ஹரன் பிரசன்னா

ஒரு விநோதமான கனவு.

நான் என் பையனை அவனது காலேஜுக்கு வானில் பறக்கும் ராட்சத பலூனில் டிராப் செய்கிறேன். இந்தக் கனவு ஏற்கெனவே ஒரு முறை வந்திருக்கிறது. மறந்துவிட்டது. நேற்றுமுன்தினம் மீண்டும்.

ராட்ச பலூனில் ஒரு ஸ்டேஷனில் அபிராம் ஏறிக் கொள்கிறான். அது சென்னைதான். நான் ஏறவில்லை. அஞ்சுகிறேன். அவனைப் பார்த்துப் போய்விட்டு வா என்கிறேன். ஒரு பக்கக் கயிற்றை நான் பிடித்துக் கொள்கிறேன். வானத்தில் பறக்கிறது ராட்சத பலூன். மறுநாள் அதேபோல் அவன் போகத் தயாராகிறான். குமார் வருகிறார்(ன்). என் மனைவியின் சித்தப்பா என்றாலும் எனக்கும் அவனுக்கும் 2 வயசுதான் வித்தியாசம். ஒன்றாக திருநெல்வேலியில் கிரிக்கெட் விளையாண்டவர்கள். அவனும் அபிராமை அன்று வழியனுப்ப வருகிறான்.

அபிராம் பலூனில் ஏறிக்கொள்ள, நான் ஏறப் பயப்பட, அபிராம் குமாரை வந்து பார்க்கச் சொல்ல, குமாரும் அதில் ஏறிக்கொள்கிறேன். சென்னை முழுக்கப் பறந்து வண்டலூர் தாண்டிப் போகும் என்கிறான் அபிராம். நான் மீண்டும் ஒரு பக்கக் கயிற்றைப் பிடித்துக் கொள்கிறேன். அபிராம் ராட்சத பலூனில் பறந்தவாறு, கடல் தெரிகிறது என்கிறான், ஸ்பென்ஸர் ப்ளாஸா என்கிறான். பலூன் அப்படியே ஓரிடத்தில் நிற்க, ஒரு பெரிய கட்டடத்தின் மொட்டை மாடியில் அபிராம் இறங்கிக் கொள்கிறான்.

காலேஜ் போகலயாடா என்று நான் கேட்க, ஒரு திரைப்பட ப்ரொமோஷன் என்கிறான். குமாரைக் காணவில்லை. ஆனால் நான் அங்கே இருக்கிறேன். எப்படி வந்தேன் என்பது கனவுக் கடவுளுக்கே வெளிச்சம். அங்கே பல முன்னணி இளைய நடிகர்கள் தங்கள் படங்களை ப்ரொமோட் செய்ய வரிசையாக நிற்கிறார்கள். அபிராம் அவர்களுடன் புகைப்படம் எடுத்துக் கொள்கிறான். நான் எடுக்க மாட்டேன் என்கிறேன். எடுப்பா என்கிறான்.

கனவு கலைந்தது.

பின்குறிப்பு: இந்தக் கனவும் மறந்துவிடக் கூடாது என்று, இரவு 2 மணி வாக்கில் என் மனைவியை எழுப்பி, “கனவு வந்தது, அபிராம் ராட்சத பலூனில் காலேஜுக்குப் பறக்கிறான், நாளை ஞாபகப்படுத்து” என்று சொல்லிவிட்டுப் படுத்தேன். சரியான லூசு என்று திட்டியபடி மீண்டும் தூங்கத் தொடங்கினாள். மறுநாள் காலை, நான் எதிர்பார்த்தது போலவே கனவு மறந்துவிட்டது. “என்னவோ அபிராம் ராட்சத பலூன்னு சொன்னீங்க” என்று சொல்லவும், அனைத்தும் படம் போல ஞாபகத்துக்கு வந்தது.

சில விநோதமான கனவுகள் வந்தபடி இருக்கின்றன. ஏன் வருகின்றன என்பதை யூகிக்கக் கூட முடியவில்லை. பல கனவுகள் காலை எழுந்ததும் மறந்துவிடுகின்றன. அந்தக் கனவு நிகழும்போது மறுநாள் எழுந்ததும் அனைவரிடமும் சொல்லவேண்டும் என நினைத்துக்கொள்வேன். ஆனால் மறுநாள் கனவோ அல்லது நான் அப்படி நினைத்ததோ எதுவுமே ஞாபகம் இருக்காது. ஏதோ ஒரு சமயத்தில் ஒரு மின்னலைப் போல அக்கனவு நினைவுக்கு வரும். நாளாவட்டத்தில் அதுவும் மறந்து போகும்.

இனி இப்படி வரும் கனவுகளைப் பற்றிக் குறித்து வைத்துக்கொண்டால் என்ன என்று தோன்றியது. உண்மையாக வரும் கனவுகளை மட்டுமே குறிக்கப் போகிறேன். என் ஆசைகளை, கற்பனைகளை அல்ல! அடுத்த இருபது வருடங்களில் என்ன என்ன கனவுகள் வருகின்றன என்று பார்க்கலாம்.

நேற்று ஒரு கனவு. (இதை எழுதும்போது அதுவும் சட்டென மறந்துவிட்டது. பக்கென்று ஆகிவிட்டது. ஒருவழியாக அதைக் கண்டடைந்தேன்.) என் அம்மாவின் புத்தகம் ஒன்றை நான் பதிப்பித்திருக்கிறேன். அந்தப் புத்தகம் வெளிவந்து ஒரு வார காலம் ஆகியும் அது என் கைக்கு வரவில்லை. என் அம்மாவுக்குக் கோபம். புத்தகம் வந்து ஒரு வாரம் ஆகியும் கூட அதை என் கண்ல கூட காமிக்க மாட்டியா என்கிறார். உடனே நான் எங்கள் சேல்ஸ் டீமுக்கு போன் செய்கிறேன். எங்கம்மா எழுதின புத்தகத்தைக் கொடுத்து விடுங்க என்கிறேன். இவ்வளவுதான் நினைவிருக்கிறது. இதிலிருக்கும் ஆச்சரியங்கள் என்ன? என் அம்மா ஸ்ரீராமஜெயம் எழுதவே திணறுவார். அவர் ஏன் புத்தகம் எழுத வேண்டும்? அம்மா இறந்து 5 வருடங்கள் ஓடி ஏன் இப்படி ஒரு கனவு? அதைவிட ஆச்சரியம், புத்தகத்தின் பெயர் கொடுங்கோளூர் என்று ஆரம்பிக்கிறது. இந்த வார்த்தை கூட என் அம்மாவுக்குத் தெரிந்திருக்க நியாயமில்லை. ஆனால் கனவு கண்டது நாந்தானே!

முந்தாநாள் ஒரு கனவு. ஒரு ஊர். நடுவில் தங்கக் கோபுரம். எந்தத் தெருவில் சென்றாலும் அந்தக் கோபுரத்தைப் பார்க்கலாம். அப்போது அந்தத் தெருவில் ஒரு வீட்டில் இருந்து ஒரு பாடல் ஒலிக்கிறது. அசந்து போய் கேட்கிறேன். இளையராஜாவின் இசையில் உருவான பாடல். பாடியது புஷ்பவனம் குப்புசாமி. இந்தப் பாடலைப் பற்றி ஏன் யாரும் எதுவும் பேசாமல் இருக்கிறார்கள் என்று எரிச்சலாகிறேன். இப்போதுதான் உங்களிடம் சொல்கிறேன்!

சில மாதங்களுக்கு முன்பு ஒரு கனவு. மறைந்து போன ஒருவர் என் கனவில் வந்து சோகமாகவும் பின்பு அதிர்ச்சியாகவும் பேசிக்கொண்டிருந்தார். இதை மறக்க நினைக்கிறேன் என்பதால் மேற்கொண்டு எழுதப் போவதில்லை.

என் அம்மாவின் மறைவை அடுத்த ஆறு மாதங்களில் தினம் தினம் அம்மாவின் கனவுதான். அதில் ஒரு கனவு வித்தியாசமானது. நானும் அம்மாவும் கல்லுப்பட்டியில் இருக்கிறோம். அங்கே ஊர்ச்சாத்திரை. நான் சின்ன பையனாக இருக்கிறேன். சாத்திரையில் திரை கட்டிப் படம் போடுகிறார்கள். நான் படம் பார்த்தே ஆகவேண்டும் என்கிறேன். கோவிலுக்குப் போகணும் என்கிறார் அம்மா. திடீரென்று அங்கே சாப்பாடு போடுகிறார்கள். நான் சாப்பாட்டை வாங்கிக்கொண்டு திரைக்கு முன்னால் படம் பார்க்க உட்கார, எழுத்து ஓடுகிறது. படம் பெயர் மூவர்! (இப்படி ஒரு படம் வந்ததாகக் கூட தெரியவில்லை!) ஒன்னு படம் பாரு, இல்லைன்னா சாப்பிடப் போ என்று யாரோ சொல்ல, என் அம்மா கோபமாகி, சின்ன பையன் படம் பாத்துக்கிட்டே சாப்பிட்டா என்ன என்று அவர்களைத் திட்டிவிட்டு, என்னை அழைத்துக்கொண்டு கோபமாக நடக்கிறார். கட் செய்தால், நெல்லையப்பர் கோவிலின் வளாகத்தில் நடந்து வருகிறோம். நான் அதே சின்னப் பையன். ஆனால் அம்மா அவர் சாகும் தறுவாயில் இருந்த தோற்றம். வெளிறிய உள்பாவாடையை நெஞ்சுக்கு மேல் ஏற்றிக்கட்டி நடக்க முடியாமல் நடக்கிறார். படம் பாத்துட்டு வந்துருக்கலாம் என்கிறேன் நான். அம்மா முச்சு வாங்க நடந்து வந்து, பிரகாரத்தில் இருக்கும் படிகளில் இறங்கச் சிரமப்பட்டு அங்கே இருக்கும் கைப்பிடிச் சறுக்கில் சறுக்கியபடி வருகிறார். நான் அம்மா என்னாச்சு உனக்கு என்று அலறுகிறேன். இக்கனவு வந்து ஐந்து வருடங்கள் ஆகிவிட்டன.

இனி இது போன்ற கனவுகள் அடிக்கடி வரலாம். என்னைத் தூங்காமல் பார்த்துக்கொள்ளுங்கள்.