Stolen (H) – ஹிந்தித் திரைப்படம். முற்றிலும் விருதுத் திரைப்படம் போலவும் இல்லாமல் விறுவிறுப்பான திரைப்படம் போலவும் இல்லாமல் ஒரு மாதிரி குன்சாகப் படம் நகர்கிறது. தொடக்கக் காட்சியிலேயே விறுவிறுப்பாகத் தொடங்கும் கதை, பின்னர் காரில் நிகழும், கொட்டாவி விடக்கூடிய உரையாடல்களால் கொஞ்சம் டல்லாகிறது. குழந்தையைத் தேடி அந்தக் கிராமத்துக்கு வந்ததும் படம் விறுவிறுப்பாகிறது.
உணர்ச்சி பொங்க நடித்திருக்கும் நடிகர்கள், இயல்பான கிராமத்தையும் மக்களையும் கண்முன் கொண்டு வந்து நிறுத்தி இருக்கும் கேமரா, இரண்டும்தான் படத்தின் உயிர் நாடி. அதற்காக இத்தனை மெதுவாகப் படம் நகர்ந்திருக்கத் தேவையில்லை. மீண்டும் மீண்டும் ஒரே போன்ற காட்சிகள், ஒரே போன்ற வசனங்கள் என எரிச்சல் வருகிறது.
உண்மையில் நடந்த கதை என்று சொன்னாலும் கூட, இந்தப் படம் அதற்குரிய சில பதைபதைப்பைத் தன்னுள்ளே கொண்டிருக்கிறது என்றாலும் கூட, அண்ணனின் கதாபாத்திரம் இயற்கையாகப் படைக்கப்பட்டிருக்கிறது என்றாலும் கூட, ஏதோ ஒரு போதாமை படம் முழுக்க இருக்கத்தான் செய்கிறது. தொலைந்து போன குழந்தையைத் தேடுவதாகத் தொடங்கு கதை, மெல்லத் தடம் மாறிக் குழந்தையின் தாயின் மீதும், அண்ணன் தம்பியின் பாசம் மற்றும் கருத்து வேறுபாட்டின் மீதும் படிவதன் மூலம், அந்தப் பதற்றம் தொலைந்து போவதுதான் ஆதாரப் பிரச்சினை.
அண்ணன் மனம் மாறும் கட்சியில் அப்படியே பார்வையாளர்கள் உறைந்து விட வேண்டும் என்பது இயக்குநரின் நோக்கம் என்பது தெளிவாகத் தெரிகிறது. ஒட்டுமொத்த கிராமத்தினரும் அப்படி காட்டுமிராண்டிகளாகவா இருப்பார்கள் அரசியல் சரித்தன்மைக்காக அங்கே ஒன்றிரண்டு குரல்கள் ஒலித்தாலும் கூட இப்படி முத்திரை குத்தி இருக்கத் தேவையில்லை. இவையெல்லாம் யதார்த்தத் தளத்தில் இருந்து படத்தைக் கொஞ்சம் தள்ளி வைக்கின்றன.
மற்றபடி நல்லதொரு திரைப்பட அனுபவத்திற்காகப் பார்க்கலாம்.
தேவையற்ற பின்குறிப்பு: கமல்ஹாசனின் உறவினர் யாரோ திரைக்கதை எழுதுவதில் பங்கெடுத்திருக்கிறார் போல. அந்த இரண்டு சகோதரர்களின் அம்மாவுக்குக் கல்யாணம் என்றெல்லாம் என்னவோ சொல்கிறார்கள். அந்த போலீஸ்காரரைப் போலே நானும் சிரித்தேன் என்றால் இலக்கியவாதிகள் என்னை நொங்கெடுத்து விடுவார்கள் என்பதால் தந்திரமாக கமுக்கமாக இருந்து கொள்கிறேன்.
