ஹரன் பிரசன்னா

அதிமுக தற்போதைக்கு உடையாது என்பது கிட்டத்தட்ட உறுதியாகிவிட்டது. எதிர்பார்த்ததுதான். அடுத்த நான்கரை வருடங்களை யாரும் வீணாக்க விரும்பமாட்டார்கள். எம்ஜியார் இறந்தபோது ஜெயலலிதா இருந்த நிலையைவிட ஒப்பீட்டளவில் கம்பீரமான நிலையிலேயே இருக்கிறார் சசிகலா. ஜெயலலிதாவுக்கு அன்றைக்கு இருந்த மிகப்பெரிய ப்ளஸ் பாய்ண்ட் – கரிஷ்மா. சினிமா புகழ். இது இன்று சசிகலாவுக்குக் கிடையாது. அன்று ஜெயலலிதாவுக்கு மிகப்பெரிய மைனஸ் என்று எதுவும் கிடையாது. இன்று சசிகலாவுக்கு ஏகப்பட்ட சுமைகள். இதையும் மீறி அவரை மக்கள் ஏற்றுக்கொண்டாகவேண்டும் என்பதே சசிகலாவின் முன்னே உள்ள மிகப்பெரிய சவால். ஆனால் மக்கள் இதையெல்லாம் எளிதில் கடந்து செல்வார்கள் என்பதே எரிச்சலூட்டும் முகத்திலறையும் உண்மை. அடுத்த தேர்தல் வரை சசிகலாவுக்குப் பிரச்சினை இல்லை. உள்ளாட்சி தேர்தல் மற்றும் நாடாளுமன்றத் தேர்தலில் மிக மோசமாகத் தோற்றாலும் பெரிய கவலை இல்லை. சட்டமன்றத் தேர்தலே முதல் இலக்கு. எம்ஜியார் இறந்தபோது அதிமுகவின் இரண்டாம் கட்டத் தலைவர்கள் அனைவருக்குமே ஜெயலலிதா ஒரு பொருட்டில்லை. தானே தலைமையேற்க சரியான ஆள் என்று எண்ண பலர் இருந்தார்கள். இன்று சசிகலாவுக்கு இப்பிரச்சினை இல்லவே இல்லை. அடிமையில் மோகம் கொண்ட அமைச்சர்கள் அடுத்த தலைமைக்குத் தயாராக இருக்கிறார்களே ஒழிய, தானே தலைவர் என்றறிவிக்கும் அளவுக்கு தைரியமாக இல்லை. கட்சியை உடைத்துக்கொண்டு போனாலும் சில வருடங்களில் அரசியலில் காலி ஆகிவிடுவோம் என்று தெரிந்திருக்கிறது. அதையும் மீறி கட்சியை உடைக்கும் தேவை திமுகவுக்கு இருக்கிறது.

நம் மக்களின் இன்னொரு பிரச்சினை, ஒரு தடவை ஓர் அரசியல்வாதிக்கு எதிராக ஒரு தேர்தலில் வாக்களித்துவிட்டால், அவருக்குத் தண்டனை வழங்கிவிட்டதாக மானசீகமாக முடிவெடுத்துவிடுவார்கள். சசிகலா கட்சிப் பொறுப்பை ஏற்றுக்கொள்வதை விரும்பாத மக்கள் எதிர்வரும் பாராளுமன்றத் தேர்தலில் அதிமுகவை மிக மோசமாகத் தோற்கடித்துவிட்டால், அதற்கடுத்த சட்டமன்றத் தேர்தலில் அந்தக் கோபத்தை மறந்துவிடுவார்கள். இது சசிகலாவுக்கு இருக்கும் இன்னுமொரு சாதகம்.

இதையும் மீறி எதிர்வரும் சட்டமன்றத் தேர்தலில் சசிகலா தலைமையில் அதிமுக தேர்தலைச் சந்தித்தால் தோற்கும் வாய்ப்புகளே அதிகம். தோற்கவேண்டும் என்றே நானும் விரும்புகிறேன். நான்கரை ஆண்டுகள் என்பது மிக நீண்ட காலம். அரசியல் அதிகாரமும் பணமும் இந்த நான்கரை ஆண்டுகளில் எப்படி வேண்டுமானாலும் செயல்படச் சொல்லும். இதை மீறி, தொடர்ச்சியாக இரண்டு முறை ஏற்கெனவே அதிமுக வென்றிருக்கும் வேளையில், மூன்றாவது முறையாக வெல்வது அத்தனை எளிதல்ல. ஜெயலலிதாவின் கரிஷ்மா என்றும் சசிகலாவுக்குக் கைக்கூடப் போவதுமில்லை. ஜெயலலிதா இருந்தபோது தள்ளி வைத்திருந்த நிலையிலேயே சசிகலாவின் குடும்பத்தினர் உருவாக்கிய பிரச்சினைகள் நமக்குத் தெரியும். இன்று ஜெயலலிதா இல்லாத நிலையில், சசிகலாவின் தலைமை உருவாகி வரும் சூழலில், இவர்கள் மிக வெளிப்படையாகவே அதிகார வட்டங்களை உருவாக்குவார்கள். இது 1996 அளவுக்குக் கூட அதிமுகவைக் கொண்டு செல்லும் வாய்ப்பு உண்டு. கூடவே தமிழ்த் தேசியவாதிகளின் பங்களிப்பும் சேர்ந்துகொண்டால், நிலைமையை நினைக்கவே கஷ்டமாக இருக்கிறது.

இன்னொரு பக்கம் இரண்டாவது பலம் பொருந்திய கட்சியான திமுகவின் நிலையையும் பார்க்கவேண்டும். கருணாநிதியில் அதிகாரம் இல்லாத அரசியல் அந்நேரம் உருவாகி இருக்கும். வாரிசுச் சண்டைகள் எல்லாம் ஓய்ந்து ஸ்டாலின் நிச்சயம் முக்கியத்துவம் பெற்றிருப்பார். இப்போதே கிட்டத்தட்ட அப்படித்தான். சரியான கூட்டணியுடன் ஸ்டாலின் வெல்லும் வாய்ப்புகளே அதிகம். அந்த வாய்ப்பை உறுதி செய்யவேண்டியதே இன்றைய திமுகவின் முக்கிய வேலையாக இருக்கவேண்டும். பாஜக புழைக்கடை வழியாக வருகிறது, நூலேணியில் இறங்கி வருகிறது என்றெல்லாம் கதை பேசிக்கொண்டிருந்தால், சசிகலாவிடமும் தோற்க வேண்டிய அவல நிலை உருவாகினாலும் ஆச்சரியப்படுவதற்கில்லை.

அதிமுகவை உடைப்பது குறித்து அதிமுகவினரை விட திமுகவினர் பதற்றமடைகிறார்கள். அதிமுகவை பாஜக உடைக்கக்கூடாது என்று திமுகவினர் பதறுவதைப் புரிந்துகொள்ளமுடிகிறது. திமுககூட அதிமுகவை உடைக்கக்கூடாது என்று நினைக்கமாட்டார்கள் என்று நம்புகிறேன். வாய்ப்புக் கிடைக்கும்போது எதிரணியை உடைப்பதையும் உள்ளடக்கியதுதான் அரசியல். மற்ற கட்சிகளைவிட நல்லாட்சியைத் தருவோம் என்பதே ஒரு முக்கியக் கட்சியின் முதன்மை நோக்கமாக இருக்கும். இதன் பின்னணியில் நல்லது செய்வதை என்பதை அடிப்படையாகக் கொண்டு ஒரு கட்சியை உடைப்பதும் அந்த வெற்றிடத்தில் ஆட்சியைப் பிடிப்பதும் அரசியல்தான். இந்த அரசியலை எத்தனை வெளிப்படையாக மேற்கொள்கிறார்கள் என்பதே முக்கியமானது. பணத்தின் மூலம் இதைச் செய்வதுதான் பிரச்சினைக்குரியதே ஒழிய, அரசியல் வாய்ப்பைப் பயன்படுத்திக்கொண்டு செய்வது பெரிய பாவமல்ல. இதற்காக திமுகவினர் பதறுவதை விட்டுவிட்டு யதார்த்தத்தைப் பற்றி யோசிப்பது நல்லது. இதைச் சொல்வது ஏனென்றால் இது பாஜகவுக்கும் பொருந்தும். 🙂 ஆனால், பொன் இராதாகிருஷ்ணனும் தமிழிசையும் எத்தனை நல்லவர்கள் என்றால், ஒரு ஃபோன் போட்டு, இப்படி அதிமுக தத்தளிக்கும்போது அதை உடைக்கும் அரசியல் செய்யாதீர்கள் என்று கேட்டுக்கொண்டால், அதில் உள்ள நியாயத்தைப் புரிந்துகொண்டு உடனே ஏற்றுக்கொண்டு இன்னும் அமைதியாகிவிடுவார்கள். அத்தனை நல்லவர்களைப் பார்த்து பின்வாசல் அவதூறுகளைப் பரப்பாதீர்கள். மீறினால் நரகம் நிச்சயம். 🙂

என் பெயர் படும் பாடு:

ஒரு நண்பர் ஒருவர் அவர்களது தனிப்பட்ட குழும இதழை எனக்குத் தொடர்ந்து அனுப்பி வைப்பார். நண்பர் வயதானவர். உழைப்பாளி. அந்த பத்திரிகையில் ஒட்டும் பெறுநர் முகவரியில் என் பெயரை எல். ஹரிகரப்ரசன்னா என்று தட்டச்சு செய்திருந்தார்கள். நான் முதலில் கண்டுகொள்ளவில்லை. ஆனால் ஒவ்வொரு தடவை பார்க்கும்போது கொஞ்சம் துணுக்குறும். சரி, அவரிடம் சொல்லிவிடுவோம் என்று ஒரு தடவை சொன்னேன். உடனே மாற்றுகிறேன் என்றார். ஆனால் மாற்றவில்லை. கொஞ்ச நாள் கழித்து மீண்டும் சொன்னேன். மன்னிப்புக் கேட்டுக்கொண்டு மாற்றிவிடுவதாகச் சொன்னார். ஆனால் மாற்றவில்லை. நான் மீண்டும் சொல்ல, அவர் மன்னிப்புக் கேட்க என ஐந்தாறு முறை ஆகிவிட்டது. ஆனால் பெயர் மட்டும் மாற்றப்படவே இல்லை. என் இன்ஷியல் V. அதை எல் என்று பார்க்கும்போதெல்லாம் என் அப்பா வாசுதேவ ராவின் நினைவு வரும். இந்த முறை அந்த நண்பரை நேரில் சந்திக்கும்படி ஆனது. மெல்ல பொறுமையாக ஆனால் மிக உறுதியாக அவரிடம் பேசினேன். “ஸார், நீங்க வயசானவர். ரொம்ப உழைக்கறீங்க. மகிழ்ச்சி. ஆனால் ஒவ்வொரு தடவை என் பெயரை இப்படி தப்பா பார்க்கும்போதும் எனக்கு ஒரு மாதிரி இருக்கு. உங்ககிட்டயும் அஞ்சாறு தடவை சொல்லிட்டேன். இதுவே வேற யாராவது இருந்தா நான் வேற மாதிரிதான் பேசுவேன். ஒண்ணு இனிஷியலை சரியா மாத்தி அனுப்புங்க. இல்லைன்னா இதழே வேண்டாம். இப்படி சொல்றதுக்கு ஸாரி. மன்னிச்சிடுங்க. இதுல எல் – வி-ன்ற எழுத்துப் பிரச்சினை மட்டும் இல்லை. என் உள்ளுணர்வு சார்ந்த தீவிரமான அகப்போராட்டமே இருக்கு. என் அப்பாவுக்கான ஒரே அங்கீகாரம் இந்த எழுத்து மட்டும்தான் இன்னைக்கு. என் அம்மாவும் இதைப் பார்க்கும்போதெல்லாம் சொல்றாங்க. இதுக்கு வேற ஒரு தனிப்பட்ட காரணமும் இருக்கு. (அதையும் அவரிடம் சொன்னேன்.) கொஞ்சம் கவனம் எடுத்துச் செய்ங்க” என்றேன். பலவாறு ஸாரி சொன்னார். எனக்கே வருத்தமாகிவிட்டது. அத்தனை வகையில் வருத்தத்துடன் அவர் பேசினார். அடுத்த முறை நிச்சயம் சரியாக வரும் என்று உறுதி சொன்னார்.

நான் 8ம் வகுப்பு எம்.எல்.டபுள்யூ.ஏ. பள்ளியில் மதுரையில் சேர்ந்தேன். அங்கே இருந்த தமிழாசிரியர் மட்டும் என் பெயரை அரிகரபிரசன்னா என்று எழுதுவார். எனக்கு தீயை விழுங்கியது போல இருக்கும். ஒரு தடவை மெல்ல அவரிடம் சொன்னேன். அவர் அதைக் கண்டுகொள்ளவே இல்லை. நானும் அப்படித்தான் எழுதவேண்டும் என்று அறிவுரையும் சொன்னார். பெயர் அப்படியே பத்தாம் வகுப்பு சான்றிதழ் வரை வந்துவிடுமோ என்று அதீதமாகக் கவலைப்பட்ட நான் என் தாத்தாவிடம் சொன்னேன். மறுநாளே தாத்தா பள்ளித் தலைமை ஆசிரியரைப் பார்க்க வந்துவிட்டார். வெள்ளை வேட்டி, வெள்ளை ஜிப்பா, நெற்றியில் நாமம், நாமத்திடையே அங்காரட்சதை, கோபி முத்திரை, ஒரு சால்வை, தாத்தா கம்பு என்று என்னுடன் நடந்து வந்த அவரை பள்ளிக் கதவில் யாரும் தடுத்து நிறுத்தவில்லை. பெரிய கும்பிடு போட்டு உள்ளே அனுப்பி வைத்தார்கள். மே ஐ கம் இன் சார் என்று அவர் உள்ளே செல்லவும், மிகக் கறாரான கண்டிப்பான தலைமை ஆசிரியர் எழுந்து நின்றதை நான் பார்த்து அதிசயித்து நின்றேன். ஐந்து நிமிடம் மிக எளிமையான அழகான ஆங்கிலத்தில் என் தாத்தா தலைமை ஆசிரியரிடம் பேசினார். சுருக்கம் இதுதான்: என் பேரன் பெயர் ஹரிஹர பிரசன்னாதான். அரிகர பிரசன்னா அல்ல. இதை உடனே மாற்றியாகவேண்டும். எக்காரணம் கொண்டும் அதை அரிகர பிரசன்னா என்று எழுதக்கூடாது. இது அத்தனை சிறிய விஷயம் அல்ல. இதுவே அவர் சொன்னதன் சுருக்கம்.

தலைமை ஆசிரியர் கையோடு தமிழ் ஆசிரியரை அழைத்து இனி நிச்சயம் என் பெயரை ஹரிஹரபிரசன்னா என்றுதான் எழுதவேண்டும் என்று சொல்லிவிட்டார். தமிழாசிரியர் நல்லவர். இதையெல்லாம் அவர் மனத்தில் வைத்துக்கொள்ளவில்லை. எப்போதும் போல் என்மீது அன்பாகவே இருந்தார். என் திருமணம் முடிந்ததும் அவரைச் சந்தித்து வாழ்த்துப் பெற்றுவிட்டு வந்தேன்.

இப்படி பெயர் விஷயத்தில் சின்ன வயதிலேயே எனக்கு கருத்துத் தீவிரம் இருந்தது. யாராவது தன் பெயரை விச்வநாதன் என்று எழுதினால் அதை விஸ்வநாதன் என்று எழுதுவதும் தவறே. இப்படியான தனிப்பட்ட சுதந்திரத்தை மதிக்கும் கருத்துத் தீவிரம்.

இன்று மீண்டும் அந்த இதழ் வந்தது. அதில் என் பெயரை A. ஹரிகரபிரசன்னா என்று எழுதி அனுப்பி இருக்கிறார்கள். மீண்டும் அவருக்கு எஸ்.எம்.எஸ். ‘இந்த முறை புதிய தவறுடன் என் பெயர் அச்சாகி வந்துள்ளது. என் சரியான பெயர் V. ஹரிஹர பிரசன்னா.’ அவரது மன்னிப்பு பதிலாக மீண்டும். இந்த விளையாட்டு இன்னும் எத்தனை நாளைக்கு என்று தெரியவில்லை.

விஜய்காந்தின் பேச்சு புரியவே இல்லை என்பதை நான் கிண்டலாகச் சொல்லவில்லை. ஆனால் நிஜமாகவே புரியவில்லை என்பதை சொல்லித்தான் ஆகவேண்டி இருக்கிறது. இதை வைத்துக் கிண்டல் செய்பவர்களை நான் ஏற்கவில்லை. (ஆனால் சில மீம்கள், வீடியோக்கள் கடுமையான சிரிப்பை வரவழைக்கின்றன. அதைச் செய்தவர்களின் வெற்றியாக மட்டும் இதை எடுத்துக்கொள்ளவேண்டும்!) ஆனால் இதைத் தவிர்க்கமுடியாது. ஜெயலலிதாவையும் இப்படி கிண்டல் செய்திருக்கிறார்கள். இது தலைவிதி, இதிலிருந்து தப்ப முடியாது.

ஆனால் விஜய்காந்த் பேசுவது நிஜமாகவே புரியவில்லை. பக்கத்து வீட்டில் இருக்கும் ஒருவர் பேசுவது புரியவில்லை என்றால் நான் அவருக்காகப் பரிதாபப்படுவேன். ஆனால் நாளைய முதல்வராகப் போகிறேன் என்று சொல்பவர் பேசுவது புரியவில்லை என்றால், கேள்வி கேட்கத்தான் செய்வேன். விஜய்காந்த் தரப்பிலிருந்து மிகத் தெளிவான விளக்கம் இதற்குத் தரப்படவில்லை என்பதுதான் விஷயம். இப்போதுதான் தொண்டைப் புண் என்று சொல்லி இருக்கிறார்கள். இதுவரை அவரது குடிப்பழக்கமே காரணம் என்று திரைமறைவில் சொல்லப்பட்டது. எது காரணமாக இருந்தாலும் அவர் பேசுவது புரியவில்லை என்பது புரியவில்லைதான்.

எம்ஜியாருக்கு சுடப்பட்டு பேச்சு போனபோது இதே சமூகம் பதறியது. பின்பு கிண்டலும் செய்தது. ஆனால் விஜய்காந்துக்கு அப்படி அல்ல. ஜெயலலிதா பற்றியும் பல கதைகள். ஏன் இத்தலைவர்கள் தங்களுக்கு என்ன பிரச்சினை என்பதை பொதுவில் வைக்க இப்படி தயங்குகிறார்கள்? எல்லா மனிதர்களுக்கும் வரும் பிரச்சினைதானே? ஏன் மூடி மறைக்கவேண்டும்? சர்க்கரை நோய் பிரச்சினை என்று வெளியே தெரிந்துவிட்டால் என்ன ஆகிவிடும்?

இன்றைய நவீன உலகத்துக்கேற்ப தலைவர்கள் உருவாகி வரவில்லை. ‘என் பிரச்சினை இதுதான், இதைத்தான் நான் எதிர்கொண்டு போராடிக்கொண்டிருக்கிறேன், என் பலவீனம் இது’ என்று வெளிப்படையாகச் சொல்லும் தலைவர்களே மக்கள் மனத்தில், ஆயிரம் கிண்டலையும் மீறி, இடம் பிடிக்கப் போகிறார்கள். இந்த எளிய சூத்திரம் கூடத் தெரியாமல் இல்லாத இமேஜைக் கட்டிக் காக்க இவர்கள் போடும் நாடகம், மக்களை முட்டாளாக்கிக்கொண்டிருக்கிறது. இதனால் தேவையற்ற கதைகள் உலவிக்கொண்டிருக்கின்றன. இதையே பெருமையாகக் கருதிக்கொள்வார்களோ என்னவோ.

மூப்பனார் பேசும்போது கீழே சப்டைட்டில் போட்டது சன் டிவி. அதற்குப் பலர் கொதித்தார்கள். ஆனால் சன் டிவி சப்டைட்டில் போட்டதில் தவறே இல்லை. விஜய்காந்த்துக்கும் சப்டைட்டில் போட்டால் நல்லது. உடல் நலம் சரியாகி அவர் நன்றாகப் பேசும் வரை இது தொடரவேண்டியது அவசியம். கிண்டலாக இல்லை, சீரியஸாகத்தான் இதைச் சொல்கிறேன்.