலகம் என்ற பெயரில் இதை எஸ் ஆர் வி பள்ளி பிரபலப்படுத்தியுள்ளது. புத்தகக் கண்காட்சி வரை சேமிக்கப்படும் பணத்தை எடுத்துக்கொண்டு வந்து மாணவர்கள் புத்தகம் வாங்குகிறார்கள். பல மாணவர்கள் தங்கள் உண்டியிலில் இருந்த சில்லறையை எண்ணிக்கொண்டு வந்து எங்களிடம் தந்து புத்தகம் வாங்கியபோது, தனிப்பட்ட முறையில் நான் அடைந்த மகிழ்ச்சிக்கு அளவே இல்லை. மாணவர்கள் வரிசையில் நின்று புத்தகம் வாங்குகிறார்கள். நான்கு நாள்கள் நடக்கும் புத்தகக் கண்காட்சியில் ஒவ்வொரு நாள் ஒவ்வொரு நேரத்தில் ஒவ்வொரு வகுப்பின் மாணவர்களை ஆசிரியர்கள் கண்காட்சிக்கு அனுப்பி வைக்கிறார்கள். மாணவர்கள் தங்களிடையே, “நான் சச்சின் வாங்கிட்டேன், நீ எங்க வாங்கிருக்க?”, “நான் பஞ்ச தந்திரக் கதை வாங்கிருக்கேன்” என்று பேசிக்கொண்டே புத்தகம் வாங்குவதைப் பார்ப்பது ஒரு மறக்கமுடியாத அனுபவம்.

மாணவர்கள் தாங்கள் வாங்கிய புத்தகங்களின் பட்டியலை மறுநாள் வகுப்பாசிரியரிடம் தரவேண்டும். எந்த மாணவர்கள் அதிகப் புத்தகங்கள் வாங்கியிருக்கிறாரோ அவருக்குப் பாராட்டு உண்டு. அதேபோல் பெற்றோர்கள் வாங்கியிருக்கும் புத்தகங்களை வீட்டில் அடுக்கி, அதைப் புகைப்படம் எடுத்து, வீட்டுக்கு ஒரு நூலகம் என்று பெயரிட்டு வகுப்பாசிரியர்களிடம் தரச்சொல்லியும் ஆசிரியர்கள் மாணவர்களை ஊக்கப்படுத்துகிறார்கள். 

வாங்கிய புத்தகங்களை மாணவர்கள் படிப்பது பற்றியும் அதைத் தொடர்ந்து உரையாடுவது பற்றியும் ஆசிரியர்கள் கவனம் கொள்கிறார்கள். அடிக்கடி ஏதேனும் ஒரு முக்கியஸ்தர் அப்பள்ளிக்கு வந்து விரிவுரை ஆற்றுவது வழக்கமாகவே உள்ளது. இப்படி மாணவர்களிடையே புத்தக வாசிப்பை மேம்படுத்த எஸ் ஆர் வி பள்ளியும், அதன் முதல்வர் துளசிதாசனும் எடுத்துக்கொண்டிருக்கும் முயற்சிகள் அசரடிக்கின்றன.

மயிலாப்பூரில் மயிலாப்பூர் திருவிழாவில் தெருவில் நாங்கள் புத்தகக் கண்காட்சி நடத்தியிருக்கிறோம். எதிர்பாராத பலர் வந்து புத்தகங்களை வாங்கிச் செல்வார்கள். கோவில் அர்ச்சகர் ஒருவர் ஒவ்வொரு நாளும் வரும் காணிக்கையை எடுத்துக்கொண்டு வந்து அவருக்குத் தேவையான புத்தகத்தை வாங்கிச் செல்வார். அவர் தரும் காணிக்கையில் விபூதி ஒட்டியிருக்கும். ரூபாய் தாள்கள் கசங்கி குங்குமத்தோடு வரும். அன்று நான் அடைந்த அதே மகிழ்ச்சியை எஸ் ஆர் வி பள்ளியில் மாணவர்கள் புத்தகம் வாங்கும்போதும் அடைந்தேன். 

இன்றைய நிலையில் இப்படி செயல்படும் முதல்வர்களையும், அதை அனுமதித்து சிறப்பாக முன்னெடுக்கும் பள்ளி நிர்வாகத்தையும் பார்ப்பது அரிது. உண்மையில் ஆயிரத்துக்கும் மேற்பட்ட மாணவர்கள் உள்ள ஒவ்வொரு பள்ளியிலும் இதை ஒவ்வொரு வருடமும் செய்யமுடியும். பள்ளி முதல்வர்கள் திடத்துடன் இருந்தால், இதை வழக்கமாக்கிவிடலாம். இதனால் மாணவர்கள் பெறப்போகும் அனுகூலங்கள் சொல்லி மாளாது. அத்தோடு ஒரு சமூக மாற்றத்துக்கான வித்து ஊன்றப்படும். ஆனால் இப்படிச் செய்யும் ஆசிரியர்களும் பள்ளிகளும் மிகக்குறைவே என்ற உண்மை முகத்தில் அறைகிறது. இதைப் படிக்கும் பெற்றோர்கள் தங்கள் குழந்தைகள் படிக்கும் பள்ளிகளுக்கு, இதைப் போன்ற புத்தகக் கண்காட்சி நடத்துவதைப் பற்றி ஆலோசனை அளிக்கலாம். எங்கே இருந்தாவது ஒரு மாற்றத்தை நாம் தொடங்கியாகவேண்டும். புத்தக வாசிப்பு அதிகமாகாமல் நாம் எந்த ஒரு மாற்றத்தையும் தீவிரமாகச் செய்துவிடமுடியாது என்று நான் நம்புகிறேன். நாம் செய்யப்போகும் எந்த ஒரு செயலுக்கும் நம் புத்தக வாசிப்பு நமக்குப் பின்புலமாக இருந்து பெரிய தன்னம்பிக்கையை அளிக்கும் என்று அனுபவப்பூர்வமாக உணர்ந்திருக்கிறேன். அந்த வகையில் என் மனமார்ந்த நன்றியை எஸ் ஆர் வி பள்ளிக்குச் சொல்லிக் கொள்கிறேன்.